مجرم خوب معمولی - ordinary decent criminal

سال تولید : ۲۰۰۰
کشور تولیدکننده : انگلستان، آلمان، ایرلند و آمریکا
محصول : جاناتان کاوندیش
کارگردان : تادئوس اوسالی‌ون
فیلمنامه‌نویس : جرارد استمبریچ
فیلمبردار : اندرو دان
آهنگساز(موسیقی متن) : دیمن آلبارن
هنرپیشگان : کوین اسپیسی، لیندا فیورنتینو، پیتر مولان، استیون دیلین، هلن باکسندیل، دیوید هیمن و پاتریک مالاهاید.
نوع فیلم : رنگی، ۹۳ دقیقه.


̎مایکل لینچ̎ (اسپیسی)، دزد دوزنهٔ دروغ‌گو و سارق نابغه‌ای است که از پولدارها می‌دزدد و به فقیرها می‌دهد. او ضمناً جذاب و سرزبان‌دار است. وقتی با آن کت چرم سوار بر موتور سیکلت پرقدرتش در خیابان‌ەای دابلین می‌راند و پیش می‌رود، مردم با بهت و وحشت نگاهش می‌کنند. او دو همسر خود، ̎کریستین̎ (فیورنتینو) و ̎لیزا̎ (باکسندیل) ـ که خواهر هم هستند ـ بچه‌ها، دارودسته و بیش از همه، سبک و روش زندگی‌اش را دوست دارد و دو اعتقاد اساسی دارد: به عزیزان خود وفادار و به سیستم بی‌اعتنا باش. در حلای که غرور و خودپرستی‌اش بیشتر و بیشتر می‌شود، به شهرتش بیش از پولی که به جیب می‌زند، علاقه‌مند می‌شود. پلیس که تصمیم گرفته او را در هم بکشند، دارودسته‌اش را تحت فاشر می‌̎ذرد ودر این فاصله، خطائی نیز از ̎مایکل̎ سر می‌زند که امکان دارد شهرت او را نزد مردم و قابل اعتماد بودنش را به عنوان نان‌آور خانواده به‌خطر بیندازد. اما به‌موقع، تعادلی را که بدان نیاز دارد باز می‌یابد تا آخرین نقشهٔ سرقت رویائی‌اش را اجرا کند و از دامی که برایش گسترده‌اند، جان سالم به در ببرد...
● در یکی دو سال گذشته، برمبنای زندگی خلاف‌کار ایرلندی، مارتین کاهیل دو فیلم (ژنرال جان بورمن، ۱۹۹۸ و دور باطل دیوید بلر، ۱۹۹۹) ساخته شده است و حالا، واقعاً، عرضهٔ مجرم... نیز چون نگاه به همین شخصتی دارد، غیر ضروری می‌نماید. در مجرم...، به‌خصوص، بازیگران اصلی نابجا انتخاب شده‌اند؛ از جمله اسپیسی که در ادای لهجهٔ ایرلندی به موفقیتی دست پیدا نمی‌کند و، بی‌ربط، به نقش خود نوعی پیچیدگی و تلخی می‌بخشد و فیورنتینو (شهر آشوب آخرین فریب جان دال، ۱۹۹۵) در نقش یک زن دابلینی شوهردار باورکردنی نیست. این‌جا بازیگران نقش‌های دوم نیز اغلب هدر رفته‌اند؛ از جمله مولان اسکاتلندی (بازیگر نقش اول نام من جو است کن لوچ، ۱۹۹۷). اوسالی‌ون که خودش ایرلندی است (و از فیلم‌برداری به کارگردانی روی آورده است) با این فیلم نه موفق به جلب نظر منتقدان می‌شود و نه تماشاگران.