نگاهی بر مستند «جنایت در سکوت»؛ آیا جنگ تمام می شود؟

مرضیه جعفری

فیلم مستند: جنایت در سکوت؛ کارگردان و تهیه کننده: بهروز نورانی پور، کردستان، سردشت، سال تولید: 1389
«همیشه جنگ سکوت را قربانی می کند.»
چگونه می توان از نابودی زندگی بر اثر رویداد جنگی سخن گفت که سال هاست که از پایان آن می گذرد؟  رو به رو شدن با زندگی یک خانواده در منطقه ی سردشت، در روستایی در چهل کیلومتری  مرز ایران و عراق، ما را با این واقعیت رو در رو می کند؛ که آثار مخرب و ضد انسانی و تاسف بار جنگ، می تواند تا سال های سال در زندگی بسیاری از مردم آسیب دیده حضور داشته باشد و هم چنان آن ها متحمل رنج، درد و مصیبت ناشی از آن باشند.
«جنایت در سکوت» می تواند ما از این جهت به تعجب بکشاند که چگونه می توان خانواده ای را متصور شد که فرزندان آن هیچ کدام در جنگ نبوده باشند، اما تاثیر مواد شیمیایی سلاح های جنگی را بر چهره هایشان داشته باشند؟!«محمد»، «مهناز» و «سلیمان» هر سه در این فیلم قربانیان جنگی هستند که حتی آن را در سال های ابتدایی حیاتشان ندیده اند. آن ها مجبور به تحمل زخم ها و تاول هایی بر پوست بدن و صورتشان هستند که به تبع از آن ها در میان دیگر هم سن هایشان تصویری متفاوت می سازد؛ تفاوتی که «سلیمان» فرزند کوچک خانواده، که هنوز بینایی اش را بر اثر تاول ها از دست نداده است، از آن سخن می گوید و با تحصیل، سعی در کم رنگ کردن این تفاوت و رسیدن به خواسته های زندگی اش دارد. او با وجود تمام مشکلاتی که دارد، نسبت به آینده ی در پیش رو امیدوار است، و امید دارد پیش از آن که بینایی اش را بر اثر تاول های پیش رونده در صورتش از دست دهد، بهار آینده را بار دیگر ببیند.

این فیلم را می توان یکی از بهترین فیلم هایی برشمرد، که آثار جنگ هشت ساله ی ایران و عراق را بر زندگی مردم ایران به خوبی نشان می دهد، و از جالب توجه ترین مواردی که می توان در این فیلم به آن اشاره کرد، ارتباط میان جنگی است که سال ها از اتمام فیزیکی آن می گذرداما هنوز تاثیراتش بر زندگی جاری روزمره مردم باقیست. این امر، در کنار نگاه متفاوتی که فیلمساز درباره ی جنگ ارائه  می دهد، امری قابل بررسی در حوزه ی علوم اجتماعی است.

::