اثبات کارآمدی

پیرامون یکی از خطبه های مولا ی متقیان آمده است که چون جماعتی نزد آن حضرت رفته و ایشان را به قیام دعوت کردند

پیرامون یکی از خطبه‌های مولا‌ی متقیان آمده است که چون جماعتی نزد آن حضرت رفته و ایشان را به قیام دعوت کردند، حضرت ضمن پرهیز دادن آنها از رفتاری که پیشه کرده‌اند به رفتارشناسی آن گروه پرداخته و می‌فرمایند:<ایهاالناس شقوا امواج‌الفتن بسفن النجاه> یعنی که امواج فتنه را با کشتی‌های نجات و رستگاری بشکافید و از دل حوادث با اتکای به این ریسمان محکم‌رهایی یابید و در جایی دیگر <فتنه> را نوعی از آشوب و درگیری معرفی می‌کنند که تشخیص حق و باطل مشکل باشد و فرمان می‌دهند در چنین شرایطی به نوعی رفتار کنید که عمل شما دستمایه سوءاستفاده دیگران قرار نگیرد. <وکن فی‌الفتنه کابن اللبون لا‌ظهر فیرکب ولا‌ضرع فیحلب> در فتنه‌ها مانند شتر بچه‌ای باش که نه پشتی دارد برای سواری گرفتن و نه پستانی برای دوشیدن.> و در ادامه می‌فرمایند که <وعرجوا عن طریق‌المنافره> و از راه‌ها و روش‌های خودمحورانه و خودبینانه‌ای که مایه تفرق و پراکندگی است دوری گزینید، <وضعواتیجان المفاخره> و آنگاه دستور می‌دهند که تاج‌های مفاخره و خود برتراندیشی را کنار بگذارید.که این موضوعات، آب‌های گلوگیری هستند و هر کس برای دستیابی به هدف از این روش‌ها استفاده کند گویا میوه‌‌ای را در نابهنگام چیده است. (در این مبحث ترجمه آزاد صورت گرفته است.) در اینکه امامان شیعه برای پیروان خویش الگوهای رفتاری و گفتاری همیشگی هستند تردیدی نبوده و نیست اما گفته‌اند که <حسنات الا‌برار سیئات المقربین> خوبی‌های‌آزادگان برای مقربان ناپسند است یعنی کم است؛ باید فراتر باشند و عمل کنند.

بنابراین بزرگان این عرصه را زیبنده‌تر است که به مصداق <کونوا دعاه الناس بغیر السنتکم> مردم را با غیر زبان خویش به عملی دعوت کنید.> یا اینکه با عمل خود منادی رفتار نیکو باشید. اگر قرار است در این ملک و ملت، رنگ و بویی از عدالت و آسایش رویت و استشمام شود باید اول پیشگامان و پیش‌قراولا‌ن هر حزب و دسته و جماعت و نحله‌ای ردای وابستگی و پیوستگی به آرمان‌هایشان را برخویش بپیچانند و آنگاه دیگران را به پیروی از سلک و سلوک خود فرا خوانند. به دیگران کاری نداریم که اگر داشته باشیم هم ره به جایی نخواهیم برد چراکه بسیاری‌شان از نگاه راقم این سطور مصداق شریفه <یقولون بافواهم مالیس فی قلوبهم> بر زبان خویش چیزی را جاری می‌سازند که در دل به آن اعتقادی ندارند‌، هستند. اما با خودی‌ها که می‌توانیم بگوییم. می‌گوییم، ما را چه شده است که از آزمون همواره آزموده‌ها خسته نمی‌شویم و هر بار گزش را به سوز گزشی دگرباره درمان می‌طلبیم. راستی را، مگر به آنچه اتفاق افتاده است خرسندیم؟ و مگر نه هنوز هم بر پیمان خویش برای رهایی کشور از بندهای فشل‌‌کننده پایبندیم؟! چه رسیده است ما را که به راهی که رفته‌ایم و مسیری که باید بپیماییم آن سان نمی‌نگریم که خردمندانه و اندیشه‌ورزانه باشد.

آیا عاقلا‌نه می‌نماید که با رفتار خویش به پراکندگی بیش از پیش همین <بضاعت اندک> که همه سرمایه ما هم هست دامن بزنیم. ما سرنشینان یک کشتی‌ایم که باید با هم به سرمنزل نجات برسیم. درایت می‌گوید که هر کس در جایگاه خویش به ایفای نقش بپردازد. از مجموعه شواهد و قرائن اینگونه برمی‌آید که شاید هیچ اصلا‌ح‌طلبی از وضع موجود راضی نباشد و برای برون‌رفت از این وضعیت فتنه‌آلود نیز احتمالا‌ چاره‌ای نیست جز ورود پیروزمندانه در انتخابات آتی ریاست‌جمهوری. و برای پیروزی نیز گزیر و گریزی نیست، مگر ورود با کاندیدای واحد و بسیج همه امکانات در جهت تحقق اراده اصلا‌ح‌طلبان؛ یعنی تصاحب کرسی ریاست‌جمهوری.حالا‌ می‌ماند یک راه و آن این نیست مگر تعیین روشی خردمندانه که از آن طریق به کاندیدای جامع‌الا‌طراف اصلا‌ح‌طلبان دست یابیم. عقلا‌ی اصلا‌ح‌طلب اگر نتوانند این مشکل را حل کنند و به روشی برسند که همه مجموعه‌ها را برای پیوستن به این قاعده سازگار با موقعیت قانع کنند بدون شک قابلیت حل معضلا‌ت کلا‌ن‌تر و با پیچیدگی‌های بیشتر را نخواهند داشت. اثبات توانمندی و کارآمدی اصلا‌ح‌طلبان برای مدیریت آینده و البته بهینه کشور در کیفیت ورود و خروجشان به موضوع انتخابات ریاست‌جمهوری آینده است.

محمدصادق جوادی‌حصار