خوآن میرو (نقاش و طراح اسپانیائی، ۱۸۹۳ ـ ۱۹۸۳). یکی از برجسته‌ترین نمایندگان سوررئالیسم انتزاعی به‌شمار می‌آید. سبک ”کودکانه“ و بی‌پیرایه‌اش اگر چه همانندی‌هائی با شیوهٔ کله دارد، کاملاً شخصی و متمایز است. در بارسلون آموزش دید (۱۹۰۷ ـ ۱۹۱۵). در اوان هنرجوئی، شیفتهٔ نقاشی قرون‌وسطائی و هنر مردمی اسپانیائی، و صور آرنوو در معماری گائودی شد. در آثار اولیه‌اش تحت‌تأثیر سزان و فووها بود. طی جنگ جهانی اول با دلونه به پرتغال رفت. سپس، در پاریس اقامت گزید (۱۹۲۰)، تأثیراتی از پیکاسو و گری گرفت؛ و نیز از طریق اینان به نقاشی هانری روسو جلب شد. در دهه ۱۹۲۰، با سوررئالیست‌ها همکاری نزدیک داشت (بروتون آثار او را ”سوررئالیست‌تر از تمامی نقاشی‌های سوررئالیست دیگر“ خواند). به اتفاق ماکس ارنست، طراحی صحنه و لباس برای لاله ”رومئو و ژولیت“ ـ به کارگردانی دیاگیلف ـ را برعهده گرفت (۱۹۲۵). سادگی رنگ‌ها و نمادهای بیانگر نقاشی‌هایش در دهه ۱۹۳۰، بر کاندینسکی و محتملاً پیکاسو اثر گذاشتند. به بارسلون بازگشت (۱۹۴۰)؛ و به نقطه اوج خلاقیت خود دست یافت. پس از آن، گُرگی، کالدر و بسیاری دیگر از معاصران تحت‌تأثیر آثارش قرار گرفتند. او چندین نقاشی دیواری و طرح کاشی‌کاری برای بناهای عمومی در آمریکا و فرانسه اجراء کرد (مثلاً خورشید و ماه برای بنای یونسکو در پاریس؛ ۱۹۵۵ ـ ۱۹۵۸). در اغلب آثار میرو نوعی بی‌خیالی شادمانه و متانت جدی در هم آمیخته‌اند. این خصوصیت را حتی در نخستین نقاشی‌های پیکرنمای او نیز می‌توان بازشناخت. سوررئالیست راه به‌سوی بیان کامل ذهنیت وی گشود؛ ولی او رفتار عقلانی نسبت به عناصر کارش را از دست نداد. ترکیب‌بندی پردهٔ مزرعه (۱۹۲۱ ـ ۱۹۲۲) ـ که از برجسته‌ترین نقاشی‌های اولیه سوررئالیست او به‌شمار می‌آید ـ نمایانگر تلفیقی دقیق میان برخورد آزادانه و محاسبهٔ پیچیده است. به‌تدریج، زبان نشانه‌ای شوخ و شاعرانهٔ خود را پیدا کرد که با رنگ‌های شاد و درخشان و شکل‌های انداموار پیچان مشخص می‌شد (مثلاً: کارناوال دلقک؛ ۱۹۲۴ ـ ۱۹۲۵). او، همواره از محیط، فرهنگ، و میراث هنری زادگاه خود (کاتالونیا) مایه می‌گرفت. در زمان جنگ داخلی اسپانیا، همدردی خویش را با مردم میهن‌اش در اثری تحت عنوان طبیعت بی‌جان با کفش کهنه (۱۹۳۷) نشان داد که اشاره‌ای شاعرانه و غم‌انگیز به فقر ملت اسپانیا بود. طی سال‌های بعد، بیش از پیش به صور انتزاعی و بدوی گرائید؛ ولی همچنان خیال‌پردازی، شوخ‌طبعی، و بیان استعاری خود را حفظ کرد. سبک نومایه میرو، در اوج شکوفائی‌اش، حاوی عناصری از غرابت سوررئالیسم، ساختمان انتزاعی، و گرایش تزئینی بود. از جمله دیگر آثارش: چشم‌انداز یک مزرعه (۱۹۱۸)؛ اندرونی هلندی (۱۹۲۸)؛ زن (۱۹۳۱)؛ زنان و پرنده در مهتاب (۱۹۴۹)؛ آبی شماره ۲ (۱۹۶۱) است.
