نسیم یاد تو بر دل

اِلهی لَوْ لاَ الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ اَمْرِكَ لَنَزََّهْتُكَ مِنْ ذِكْری اِیّاكَ عَلی اَنَّ ذِكْری لَكَ بقَدْری لا بقَدْرِكَ وَ ما عَسی اَنْ یَبْلُغَ مِقْداری حَتّی اُُجْعَلَ مَحَلاًّ لِتَقْدیسِكَ وَ مِنْ اَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَیْنا جَرَیانُ ذِكْرِكَ عَلی الْسِنَتِنا وَ اِذْنُكَ لَنا بِدُعاَّئِكَ وَ تَنْزیهِكَ وَ تَسْبیحِكَ...
خدای من!
اگر اطاعت امر تو نبود هرگز با کوره خاطر خویش بر ساحل دریای یاد تو گذر نمی کردم چرا که می دانم ظرف وجود من شایسته من است، نه بایسته تو.
و کاسه دل من به اندازه ظرفیت خویش از بحر تو آب ذکر بر می دارد، و نه به وسعت بی کرانگی تو.
و کجا پای ناتوان مرا قدرت نیل به شناختگاه مقام مقدس توست؟
خدایا!
هم یاد کردن ما تو را، لطف توست و هم یاد کردن تو، ما را.
خدایا!
همین که به اذن تو بر ذهن این ناپاک، یاد پاکی مطلق می گذرد مرا بزرگترین نعمت توست و همین که این آلوده را نام منزه تو بر زبان می رود مرا عظیم ترین لطف توست.
خدایا!
تو منزه تر از آنی که بر زبان ما به تنزیه بگذری.
و تسبیح تو برتر از آنست که تا اوج دلهای ما تنزل کند.
و تقدیس تو فراتر از آن که خود را به بالهای قلب ما بیالاید.
اِلهی فَاَلْهِمْنا ذِكْرَكَ فِی الْخَلاَّءِ وَالْمَلاَّءِ وَاللَّیْلِ وَالنَّهارِ وَ الاِْعْلا نِ وَ الاِْسْر ارِ وَ فِی السَّرّاَّءِ وَ الضَّرّاَّءِ وَ آنِسْنا بِالذِّكْرِ الْخَفِیِّ وَ اسْتَعْمِلْنا بِالْعَمَلِ الزَّكِیِّ وَ السَّعْیِ الْمَرْضِیِّ وَ جازِنا بِالْمیزانِ الْوَفِیِّ...
اما خدای من!
ما را به خویش خوان در هویدا و نهان واز روشنای ذکرت بر ما بتابان، در صبح و شامگاهان.
و از زلال خاطره ات ما را بنوشان، در آشکار وپنهان.
و نسیم یادت را بر دلهای ما بوزان، در بهار وخزان.
خدای من!
میان ما و خویش الفتی نهانی ساز و پیوندی خفیه، و ما را توفیق تلاشی بی شائبه و صادقانه عنایت کن و کوششی که ما را تا بوستان رضایتت برساند و از میوه پاداش تو، به ما بچشاند.
اِلهی بِكَ هامَتِ الْقُلُوبُ الْوالِهَهُٔ وَ عَلی مَعْرِفَتِكَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبایِنَهُٔ فَلا تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ اِلاّ بِذِكْراكَ وَ لا تَسْكُنُ النُّفُوسُ اِلاّ عِنْدَ رُؤْیاكَ اَنْتَ الْمُسَبَّحُ فی كُلِّ مَكانٍ وَالْمَعْبُودُ فی كُلِّ زَمانٍ وَالْمَوْجُودُ فی كُلِّ اَوانٍ وَ الْمَدْعُوُّ بِكُلِّ لِسانٍ وَ الْمُعَظَّمُ فی كُلِّ جَنانٍ...
خدای من!
دلها کجا بی یاد تو آرام می شود و قلبها کجا بی گرمای نفس تو مطمئن؟
خدای من!
چه دلهای سرگشته که شیفته تو گشت و چه قلبها که بی تاب و دیوانه تو شد و چه عقلها که معرفت تو را گرد هم آمد و راه به جایی نبرد.
خدای من!
دلها کجا بی یاد تو آرام می شود و قلبها کجا بی گرمای نفس تو مطمئن؟
خدای من!
این جانهای بی قرار جز لحظه دیدار آرام و قرار نمی گیرند.
خدایا!
تو منزه هر مکانی و عبود هر زمانی و موجود در هر لحظه و آنی، تو منادی هر زبانی و معظم هر دل و جانی!
وَ اَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّهٍٔ بِغَیْرِ ذِكْرِكَ وَ مِنْ كُلِّ راحَهٍٔ بِغَیْرِ اُنْسِكَ وَ مِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَیْرِ قُرْبِكَ وَ مِنْ كُلِّ شُغْلٍ بِغَیْرِ طاعَتِكَ…
پناه بر تو اگر لذتی بی یاد تو نام لذت بگیرد.
و راحتی بی انس تو نام راحت پذیرد.
پناه بر تو که جان جز در جوار قرب تو روی مسرت ببیند و شغلی از طاعتت مایه نگیرد.
اِلهی اَنْتَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ یااَیُّهَا الَّذینَ امَنُوا اذْكُرُوا اللّهَ ذِكْراً كَثیراً وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَهًٔ وَ اَصیلاًوَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ فَاذْكُرُونی اَذْكُرْكُمْ فَاَمَرْتَنا بِذِكْرِكَ وَ وَعَدْ تَناعَلَیْهِ اَنْتَذْكُرَنا تَشْریفاً لَنا وَ تَفْخیماً وَ اِعْظاماً وَ ها نَحْنُ ذاكِرُوكَ كَما اَمَرْتَنا فَاَنْجِزْ لَنا ما وَعَدْتَنا یا ذاكِرَ الذّاكِرینَ وَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ.
خدای من!
تو گفتی به حق و چه صادقانه و صمیمانه که:
« ای ایمان آورندگان! یاد خدا کنید، زیاد و همیشه و هر آن و هر لحظه و تسبیح و تنزیه او کنید هر صبح و شام ».
گفتنی به حق و چه بزرگانه و دلسوزانه که:
« یادم کنید تا از یادتان نبرم، بخوانیدم تا دست گیرم، رو سوی من کنید تا به سویتان بیایم».
پس تو فرمان یاد خویش دادی و تو نیز وعده وفا فرمودی.
هم یاد کردن ما تو را، لطف توست و هم یاد کردن تو، ما را.
فرمودی که حضورت را در دلمان مستدام کنیم تا تو نیز از یادمان نبری.
خدایا!
تو منزه تر از آنی که بر زبان ما به تنزیه بگذری. و تسبیح تو برتر از آنست که تا اوج دلهای ما تنزل کند.
ما عامل فرموده های توئیم، ما به یاد تو زیست می کنیم، تو نیز از ابر وعده خویش باران وفا ببار و ما را در نظر آر.
ای در یاد آورنده به خاطر دارندگان!
ای حضور قلب ذاکران!
ای در اندیشه آنان که در اندیشه تواند!
ای به یاد آنان که با یاد تو می زیند!
ای مهربانترین مهربانان!

منبع:
شجاعی، سید مهدی، دریافتی از مناجات خمس عشره، صص۱۱۹-۱۲۲.

منبع : تبیان