شاگردان کارخانه تمام شرایط قهرمانی را دارند

نیم فصل اول لیگ برتر والیبال باشگاه های کشور همان طور که پیش بینی می شد با قهرمانی پیکان به پایان رسید. تیمی که هدایت آن با مصطفی کارخانه است و ملی پوشان متعددی را در خدمت دارد، در کل نیم فصل فقط متحمل یک باخت شد و در روز آخر، هنگامی که مقابل مردان نامدار سایپا قرار گرفت، یک بار دیگر کارایی اش در روزهای سخت را به اثبات رساند و مسابقه را ۱-۳ برد که مردان حمید موحدی برای فتح آن سنگ تمام گذاشتند و شاید هم از پاره ای جهات سزاوار آن بودند. آن چه پیکان را برنده این دیدار کرد، تلاش تا آخرین لحظه و برتری در لحظات حساس و روی پوئن های مهم بود و آنجا که کار ست ها گره می خورد و امتیازات واپسین سرنوشت ساز می شد. همیشه یکی دو بازیکن پیکان حاضر بودند تا کار را به سود این تیم به پیش برانند و امتیازات لازم را به ثبت برسانند.
شکی نیست که هدایت درست نیروها توسط کارخانه و تخصص و مهارتی که وی در استفاده اکمل از نفرات برجسته تحت اختیارش دارد، سهم مهمی در موفقیت های این تیم داشته، اما در لیگ والیبال ما که نقصان بزرگ آن عوض شدن دایمی و مکرر تیم هایش بوده و هر ساله شاهد خلق و تولد حداقل یک تیم خلق الساعه بوده ایم. فقط اندکی هوش کارخانه و امثال او و مدیریت صحیح وی برای کسب نتیجه کفایت کرده است. به واقع کافی است استمرار یک تیم و کادر فنی و گروه مربیان آن بیشتر و با فضا (در قیاس با رقبا) آشناتر باشد تا شاهد پیروزی را در آغوش بگیرد و فراتر از رقبا قرار گیرد و کارخانه بعد از سال ها کار موثر و موفق در و الیبال ما این هنر را در بالاترین حد دارد و می داند که چه می کند.
● شایدها و بایدها
امسال و تا این مقطع از فصل، کار تیم های پگاه ارومیه و پردیس متحد قزوین بعد از پیکان با موفقیت بیشتری قرین بوده و در رده های دوم و سوم جدول نشسته اند و سایپا چهارم است اما همان طور که قبلا گفتیم برخی از تیم هایی که امسال در صحنه حاضرند و چند سال پیشتر اصلا نبودند، شاید سال بعد هم پای در صحنه نگذارند و این همان نقصانی است که به والیبال ما لطمه زده است. یعنی گردش مکرر نیروها و تقسیم دایمی نفرات بین تیم هایی که عمر چندانی ندارند و بازیکنان شان اجبارا تغییر باشگاه می دهند و پس از مدتی یا به کلی منحل می شوند و یا شکل و روال حضور و کارشان را تغییر می دهند، باعث شده که اصل رقابت باشگاهی و جنگ تیم هایی که به لطف سال ها رقابت با یکدیگر بتوانند شرایط ماندگار و با ارزشی را به والیبال ما ببخشند، تا حدی محو شود و تیم هایی که مثلا ۵ سال پیش مدعی جدی قهرمانی بودند، امروز جایی در لیگ ندارند و تیم هایی اینک در صحنه حاضرند که پیشینه و سن کارشان کوتاه و فاقد استمرار است، درست است که در زمان برپایی مسابقات و در همان فصل انجام رقابت ها این نقیصه را حس نمی کنید و داغی و شدت و حدت پیکارها پوشش دهنده بسیاری از مسایل و سرپوشی بر نقایص است، اما والیبال ما را از عمق و غنای لازم در سطح باشگاهی بی بهره ساخته است.
● تاریخ مصرف کوتاه
البته در دل یک بازی بزرگ، مهارت پرتجربه هایی مانند ترکاشوند و حسینی و اکبری و تقابل آنها با جوانانی که به آرامی جای پای ثابتی در تیم ملی هم می یابند بر سایر مسایل و کاستی ها سایه می اندازد و هیجان رقابت جای بسیاری از مسایل را می گیرد، اما والیبال باشگاهی ما به ابزار و مسایل و کارهایی متفاوت و عمیق تر نیاز دارد تا چیزی بشود که باید باشد. اسامی ۱۳ تیم حاضر در لیگ برتر والیبال ایران سرشار از نام هایی است که شاید فقط برای امسال تنظیم و ارایه شده باشند و تاریخ مصرف شان کوتاه باشد. بدون این که بخواهیم نام های مشخص و مستقیم را در این خصوص بیاوریم، باید متذکر شویم که استقرار تیم های ارومدشت ارومیه، گل گهر سیرجان و استیل آذین در اواخر جدول رده بندی لیگ در تضاد کامل با مخارج هنگفتی قرار دارد که این تیم ها برای اوجگیری هزینه کرده اند. یعنی اگر مخارج شان را مبنا بگذارید و سپس به رتبه حاصله شان بنگرید، با ناامیدی به این نتیجه خواهید رسید که به اهداف مورد نظر نرسیده اند و شاید حتی به لحاظ تبلیغاتی نیز به نقطه مورد نظر جلوس نکرده باشند و این چیزی است که لابد هیات رییسه و سیاست گذاران این باشگاه ها در خصوص آن از نو اندیشه و بررسی خواهند نشست.
● ریشه در گذشته
بله، در چنین محیطی پیکان امید اول قهرمانی است. زیرا استمرارش بیش از سایرین است و یک تیم دو سه ساله نیست و بلکه ریشه گذشته ای دورتر دارد و مربی و بازیکنانش برخوردی حرفه ای تر با این پیکارها و رقبا دارند و بعید است که این گمانه زنی در آینده نزدیک هم تغییر یابد و در پایان نیم فصل دوم لیگ، جدولی را به جای نهد که چندان متفاوت با جدول نیم فصل اول باشد.

وحید رسولی

منبع : روزنامه جوان