ورزش دو و میدانی و تاریخچه آن

نگاه کلی به ورزش دو و میدانی

دو و میدانی به عنوان مادر تمامی رشته های ورزشی شناخته می شود، این ورزش تنها یک رقابت نیست، بلکه روشی برای زندگی سالم است. یک ورزشکار کامل ورزشکاری است که کنترل کاملی بر روی اعضای بدن و حواس خود دارد. مجموعه ورزش های دو و میدانی نه تنها سازنده فیزیک بدنی مناسب است، بلکه برای هماهنگی بدن و ثبات ذهنی نیز بسیار مفید است.

دو و میدانی، قدیمی ترین شکل های ورزشی سازمان یافته است که از ابتدایی ترین فعالیت های انسان مانند راه رفتن، پریدن و پرتاب کردن توسعه یافته است. مجموعه رشته های دو میدانی به بیشترین ورزش بین المللی تبدیل شده است، و تقریبا هر کشوری در جهان درگیر رقابت های خاصی از آن است. اکثر کشورها هر چهار سال یکبار، تیم های مردان و زنان را به مسابقات المپیک هر سال به مسابقات رسمی قهرمانی جهان ارسال می کنند. همچنین چندین رقابت قهرمانی قاره ای و بین قاره ای از جمله مسابقات اروپا، آفریقا و آسیا برگزار می شود. در بسیاری از نقاط جهان، به ویژه ایالات متحده، کانادا، و اروپا، در فصل زمستان، ورزش دو و میدانی به درون سالن منتقل می شود؛ بنابراین، به دلیل فضای محدود، برخی رشته ها اصلاح  و چندین مورد به طور کامل حذف می شوند.

بخش گسترده ای از رشته های دو و میدانی در فضای باز برگزار می شود و بیشتر ورزشکاران دو و میدانی در پیست کنار چمن به رقابت می پردازند. طول این مسیر بیضی شکل تقریبا 365 تا 402 متر است. پرش ارتفاع و پرتاب ها نیز در حاشیه این مسیر انجام می شود. تمامی رشته های ورزش دو و میدانی در تصویر زیر آمده است:

تاریخ و پیدایش دو و میدانی

ریشه باستانی

رشته های ورزشی دو و میدانی با رفتارها و حرکات طبیعی انسان مانند پریدن، پرتاب کردن و دویدن سازگار است، بنابراین پیدایش آن به دوران پیشا تاریخ باز می گردد. رویداد های ورزشی زیادی بر روی مقبره های مصر باستان به صورت تصویر نگارش شده است. نقش هایی از رقابت دویدن و پرش ارتفاع به قدمت 2250 سال قبل از میلاد مسیح بر روی بعضی آرامگاه های مصریان دیده می شود. مجسمه دیسک پران یا دیسکوبولوس – Discobolus – تندیسی از جنس برنز بوده است که یک ورزشکار جوان را درست در لحظه پرتاب یک دیسک نشان می دهد. تندیس اصلی از بین روفته است اما کپی های ساخته شده توسط رومیان باستان نشانگر پیدایش و وجود یکی از ورزش های دو و میدانی است. حدود 1800 سال پیش از میلاد مسیح، رقابت های پرتاب سنگ و دو توسط ایرلندی های باستان انجام می شده است. اولین رقابت منظم دو و میدانی به مسابقات باستانی المپیک 776 سال پیش از میلاد مسیح باز می گردد.

عصر جدید

مجموع ورزش های دو و میدانی در اواخر دهه 1800 در بسیاری از کشورهای دنیا مورد استقبال قرار گرفت و تایید شد. اما تا احیای بازیهای المپیک در سال 1896، این ورزش به صورت رسمی بین المللی نبود. هرچند، پیشرفت دو و میدانی به آرامی شروع شد، اما بار دیگر رقابت های المپیک الهام بخش نفوذ یک ورزش دیگر به سراسر جهان شد. در سال 1912 فدراسیون بین المللی ورزش دو و میدانی (IAAF) تاسیس شد و زمانی که این سازمان سالگرد 75 ساله شدن خود را در سال 1987 جشن گرفت، بیش از 170 عضو ملی داشت. قوانین آن تنها تا سال 1936 به رقابت های مردان اعمال شده بود، در حالی که از این تاریخ به بعد IAAF قوانین مربوط به قهرمانی زنان و ورزش های زنان را نیز وضع کرد. 

قبل از جنگ جهانی دوم، مسابقات بزرگ بین المللی دو و میدانی شامل المپیک، بازی های امپراتوری بریتانیا و مسابقات قهرمانی اروپا بود، اما پس از جنگ های بزرگ جهانی، بزرگترین دوره رشد خود را تجربه کرد، مخصوصا در کشورهای در حال توسعه پیشرفت چشم گیری داشت. در دهه 1950، ورزشکاران سطح بالا از کشورهای آفریقایی، آسیایی و آمریکای لاتین در دیدارهای بین المللی دو و میدانی باهم رقابت کردند و از موفقیت های زیادی برخوردار شدند.