فوتبال تماشاگر پسند کجاست؟

بازی های لیگ برتر و جام حذفی هر روز جذاب تر از روز قبل می شود اما هر چقدر که بیشتر به آن نگاه می کنیم متوجه یک کمبود عمده می شویم که در نگاه اول دیده نمی شود! در واقع باید با ذره بین به ماجرای لیگ وجام حذفی نگاه کنیم تا آن خلاء را ببینیم! پس ذره بین را بر می داریم و به سراغ لیگ و جام حذفی می رویم. آنجا در ورزشگاه ها داوران مثل همیشه اند. تماشاگران اما کمتر شده اند و این در حالی است که برخی تیم ها (مثل پاس) هم حالا تماشاچی دارند اما در مجموع نسبت به سال گذشته تماشاگر کمتری به ورزشگاه می رود، چرا؟
خلاء ستاره به شدت در میان بازیکنان فوتبال دیده می شود. در واقع آنچه در ایران رقم می خورد جملگی به صورت کارهای گروهی است و تیمی ! اما از ستاره هایی که بدرخشند و ماه مجلس شوند زیاد خبری نیست وشاید تنها و تنها پرسپولیس باشد که یکی، دو بازیکن را به عنوان ستاره پیش چشم هواداران گذاشته و آنها را تاحدودی سیراب می کند وگرنه دیگر تیم ها وضعیتی بسیار بد دارند واز نظر ستاره به شدت کمبود دارند! به لیگ امارات نگاه کنید. سامره، عنایتی، بائو، معدنچی، اولادی، کاظمیان، رجب زاده و... جملگی ستاره های این لیگ بودند اما دیگر از آنها خبری نیست! این البته فقط در امارات است و ستاره های دیگری چون کعبی، تیموریان، نکونام، مهدوی کیا، هاشمیان، رحمان رضایی، علی کریمی و غیره جملگی در کشورهایی به جز امارات توپ می زنند وبه همین دلیل هم هست که وضعیت ستاره ها درکشورما به شدت خراب شده و کمتر تیمی وجود دارد که ستاره هایی انگشت نما و تماشاگر پسند را در کنار خود داشته باشد. حتی دو، سه ستاره اسمی باقی مانده هم سر از استیل آذین در آوردند تا لیگ برتر خالی از ستاره باشد و این همان دلیلی است که تماشاگر کمتری را به ورزشگاه می کشاند!
این یک حقیقت است که ستاره ها جور دیگری در میان مردم شوق ایجاد می کنند اما روی آوردن سیستم مدیریت فوتبال به ترانسفر و البته کنار رفتن ستاره ها منجر شده تاجایی که حتی پروین وحجازی همه که در میان مربیان ستاره محسوب می شوند کنار گذاشته شده اند وعملاً آنچه باقی مانده کم ستاره تر از همه تاریخ فوتبال ایران شده است! این یک واقعیت کتمان ناپذیر است که برخی بازیکنان و مربیان به لحاظ روانی تماشاگر را به سوی خود جلب می کنند تا جایی که ستاره ای مثل بکهام با میلیونها دلار در تیم های بزرگ جا به جا می شود در حالی که به لحاظ فنی قیمتی پایین تر از آنچه به او پرداخته می شود، می ارزد!
رونالدینیو، رونالدو، مسی و غیره نیز از این قاعده مستثنی نیستند و حتی ستاره ای بی بدیل چون مارادونا هنوز هم می تواند یک ورزشگاه را مملو از جمعیت کند تا برای آنها روپایی بزند! در این میان اما فوتبال ایران خالی از ستاره است و آنچه باقی مانده تنها کری ها و جذابیت های پایه فوتبال است. فرض کنید امروز علی کریمی و مهدی مهدوی کیا در پرسپولیس پا به توپ شوند یا اینکه علی سامره و عنایتی زوج حمله استقلال را تشکیل دهند، در آن صورت شما چقدر تماشاچی در ورزشگاه می بینید؟ آیا تعداد آنها همین خواهد بود که امروز هست؟ این نگاه البته فقط از زاویه دید تبلیغاتی بود وگرنه از بعد فنی هم فوتبال ایران در حال ضرر کردن است. به راستی چه کسی توانسته جای خالی سامره و عنایتی را برای این تیم پر کند؟ چه کسی در آن حد و اندازه است که جای کعبی و معدنچی را برای پرسپولیس پر کند؟ جانشین عابدزاده کجاست؟ کاریزمای پروین را چه کسی می تواند برای پرسپولیس داشته باشد؟ لیگ ما به لحاظ فنی هم نمی تواند جای خالی این بازیکنان را پر کند و این یک واقعیت است. واقعیتی کتمان ناپذیر و قابل بررسی! به برهانی نگاه کنید، شفیعی و علیزاده را در نظر آورید تا ببینید که جای خالی ستاره ها چگونه خالی مانده واین معضل حتی برای جانشین رجب زاده در ذوب آهن هم دیده می شود. فوتبال ایران به لحاظ فنی به شدت افت کرده است و جاذبه هایش به مراتب کمتر از ۵ ۶، سال گذشته شده است اما این روند همچنان ادامه دارد واگر کسی فکری به حال جانشین این بازیکنان نکند فوتبال به شدت ضرر خواهد کرد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی