آلن روب گریه، بنیانگذار جنبش رما ن نو درگذشت

«آلن روب گریه» نویسنده مشهور فرانسوی و از بنیانگذاران جنبش «رمان نو» در سن ۸۵سالگی درگذشت.
«روب گریه» متولد هجدهم اوت ۱۹۲۲ در «برست» در غرب فرانسه بود.
او که پسر یک مهندس بود، در دانشگاه مهندسی کشاورزی خواند و پیش از آن که به عنوان نویسنده شهرت یابد، به عنوان کارشناس آمار و متخصص کشاورزی کار می کرد.
به گزارش رویترز، این نویسنده اوایل هفته به علت مشکلات قلبی به بیمارستان دانشگاه «کائن» منتقل شد و صبح دوشنبه از دنیا رفت.«روب گریه» علاوه بر آن که نویسنده ای متبحر بود، در دنیای فیلم نیز فعال بود، او ابتدا به عنوان فیلمنامه نویس و سپس به عنوان کارگردان در هنر هفتم حضور یافت.«پاک کن ها» معروفترین و اولین رمان اوست که در سال ۱۹۵۳ منتشر شد و داستان قاتلی است که توسط یک کارآگاه که مأمور تحقیق درباره او بود، به قتل می رسد.
او در سری مقاله های خود در اوایل دهه ۶۰، ایده «رمان نو» را مطرح کرد، که بر اساس آن، با غیرضروری دانستن طرح داستان، وقایع نگاری و داستان سرایی، اهمیت بیشتر را به مفعول داستان می داد؛ نه فعل و عمل انسانی.
در سال ۱۹۵۸، رمان «حسادت» را نوشت که روزنامه نیویورک تایمز، آن را یک «شاهکار فنی و بدون نقص» نامید.
«گریه» در عرصه سینما نیز فعالیت چشم گیری داشت، که از جمله فیلمهای او به «فناناپذیر» (۱۹۶۳) و «مردی که دروغ می گوید» (۱۹۶۸) می توان اشاره کرد.
آخرین رمان «گریه» سال گذشته با عنوان «یک رمان احساسی» به چاپ رسید. او در زمان حیات، نشان لژیون دونور فرانسه را دریافت کرد و از سوی آکادمی فرانسه، به عنوان یکی از ۴۰ شخصیت جاودانه انتخاب شد.
پرویز شهدی: روب گریه به لذت مخاطب از داستان فکر می کرد
پرویز شهدی گفت: آلن روب گریه از اولین کسانی بود که روش رمان نو را بنیان گذاشت و از نویسندگانی بود که به لذت خواننده فکر می کرد.
این مترجم در گفتگو با ایسنا، تصریح کرد: روب گریه به همراه ناتالی ساروت از اولین کسانی بودند که روش رمان نو را پایه گذاری کردند. ساروت با نوشتن کتابی با عنوان «گرایشها»، روش رمان نو را تشریح کرد. روب گریه نیز با نگاشتن اثر «برای رمانی نو» که شامل مجموعه مقالاتی درباره این روش بود، در این زمینه گامهای اساسی برداشت.
او افزود: روب گریه در این کتاب در مقالاتی، روش رمان نو را تشریح کرد. بدون این که این روش مکتبی داشته باشد، یک سری از نویسندگان فرانسه از جمله روب گریه، ناتالی ساروت، کلود سیمون و... با این روش آثارشان را نوشتند. تفاوت کار آنها در این بود که در مکاتب قبلی مانند کلاسیسم و رومانتیسم، نویسنده است که همه کارها را انجام می دهد؛ قالب، زمان، مکان و شخصیتها را انتخاب و در چارچوبی پیاده می کند و به خواننده می دهد و خواننده می شود یک موجود منفعل و بدون هیچ لذتی. اما این گروه می گفتند خوانند را بدون لذت گذاشتن درست نیست؛ زیرا نویسنده برای خواننده می نویسد. درواقع او هدف اصلی است و نمی توان خواننده را که انسان هوشمندی است، کنار گذاشت و داستان را مانند لقمه جویده در دهان او گذاشت تا قورت دهد.
مترجم «جن» و «پاک کن ها» - از آثار روب گریه - ادامه داد: نویسندگان رمان نو معتقد بودند خواننده را باید در کتاب شرکت دهند، یک سری اطلاعات در اختیار خواننده بگذارند و از دیدهای مختلف آن را ببینند. آنها خواننده را در داستان آوردند تا او بتواند با داده ها به شکلی که می خواهد، داستان را خاتمه بدهد.
شهدی همچنین گفت: در این روش، خواننده بنا به ذوق و سلیقه خود می تواند چیز خاصی را به وجود آورد. آنها این آزادی عمل را برای خواننده گذاشتند و نام این روش با عنوان رمان نو لقب گرفت. البته این مسأله پیچیدگیهای زیادی دارد.او یکی دیگر از روشهای رمان نو را توجه به مسأله ذهنی و ابعاد بی نهایت آن دانست و افزود: مسأله ذهنی ابعاد بی نهایتی دارد. در زندگی فیزیکی یا جسمانی یک سری مسائل هستند که مشخص اند؛ اما در ذهن فرد این گونه نیستند. این گروه روی مسأله ذهنیات توجه ویژه ای داشتند. آنها عینیات را به شکل اشیا جلوه می دهند. درست است که اشیا بی جان هستند؛ اما این در دست ماست که چه شکلی به آنها بدهیم.
این مترجم در پایان با اشاره به رمان «پاک کن ها» اثر روب گریه توضیح داد: ما در این رمان، توجه به اشیا را به خوبی می بینیم. ممکن است شخصی با دیدن یک تابلو، صندلی و... به یاد خیلی چیزهای دیگر بیفتد. درواقع در کتاب «پاک کن ها» نیز همین موضوع را به وضوح می بینیم که از چیز کوچکی مانند «پاک کن» به جاها و مسائل تازه تری می رسیم.

منبع : روزنامه قدس