کله رفتن

ابتدا دو پایه (معمولا تیرچوبی) را به صورت عمود بر زمین و در حالت ستونی و به فاصله یک تا دو متر از هم می کارند، پایه ها باید کاملا محکم شود، ارتفاع این پایه ها از سطح زمین از ۲ تا ۸ متر می تواند، باشد.
سپس چوب یا تیرچوبی محکمی را به صورت پل روی دو پایه قرار می دهند، انتهای پایه ها باید دو شاخه باشد که پل کاملا و بدون حرکت روی آن قرار گیرد و یا بطریقی باید مهار شود، در بعضی از مواقع که ارتفاع بیشتری مورد نظر نباشد، دو نفر به فاصله یک متر از هم قرار می گیرند و چوب پل را روی شانه این دو نفر می گذارند، دو نفر منتخب باید تحمل سنگینی و فشار وارده بر شانه خود را داشته و بتوانند بدون حرکت و ثابت بایستند، بهر حال ریسمان بلند و محکمی را از وسط چوبی که به صورت تیر یا پل روی شانه یا پایه ها قرار گرفته آویزان می کنند، به یک سر این طناب کفش یا چیزی مشابه آن می بندند، کسی که می خواهد این ورزش را انجام دهد کفش را وسط دو پای خود قرار داده و در واقع روی آن می نشیند و با دو دست سر دیگر طناب را می گیرد و در حالی که روی کفش نشسته است طناب را می کشد و خود را بالا می برد، درست مانند «دلوی» که بالا کشیده می شود، بازیکن باید مواظب باشد تا دو پایش از کفش جدا نشود و یا سر دیگر طناب از دست های خودرها نکند که در این دو حالت با سرعت زیاد و از پشت به زمین می خورد. چنانچه موفق شود خود را تا بالای چوب رسانده و از روی چوب بر زانوان خود بوسه زندف برنده است.
می توان بدین منظور میله هایی شبیه بارفیکس در فضای بازی یا بسته ساخته و نصب کرد.
▪ چون در این بازی خطر سقوط فراوان است بویژه برای مبتدیان، پیشنهاد می شود در محوطه بازی مقدار زیادی ماسه بادی یا کاه بریزید و یا تشک مناسبی قرار دهند.
▪ برای مبتدیان از ارتفاع کم استفاده شود خلاصه آنکه کار باید متناسب با قوای بدنی به انجام برسد.
▪ اهمیت بازی به دلیل تقویت عضلات دست و کاربرد آن در زندگی ایجاب می کند که این بازی رواج پیدا کند اما برای جلوگیری و کاهش آسیب های آن اقدام شود.

منبع : خبرگزاری کانون دانش آموزی (پانا)