ارائه برنامه تنها راه بقای احزاب است

اعتبار احزاب به برنامه هایی است که ارایه می کنند و همچنین تدابیری که به جامعه عرضه می کنند.
ضرورت پرداختن به بحث برنامه محور بودن احزاب به جای شخصیت محور بودن آن ها مربوط به نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری است و یکی از مشکلات کشور در محدوده انتخابات این بوده است که گروه های خلق الساعه ای در انتخابات بروز می کنند و بعد از انتخابات هم غروب می کنند تا انتخابات بعد.
امروزه این مساله کاملا جا افتاده است که دیگر اشخاص نیستند که حکومت می کنند بلکه برنامه، نظام و طرز تفکر است که حکومت می کند. باید در احزاب و گروه های سیاسی برنامه مطرح باشد و هر جریان سیاسی بتواند برنامه خود را به مردم بدهد تا با نگاه به آن برنامه ها تصمیم بگیرند به آن رای بدهند یا برنامه دیگری را انتخاب کنند.
وجود برنامه در بین گروه های سیاسی دارای فوایدی است. فایده اول این است که گروه هایی که می خواهند مسوولیت بپذیرند، از ابتدا می دانند چه برنامه ای دارند و چه کار می خواهند انجام دهند نه این که بدون برنامه وارد کار شوند و بعد با آزمون و خطا پیش بروند.
افراد درآمد و شد هستند و در گروه ها نیز جابه جایی نیروها معمولا وجود دارد، ولی برنامه باید مرتب باشد; البته نمی خواهم بگویم که برنامه باید ثابت باشد; چراکه یک برنامه باید قابلیت انعطا ف و تحول داشته باشد، ولی به هر حال اصل داشتن برنامه ضروری است.
رای دادن مردم به برنامه ها از دیگر فواید برنامه محوری احزاب است. بدین ترتیب اگر احیانا هرکدام از احزاب خواستند فرد مورد نظر را تغییر دهند، زیاد تفاوتی نمی کند; چراکه مردم به برنامه رای داده اند. البته چون اشخاص، مجری برنامه ها هستند از سوی مردم مورد توجه قرار می گیرند و اشخاص جایگاهی پیدا می کنند. بنابراین اگر اشخاص اعتبار و محبوبیت پیدا می کنند، یک مقدار به دلیل شخصیت آن هاست ولی به هر حال یکی از پایه های تشکیل شخصیت ها و اعتبار آن ها در جامعه، قدرت آن ها برای برنامه ریزی و اجرای صحیح برنامه است.
گروه های سیاسی کشور پذیرفته اند که باید برنامه محور باشند، متاسفانه در عمل غفلت می شود و گاهی به این شکل نیست. یکی از کارهایی که گروه ها باید در عمل انجام دهند، ایجاد تحول فکری در جامعه است و وقتی برنامه وجود داشته باشد فرصت می دهد که استعداد شخصیت های سیاسی پرورش پیدا کند.
آن چه مردم می خواهند، به ثمر رسیدن برنامه ها توسط گروه حاکم است. بنابراین تنها راه بقای گروه ها و جلب اعتماد مردم و توجه مردم به این گروه ها به این است که برنامه درست ارایه بدهند و این تنها راه موفقیت است.
یکی از اهداف شکل گیری احزاب اولویت پیدا کردن برنامه ها است. آن چه سبب شده است که احزاب در دنیا به وجود بیایند و کشورها در سازماندهی قانون اساسی خود به این مساله توجه کنند، برای برنامه است نه برای اشخاص.
ضعف احزاب و تحزب در کشور به عنوان عامل اصلی بروز رقابت بین اشخاص به جای رقابت بین احزاب است. تعداد احزاب واقعی ما در کشور بسیار کم است و اغلب گروه بندی هایی هستند که حول اشخاصی جمع شده اند و بسیاری از آن ها مقطعی هستند و در آستانه انتخابات ها ظهور و بروز می یابند. این شور مقطعی فایده ای ندارد و خسارت آن هم برای خود گروه ها و هم برای مردم زیاد است.
نخبگان و شخصیت های سیاسی باید به طور مرتب تذکر بدهند و به دستگاه سیاسی کشور به خصوص وزارت کشور و کمیسیون ماده ۱۰ احزاب که مساله احزاب را جدی بگیرند و اجازه ندهند در زمان انتخابات به بهانه پرشور شدن انتخابات هرچند نفر دور هم جمع شوند و یک یا حتی چند گروه را اعلام کنند. این فریبکاری اجتماعی هم برای خود آن ها و هم برای مردم مضر است و بدین ترتیب نمی توانیم به برنامه و برنامه ریزی فکر کنیم.
روشنفکران و نخبگان جامعه که دلشان برای جامعه می سوزد باید مدام تذکر بدهند و از مسوولان بخواهند که اجازه ندهند این آشفتگی تبلیغاتی در ایام انتخابات صورت بگیرد و اولویت برنامه جای آن را بگیرد.

نویسنده : نجفقلی حبیبی

منبع : روزنامه مردم سالاری