دانشنامۀ مرگ و مردن (بخش سیزدهم): مومیایی به شیوۀ مدرن

هاجر قربانی

مومیایی کردن: شیوه‌ای است برای حفظ بدن یک مرده از متلاشی شدن، هرچند مومیایی تنها روندِ نابودی را به تأخیر می‌اندازد و آن را متوقف نمی‌کند. فرآیند مومیایی این است که مواد نگهدارنده جایگزین خون و در ضدعفونی بدن متوفی به کار گرفته می‌شود. این عمل (کردار) [جایگزین مواد شیمیایی با خون] به بدن این فرصت را می‌دهد تا پس از چند روز از رخدادِ مرگ برای مشاهده و مراسمِ تشییع  به نمایش درآید. بدون عملِ مومیایی کردن و یا فریز کردن، بدن بلافاصله آغاز به تجزیه شدن می‌کند. شیوۀ مومیایی کردن در دوره نمو یافت: باستان (شروع توسط مصریان)  و مدرن ( گسترش یافته توسط دکتر  Frederic Ruysch که سمتِ دانشگاهی آناتومی را در آمستردام کشورِ هلند را از سال 1665 تا1717 از آن خود کرده بود). باستان از مصریان تا ایرانی‌ها، یونانیان، پرویی‌ها، آزتک‌ها و سرخپوستانِ  اولیۀ آمریکای شمالی از عواملِ مختلفِ پاک‌کننده و روغن‌ها مثلِ شراب، قیر طبیعیِ فرآوری شده، درختِ گل حنای شیرین، آلوئورا، نوعی صمغ یا گونه‌های دیگر ادویه استفاده می‌کردند؛ سپس بدن را درون یک پارچه در غشایی از موم و یا نمک می‌پوشاندند. با استناد به موزۀ آدابِ تشییع جنازه (اسپرینگفیلد، ایلی نویز) روندی که از مومیایی کردن در اروپا در قرن هفده میلادی میدانیم این‌گونه بوده است؛ با این حال این تکنیک تا سال 1840 به آمریکا وارد نشد. " این عملکرد تا زمان جنگ‌های داخلی آمریکا یعنی 1861 زمانی‌که نیاز شد باقی‌ماندۀ جسد سالم و صحیح برای مراسمِ تدفین به مکانِ زندگیِ مرده‌ها انتقال یابد در یک مقیاس کلان استفاده نمی‌شد. بدنِ آبراهام لینکون مومیایی شد و بدنش طیِ یک دورۀ بیست روزه در سال 1865 توسطِ میلیون‌ها نفر موردِ بازدید قرار گرفت. ما معتقدیم که موفقیتِ مومیایی کردنِ او (لینکون) به اثبات مومیایی کردن، مزایاها و تأثیراتِ این عملکرد کمک کرد. مومیایی کردن در یک سطحِ گسترده‌ای در اواخر دهۀ هفتاد میلادی به عنوان یک راه (و یا چاره) استفاده شد و به اعضای خانواده اجازۀ [برای آماده شدنِ اجرای مراسم] یک دورۀ طولانی‌تری که قبل از برگزاری آیین تدفین لازم می‌شد را داد".

کانادا و آمریکا تنها دو ملیتی هستند که ممارست به مومیایی کردن به صورتِ منظم را دارند. خیلی از غسالخانه‌ها مستلزم هستند به مومیایی کردن، اگر شما برنامه‌ای برای ملاقات و بازدید دارید. اما به‌طور کلی مومیایی کردن الزامی و یا قانون نیست  اگر بدنِ متوفی پس از مرگ در مدتِ کوتاهی به خاک سپرده و یا سوزانده شود. حذفِ این خدمت می‌تواند صدها دلار ذخیره کند. تحت قوانین تشییع، ارائه دهندۀ مراسم تشییع:

• ممکن نیست خدمات مومیایی را بدون اجازه انجام دهد.
• ممکن نیست که به دروغ اظهار کند که مومیایی کردن اجازۀ قانونی لازم است.
• باید به صورت نوشتاری اعلام کند  که مومیایی کردن با اجازۀ قانونی لازم نیست مگر در موارد خاص
• باید به صورت نوشتاری اعلام کند که شما معمولاً حقِ انتخاب یک وضعیت را دارید؛ مثل سوزاندنی مستقیم یا دفنِ سریع و نیازی به مومیایی کردن نیست اگر شما این خدمات را نمی‌خواهید.
• باید به صورت نوشتاری اعلام کنید  که مدیریت برخی از تشییع جنازه‌ها مثل تشییع‌جنازۀ با مشاهده ممکن است که ضرورت عملی مومیایی کردن را ایجاد کند اگر اینگونه است نیازمندی‌های این برنامه خریداری شود.

