آسیب‌شناسی تبلیغات خبرگان

فضای تبلیغاتی برای كاندیداهای مجلس خبرگان، هرگز برابر و عادلانه نیست. شرایط به گونه‌ای است كه هرچند نامزدهای مختلف با سلایق و برنامه‌های گوناگون وارد عرصه رقابت انتخاباتی خبرگان شده‌اند، از هم‌اكنون كسانی كه انتخاب خواهند شد و رأی خواهند آورد، قابل پیش‌بینی هستند.
البته هرگز نمی‌خواهم بگویم كه به فرایند رأی‌گیری و اجرای انتخابات اطمینانی نیست، بلكه منظورم این است كه مستقلان و چهره‌های جدیدی كه خود را در معرض رأی گذاشته‌اند، از هیچ‌گونه امكان معرفی و تبلیغ برخوردار نیستند و وقتی نتوانند با مردم ارتباط برقرار كنند بدیهی است كه حضورشان در صحنه انتخابات بی‌اثر خواهد بود و در انتخاب مردم تأثیر نخواهد گذاشت.
هنگامی که یك طرف انتخاب، چهره‌هایی هستند كه در طول سال، دایم به وسیله رسانه‌ها با مردم ارتباط دارند، هر هفته تریبون‌های نماز جمعه را در اختیار دارند و سراسر ماه مبارك رمضان در صفحه تلویزیون ظاهر می‌شوند و نام و چهره آنان در خاطر مردم حك شده است و در مقابل آنان، چهره‌هایی هستند كه از هیچ امكان ارتباطی برخوردار نبوده‌اند و دو هفته تبلیغات، تنها فرصتی است كه می‌توانند خود را به مردم معرفی كنند و در انتخاب آنان تأثیر بگذارند، حال در این فرصت دو هفته‌ای، چه می‌توانند بکنند، چراکه تمام راه‌ها را به سوی آنان بسته‌اند، مساجد و محافل مذهبی نیز رسما در اختیار یك جریان و لیست خاص قرار دارد.
در همین ایام، زمانی كه با برخی روحانیون كه با آنان سابقه دوستی داشتم، تماس گرفتم و برای برگزاری جلسه‌ گفت‌وگو ابراز آمادگی كردم صریحا پاسخ شنیدم كه «ما متعهد به لیست خاصی هستیم و نمی‌توانیم چنین كاری كنیم».
از دانشگاه‌ها هم با ما تماس می‌گیرند و می‌گویند اجازه برگزاری جلسات سخنرانی و گفت‌وگو برای نامزدهای خبرگان داده نمی‌شود.
می‌ماند صداوسیما؛ صداوسیمایی كه در اوقات دیگر و برای موضوعات گاه كم‌اهمیت،سخاوتمندانه تریبون خود را در اختیار افراد گوناگون قرار می‌دهد و در مسئله انتخابات خبرگان، قطره‌ای عمل می‌كند. به این ترتیب که برای هر نامزد، دو تا ده دقیقه اختصاص می‌دهد كه یك ده دقیقه آن در وقت كاملا مرده، بین ساعت یك بعدازظهر تا چهار از شبكه پنجم پخش می‌شود و این در حالی است که همه امكان تبلیغی و ارتباطی نامزدهای مستقل همین است و دیگر هیچ! و جالب آن كه بزرگوارانی كه چهره و نام آنان برای مردم بدیهی شده، از همین مختصر نیز بهره‌مند می‌شوند و در اینجا سهم مساوی می‌برند!
از سوی دیگر، برای تبلیغات شهری هر نامزد خبرگان در استانی مانند تهران، هزاران كاندیدای دیگر كه برای شوراها و مجلس در كل شهرهای استان تهران وجود دارد، رقابت كند!
در چنین وضعیتی آیا واقعا رقابت معنا پیدا می‌كند و آیا این رقابت عادلانه است؟ در این صورت یك نامزد مستقل، برای رقابت یا باید به شبكه‌های بزرگ اقتصادی و سرمایه‌ای متصل باشد تا بتواند خودش برای خودش فضای تبلیغی و فرصت ارتباطی ایجاد كند و یا باید وابسته به خط و خطوط سیاسی باشد تا از حمایت جدی جریان‌های خاص بهره‌مند شود.
البته یك راه دیگر هم هست و آن كاری است كه من الان انجام می‌دهم كه باید به خدا پناه برد و دعا كرد: «اللهم فاحكم بیننا و بینهم بالعدل».
«انتخابات خبرگان، شأن ملی دارد و با انتخابات شوراها و مجلس، كه شأن محلی و منطقه‌ای دارد، متفاوت است و برای همین قانونگذار تصریح كرده كه برای نامزدهای خبرگان، شرط سكونت در منطقه و یا اهل محل بودن وجود ندارد و از این نظر، انتخابات خبرگان، شبیه انتخابات ریاست‌جمهوری است؛ بنابراین، چطور ممكن است كه قانون چنین چیزی گفته باشد، ولی مجریان برای تحقق آن تدبیری نیندیشند؟ آیا اگر در همین انتخابات نهم ریاست‌جمهوری، فرصت‌های خاص تبلیغاتی در رسانه‌ها و صداوسیما، در اختیار نامزدها قرار نمی‌گرفت رئیس‌جمهور محترم کنونی، امكان رقابت با بسیاری از نامزدها را داشت؟ و آیا نتیجه انتخابات چنین می‌شد؟
یك انتخاب واقعی و مطمئن در شرایط برابر امكان‌پذیر است، البته در مورد مقدمات و حواشی انتخابات خبرگان حرف‌هایی هست دارد كه گذاشته‌ایم برای پس از انتخابات»!

سیدعباس قائم‌مقامی