بررسی دلائل بدحجابی در نسل جوان هویت یابی اجتماعی با پوشش غربی!

در جریان بدحجابی بویژه برای جوانان، کمبود الگوهای مناسب و عدم ارضای حس «دیده شدن »از سوی خانواده مشکل اصلی است. یعنی آب از سرچشمه گل آلود است. حال افرادی که نیاز به آب سالم دارند، چه باید بکنند؟ آیا این افراد تنها جوانان هستند؟ جوانان، نیازمندترین ها هستند که اندکی کمبود و انحراف در جریان حجاب بشدت در ظاهر آنها ملموس خواهد بود و غیر از آنها هر فردی که بخواهد در یک جامعه متمدن زندگی کند نیاز به هویت اجتماعی دارد که جلوگاه اصلی آن ظاهر و پوشش است.
اگر لباس از نظر ظاهر ارضا کننده نیازهای روحی و روانی افراد، مخصوصاً جوانان در اعلام وجود و هویت یابی اجتماعی- به تعبیر دیگر خودنمایی- نباشد، بی شک فرد برای دستیابی به این هدف به سراغ ابزارها و محرکهایی قوی و دردسترس خواهد رفت و هدف از پوشیدن لباس و حجاب استفاده از محرکهای جنسی خواهد شد چرا که اگر با فرد فرد این جوانان به ظاهر منحرف از نزدیک ارتباط داشته باشیم خواهیم یافت که آنها چیز با ارزش دیگری در بساط خود ندارند تا با عرضه آن خریداری بیابند. البته مسلم است که در معرض قرار دادن گوهر عفاف ایراد اصلی است و ریشه آن را باید در جامعه ای جست که جمال گرایی و ظاهرسازی تبدیل به ارزش شده است.
همه می دانند که عفت در ذات و در فرهنگ ایرانی وجود دارد، صرف نظر از میزان تمایلات مذهبی، هر فرد ایرانی عفیف است، تاریخ چندین هزار ساله ایران این مطلب را تأیید می کند، حجاب قبل از ورود اسلام در ایران بوده و حتی به دلایلی شکل افراطی آن هم وجود داشته، که البته بعد از اسلام، شکل و فلسفه صحیح آن تبیین شد. اما چرا به اینجا رسیدیم قصه ای پردرد و طولانی است. بنابراین ریشه های بدحجابی و بی عفتی را نباید در فرهنگ جستجو کرد، بلکه باید دید چه موانعی سد راه بروز رفتارهای صحیح فرهنگی شده است.
مهم ترین عاملی که جریان حجاب و پوشش را در جامعه دینی کشور ایران منحرف ساخته است، الگوبرداری از پوششهای غیر ایرانی و غیرمذهبی است که نزدیک به صد سال از آغاز آن می گذرد. این حرکت ضد فرهنگی در سالیان اخیر به اوج خود رسیده و در لایه های اجتماعی و فکری جامعه رسوخ کرده است و مانند یک بیماری حاد علائم روشنی از خود بروز می دهد. تمامی این بدحجابی ها و پوشش های ناهمگونی که در سطح جامعه دیده می شود علائم بیماری است که درمان، مستلزم رفع آنها است. البته برای تسکین بیمار می بایست درمان های اولیه را صورت داد اما انجام یک حرکت سطحی به تنهایی و سهل انگاری در درمان قطعی باعث مرگ بیمار می شود.
متأسفانه، بجز فعالیتهایی که در اوایل پیروزی انقلاب اسلامی در زمینه حجاب صورت گرفت تا به امروز هیچ گونه فعالیت صحیحی که متناسب با شرایط و مقتضیات زمانی باشد صورت نگرفته است و کار به جایی رسیده که در همان اشکال ابتدایی حجاب کامل هم انحرافهایی دیده می شود. به عنوان مثال، چه تناسبی است بین چادر به عنوان مظهر پوشش اسلامی و مانتوهای تنگ و چسبان که به اتفاق هم یک پوشش واحد را شکل دهند. این علائم نشان از سطح پیشرفت بیماری و تعیین کننده نوع درمان است.
نکته دیگری که در مسئله حجاب بسیار حائز اهمیت است، شناخت درست اقشار و افرادی است که گرفتار بدحجابی هستند. مسئولان باید بدانند که با چه مرام و مسلکی مواجه هستند و در حال مقابله با چه سطحی از تعصبات و افکار می باشند. بدون شک مطالعات روانشناختی جزء ملزومات می باشد که حتی در حرکتها و برنامه های مقطعی نیز ضامن موفقیت و دستیابی به نتیجه خواهد بود. اگر کورکورانه و فقط از سر وظیفه عمل شود، صدمات جبران ناپذیری بر ته مانده عقاید دینی و مذهبی این افراد وارد خواهد آمد و تنها راه بازگشت و نجات نیز از میان خواهد رفت.
هوش و استعداد و تواناییهای انکارناپذیری که در ملت ایران بخصوص جوانان عصر حاضر وجود دارد نیرویی را پدید آورده که در هیچ زمینه ای نمی توان آن را محدود کرد چه رسد به موارد انحرافی و غیراخلافی که بطور ذاتی دارای کشش و جذبه می باشند. پس تنها یک راه مقابله باقی می ماند؛ اگر بخواهیم مسیر رودخانه ای را تغییر دهیم نمی توان یکباره مسیر مخالفی برای آن تعیین کرد بلکه باید مرحله به مرحله مسیر آنرا کج کرد و آرام آرام آب را در جهت مورد نظر به جریان درآورد. عظیم ترین سدها هم اگر بدون منفذ باشند پس از مدتی لبریز خواهند شد.
مسلم است که پدیده ریشه دار بدحجابی را به راحتی نمی توان از بین برد اما برخلاف دیگر پدیده هایی که در صدر مشکلات اجتماعی امروز قراردارند این مسئله راه حل های روشن و دقیقی دارد که اجرای آنها به شرط عدم انحراف تنها چند سال زمان می طلبد.
بدون شک در میان مسائل دست به گریبان جامعه امروز ایران اسلامی یکی از خطرناکترین آنها که از یک طرف ماهیت اسلامی را مورد تهدید قرار می دهد و از طرف دیگر حال و آینده افراد جامعه را به مخاطره می اندازد، مشکلات پوششی و بدحجابی است. توجه به این درجه از اهمیت مسئله، سختی های پیش رو را از نظر دور می دارد و عزم راسخی در رویارویی با آن پدید می آورد.

علی احمدی

منبع : روزنامه کیهان