گزیده ماجرای تعزیه

مهرداد غلامی

 گسترش تعزیه تا حدی مدیون کتاب «روضه الشهدای» (قرن 16 میلادی) ملاحسین واعظی کاشفی است ؛ این کتاب که در قرن نهم هجری نوشته شده است، بهترین و شیواترین کتاب در بیان واقعة کربلا است ؛ این کتاب به صورت نثر و نظم نگاشته شده است و باعث بوجود آمدن پدیده‌ای به نام روضه‌خوانی شد. بعدها شعرای تعزیه‌نویس این کتاب را سرمشق خود قرار دادند و با برگرداندن آن به شعر رفته ‌رفته متون تعزیه را به وجود آوردند.( همایونی،  58و 59)” این گونه اشعار در میان مردم با استقبال بی‌نظیری روبرو شد. شاید بتوان گفت که اشعار مرثیه‌ها و تعزیه‌ها گامی بود در جهت ایجاد تحول در شعر پارسی ؛ [...] شعر فارسی که می‌رفت جامد شود به دنبال فضایی [...] می‌گشت که در آن تنفس کند.“(همایونی، 265) شعر تعزیه عامیانه بود و عاری از هر گونه تکلف. زیرا که آثار اهل شعر نبود بلکه ساختة اهل نمایش بود. اهل نمایش نیز از خود مردم بودند و به زبان آنها تعزیه می‌گفتند.(بیضایی، 128) دایره لغات محدود است، اصطلاح‌های کوچه و بازاری زیاد استفاده می‌شود.

برای خواندن مطلب در زیر کلیک کنید:

پرونده «تعزیه» در انسان شناسی و فرهنگ
http://www.anthropology.ir/node/3775

پیوست	اندازه
6631.doc	152.5 KB