ادبیات جنوب و مسعود میناوی: راوی هور و هراس

حبیب باوی ساجد

تصویر: میناوی
در آغاز بگویم احتمالاً (یقیناً) برخی از خوانندگان این سیاهه به درستی شناختی از شخصیت نویسنده‌ای چون "مسعود میناوی" ندارند. این کاملاً طبیعی است و هیچ گونه دلیلی بر دانایی نگارنده نیست. چرا که میناوی در قریب هفت دهه زیستن و چهاردهه داستان نویسی، تنها یک کتاب، آن هم در جوانی جان به چاپ داده است  و مخاطب این دوران نمی‌تواند از خلال آن شمایلی از نویسنده در ذهن خود تصور کند. اما سوال درست همین‌جاست : چگونه است وقتی میناوی کتاب‌هایی ننوشته است و اطلاع دقیقی از نخستین جرقه‌های داستان نویسی‌اش وجود ندارد، عنوان چهار دهه داستان نویسی را به او بدهیم؟ نگارنده در حد شناخت خوداز ساحت داستان نویسی معاصر فارسی و به ویژه نویسندگان خوزستانی به این مهم پاسخ می‌دهد به اجمال. شهادت چهار دهه داستان نویسی میناوی، مجلات، فصلنامه‌ها و جنگ‌هایی است که متعدد و گاه منظم و گاه پراکنده این جا و آن جا جان به چاپ گرفته است . از "لوح" (کاظم رضا) گرفته است تا "چراغ" (سیما کوبان) و این اواخر "میرزا" به سردبیری (مسعود عالی محمودی). نام مسعود میناوی و آثارش بارها در کنار نویسندگان و شاعرانی چون مهدی اخوان ثالث، سیمین بهبهانی، بهرام بیضایی، محمد علی سپانلو، جواد مجابی، اسماعیل خوئی، رضا براهنی و... قرار گرفته است و از دیده ی خواننده ی جستجوگر و پرسشگر گذشت و قرائت شد به کراّت.

برای خواندن این مطلب در زیر کلیک کنید:

پیوست	اندازه
10293.doc	67 KB