رقابتی سخت بر سر ریاست‌جمهوری اتریش

بلِز گوکِلَن برگردان معصومه خطیبی بایگی

هاینس کریستین اشتراخه (1)، رئیس حزب آزادی اتریش (2) مطمئن است که با پیروزی نوربرت هوفِر (3) در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری در یک‌شنبه 22 می، کشورش با یک «عصر جدید سیاسی» روبرو می‌شود. در صورت پیروزی نوربرت هوفِر، برای اولین بار خواهد بود که رئیس دولت یکی از کشورهای اتحادیۀ اروپا از اعضای حزب راست افراطی است.

الکساندر وَن دِر بلِن (4)، کاندیدای مستقل و رقیب هوفر در انتخابات ریاست جمهوری که حمایت حزب سبزها در پارلمان اتریش را نیز کسب کرده است، احتمال پیروزی نوربرت هوفِر را در انتخابات حادثه‌ای ناگوار برای کشورش تلقی کرده است. به گفته وی: هوفر در صورت پیروزی در انتخابات، «دولت فعلی را منحل و انتخابات جدیدی برپا می‌کند‌» زیرا قانون اساسی اجازۀ چنین کاری را به او می‌دهد. وی با این کار می‌خواهد «همۀ مناصب سیاسی، از ریاست جمهوری گرفته تا صدراعظمی و ریاست تمام وزارتخانه را در اختیار مقام سیاسی خودش قرار دهد.» وَن دِر بلِن هم‌چنین ‌افزوده است: «من یوهان گودنوس (5) (رئیس فراکسیون حزب آزادی شهر وین) را خیلی خوب به خاطر می‌آورم که می‌گفت روزی که حزبش به قدرت برسد، کم‌کم چماق را درمی‌آورد.»

به عقیده نامزد حزب سبز (دیه گرونِن (6) که در اولین دور انتخابات 24 آوریل حدود 21.3 درصد آرا را به خود اختصاص داد) نوربرت هوفِر (با کسب 35.1 درصد آرا) فقط «عروسک خیمه‌شب‌بازی» هاینس کریستین اشتراخه 46 ساله، رئیس حزب راست افراطی اتریش، است. به گفته گرونن، اشتراخه تکنیسین دندان‌سازی است که آرزو دارد صدراعظم اتریش یعنی مرد شمارۀ یک دولت اتریش شود، بی‌آنکه منتظر نتیجۀ انتخابات مجلس در سال 2018 بماند. او یازده سال است که در حزب مخالف دولت شکیبایی به خرج داده است. اگر هوفر پیروز انتخابات شود، برگزاری انتخابات پیش از موعد مجلس در پاییز حتمی خواهد بود.

هوفر، منتقد سرسخت اتحادیۀ اروپا

تا رسیدن انتخابات مجلس در سال 2018، رئیس‌جمهور جدید حزب راست افراطی می‌تواند به‌جای صدراعظم در شورای اروپا حضور یابد. احتمالی که ژان کلود یونکر (7)، رئیس جدید کمیسیون اتحادیه اروپا (که به‌صورت رسمی حمایت خود را از نامزد طرفدار حزب محیط‌زیست اعلام کرده است)، آن را چندان دور از انتظار نمی‌داند.

کریستین رِنِر، سردبیر هفته‌نامه آزادیخواه اتریش موسوم به «پروفیل» (8) می‌گوید: «نوربرت هوفِر با پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری اتریش، برای اولین بار چشم و گوش گریت ویلدرز (9) هلندی، مارین لوپن (10) فرانسوی و فروک پتری (11) آلمانی در قلب اروپا می‌شود. آن‌ها می‌توانند همه‌چیز را متوقف کنند. به عقیدۀ هوفر، ویکتور اوربان (12) (نخست‌وزیر مجارستان) یک خرس مخملی است!» حزب آزادی اتریش در گروه موسوم به «اروپای ملت‌ها و آزادی‌ها» (13) حضور دارد، گروهی که حزب ملی هم عضو آن است.

با پیروزی هوفر 45 ساله، تکنیسین عالی‌رتبه هواپیما، در انتخابات ریاست جمهوری برنامۀ هاینس کریستین اشتراخه برای اتریش و چه‌بسا برای کل اروپا اجرایی خواهد شد. به همین دلیل است که انتخابات ریاست جمهوری این کشور کوچک اروپای مرکزی با حدود 8.6 میلیون نفر جمعیت تا این حد می‌تواند در سرنوشت کل اروپا تأثیرگذار باشد؛ زیرا حزب آزادی اتریش طی سال‌های اخیر به‌شدت اروپا گریز شده است.

به عقیدۀ هَرالد ویلیسکای (14)، رئیس هیئت اتریشی حزب راست افراطی در پارلمان استرازبورگ، بروکسل تبدیل به یک «آژانس مسافرتی برای مهاجران» شده است. موضوعی که باید به‌شدت با آن مقابله کرد تا به قول هوفر بتوانیم «مانع حملۀ مسلمانان» شویم.