برای مومیایی کردن بایداز فرآیند و مراحلی پیروی کرد که به‌طور مثال غسالخانۀ باریس توضیح داده است:

«برای شروعِ فرآیند مومیایی کردن معمولاً یک برشِ کوچک بر روی بقایای سمتِ راستِ پایینِ گردن ایجاد می‌شود. این قسمتی است که دوتا از بزرگ‌ترین رگ‌های گردشِ خون واقع شده است؛ سرخرگ کاروتید و سیاهرگِ ژاگولار. برش در هر دو رگ ایجاد می‌شود و یک لوله متصل به پمپ مایعاتِ مومیایی درونِ سرخرگ کاروتید جای‌گذاری می‌شود. لولۀ دیگر در سیاهرگ ژاگولار جای‌گذاری می‌شود که لولۀ تخلیه نام دارد. نظریۀ اصلی این است که مایعاتی مومیایی به سرخرگ جایی که منجر خواهد شد که خون بواسطۀ سیاهرگ و  جریان بقایای خارجی را برای دسترسی بازگرداند. مایعۀ زیادی با رنگ کم به آنها اضافه می‌شود که به باقی‌مانده‌ها یک رنگ صورتیِ کم رنگ می‌دهد و اغلب به عنوان یک راهنما برای مدیر عمل می‌کند، و آن را برای دیدنِ مایع که درونِ باقی‌مانده‌ها حرکت می‌کند قابل مشاهده می‌سازد. این نوع از مومیایی به نامِ مومیاییِ شریانی معروف است.

گونۀ بعدی مومیایی حفره‌ای نامیده می‌شود، استفادۀ از مایع‌ای قوی به تمامی اعضای داخلی باقی‌مانده است. یک برشِ کوچک در پایین ناف ایجاد می‌شود و یک سوزنِ بلند به نام تروکا در داخلِ حفره‌های شکم و قفسۀ سینۀ بقایای جسد قرار می‌دهد. مدیرِ انجام مومیایی حفره‌های شکمی و قفسۀ سینه را بیرون می‌کشد. اسپریشن حذفِ خون وسایرِ مایعاتِ بدن از طریقِ مکش است. پمپِ مکش، هر یک از آب و یا الکتریک برای حذفِ مایعات استفاده می‌شود. سوزنِ تروکار بعد به سیستمِ گرانشیِ تغذیه که منجر می‌شود مایع کامل و با قدرت وارد هر عضوی شود که باعثِ ضدعفونی دقیق‌تر و حفاظت از بقایای تمامِ برش‌ها پس از بستن و بخیه شدن بدن می‌شود».

مسلمانان اجازۀ مومیایی کردن ندارند. یهودیانِ سنتی هم معتقدند که اجازۀ مومیایی کردن ندارند اما غسالخانه‌های جدید یهودی انجام می‌دهندف بخصوص اگر بدن قرار باشد در معرض تماشا قرار بگیرد. حمل و نقل بدن به این معنا شاید باشد که باید مومیایی شود، اگر چه اکثر خطوط هوایی با تفاوت‌های دینی خود را منطق خواهد کرد اگر تابوت مهر و موم شده باشد.

 

نوشتۀ روی سنگ قبر: کتیبۀ روی سنگ قبر یا بنای تاریخی در یابود شخصی که در اینجا دفن شده است. همچنین می‌توان به یک خلاصه یا قطعۀ کوتاه ادبی اشاره داشت که فرد متوفی را به یاد می‌آورد.

مرگِ مشکوک: واژۀ پُست- خودکشی مربوط است به "کالبد شکافی روانی" . مرگی مبهم که در آن علتِ واقعی آن مشخص و یا مبهم است. روشِ کالبدشکافی روانی اغلب تصمیمِ چرایی و علت مرگ را امکان‌پذیر می‌سازد. این امر معمولاً درمانی برای اندوهِ بازماندگان فراهم می‌کند.

این نوشتار ادامه دارد...