حزب آزادی اتریش از اعضای اتحادیۀ وایسگراد (15) (متشکل از لهستان، مجارستان، اسلواکی و جمهوری چک) است که طرح ورود مهاجران به اتریش را نمی‌پذیرد، زیرابه عقیده هوفر، «تنها 20 درصد مهاجران در اتریش پناه‌جوی واقعی هستند.» وین حدود 90 هزار درخواست پناهندگی را در سال 2015 به ثبت رسانده است. هاینس کریستین اشتراخه به نقل از انگلا مرکل، صدر اعظم آلمان، وین را «گذرگاه مهاجران» اعلام کرده است. 61 درصد مردم اتریش اظهار کرده‌اند که کشورشان دیگر نمی‌تواند پذیرای پناه‌جویان باشد.

در فوریۀ 2015 هوفر اعلام کرده بود که بخشی از تیرول را که از سال 1919 در دست ایتالیا است، به وین الحاق می‌کند. هوفر با اعلام تغییری آشکار در مرزهای اتحادیۀ اروپا، یکی از اصول اروپا را زیر پا گذاشته است. او فریاد زنان گفته بود: «مردم تیرول جنوب، حزب شما حزب اتریش است!» حزب راست افراطی خواستار این است که به ساکنان آلمانی‌زبان تیرول ملیت اتریشی اعطا کند. آقای اشتراخه قول داده است که اتریش در تصویب پیمان تجاری و سرمایه‌گذاری ترنس-آتلانتیک از حق وتو استفاده کند. پیمان تجارت آزادی که اتحادیه اروپا و آمریکا در حال مذاکره درباره آن هستند.

هوفر به دنبال ایجاد یک «دموکراسی مستقیم» مبتنی بر آرای مردم است. به عقیده او، مردم رئیس‌جمهوری می‌خواهند که در مقابل پارلمان و دولت حرف آخر را بزند. نامزد انتخابات ریاست جمهوری که از اعضای حزب آزادی اتریش است، پیش‌ازاین تهدید کرده بود که در صورت پیروزی، دولت فعلی را منحل خواهد کرد. تصمیمی که بر اساس یک نظرسنجی، 57 درصد اتریشی‌ها با آن موافقت بودند. حزب آزادی اتریش هم‌چنین خواستار پایان بخشیدن به تقلیل بودجه‌ای وزارت دفاع است.

مجامع مردانه دانشگاهی

بانفوذترین اعضای گروه‌های حزب آزادی اتریش برآمده از حزب ملی آلمان هستند. به لحاظ ایدئولوژیکی، بنیاد اندیشۀ این خانوادۀ کوچک سیاسی متأثر از کسانی است که در قرن 19 از طرفداران افزایش جمعیت المانی زبان‌ها در پادشاهی دوگانه اتریش- مجارستان بودند. حزب راست افراطی به دنبال کسب آزادی بیشتر برای یاد‌آوری تاریخ است. نفوذ منتخبین این حزب در محافل مردانۀ دانشگاهی بسیار بسته و اتحادیه‌های جنبش پان‌ژرمنیست با قوانین سفت سخت همچنان ادامه دارد. جنبشی که اعضای آن به‌طور سالانه در یک مراسم رقص باله دورهم جمع می‌شوند و مارین لوپن هم در سال 2012 به این مراسم دعوت شد.

هاینس کریستین اشتراخه شمشیر به دست گرفته است تا در این دوئل از شرافتش دفاع کند. نوربرت هوفِر از طرفداران حمل سلاح در اتریش است و اذعان کرده است که گاهی اوقات با خود یک اسلحۀ کمری گلاک حمل می‌کند تا بیشتر احساس امنیت کند. پدرش یکی از نظامیان حزب آزادی بود. او نسلش را قربانی جنگ جهانی دوم می‌دانست. دانشگاه تلاویو در سال 1998، رنه شیمانِک (16)، رئیس کابینۀ نامزد انتخابات ریاست جمهوری را نئونازی خوانده بود. اسرائیل هم‌چنین اعلام کرده است که هیچ ارتباط رسمی بین این کشور و یک رئیس‌جمهور اتریشی برآمده از حزب آزادی وجود ندارد.

یادداشت مترجم:

به دنبال اعلام نتایج دور دوم انتخابات ریاست جمهوری اتریش که یکشنبه 22 می انجام شد، الکساندر وَن دِر بِلِن 72 ساله، استاد پیشین اقتصاد و کاندیدای مستقل انتخابات، توانست با کسب 50.3 درصد آرا رئیس‌جمهور منتخب مردم اتریش شود. وی با اختلاف اندک دست نوربرت هوفِر، عضو حزب راست‌گرای افراطی را از رسیدن به قدرت کوتاه کرد.

Blaise Gauquelin

منبع: روزنامه لوموند، چهارشنبه 18 مه 2016

 

صفحه لوموند در انسان شناسی و فرهنگ
http://www.anthropology.ir/cooperation/936

 

یادداشت‌ها:

 

1. Heinz-Christian Strache
2. FPÖ
3. Norbert Hofer
4. Alexander Van der Bellen
5. Johann Gudenus
6. Die Grünen
7. Claude Junker
8. Profil
9. Geert Wilders
10. Marine Le Pen
11. Frauke Petry
12. Viktor Orban
13. Europe des nations et des libertés
14. Harald Vilimsky
15.  Visegrad
16. René Schimanek