حمایت و تشویق‌های پدر بانو پریسا

صدای خوش از طرف پدر و پدربزرگ به او و خواهران و برادرانش به ارث رسیده بود. بزرگ‌ترین مشوق و حامی او در خانواده پدرش بود و در دوران تحصیل هر وقت برنامه‌ای بود كه از وی می‌خواستند شركت كند، پدرش نه تنها مخالفت نمی‌كرد، بلكه بسیار هم تشویق می‌كرد. با حمایت و تشویق‌های پدرش بود كه او در مسابقات هنری مدارس شركت می‌كرد. آخرین باری كه در رشته آواز رتبه اول را در بین تمام دانش‌آموزان سراسر كشور كسب كرد، با استاد محمود كریمی كه از اعضای هیئت داوران بودند آشنا شد. استاد كریمی او را بسیار تشویق كرد و پیشنهاد كرد كه برای آموزش موسیقی ایرانی دستگاه‌ها و ردیف موسیقی سنتی شاگرد ایشان شود. لذا تحصیل موسیقی سنتی ایران را به طور جدی و مستمر در خدمت آن استاد بزرگوار آغاز كرد. هنوز دو سالی از آموزش نگذشته بود، كه استاد محمود کریمی برای آغاز كار حرفه‌ای، او را به وزارت فرهنگ و هنر وقت معرفی كرد.
ولی كار آموزش او زیر نظر مستقیم ایشان و تا سال‌ها پس از آغاز كار حرفه‌ای ادامه داشت. همكاری پریسا با وزارت فرهنگ و هنر مدت پنج سال ادامه داشت، كه در این مدت برنامه‌هایی در تلویزیون اجرا كرد و كنسرت‌هایی در تهران و بعضی شهرستان‌ها و نیز همراه با گروه‌های مختلفی كه در آن وزارتخانه فعال بودند، كنسرت‌هایی در خارج از كشور برای معرفی موسیقی سنتی ایران اجرا كرد.
پریسا در سال ۱۳۵۲ ازدواج كرد و درست دو ماه بعد از آن از طرف مركز حفظ و اشاعه موسیقی سنتی ایران وابسته به سازمان رادیو تلویزیون كه به ابتكار و مدیریت استاد دكتر داریوش صفوت پایه‌گذاری شده بود، به همكاری دعوت شد و همراه با گروهی از موسیقیدانان مركز، عازم سفری به بلژیك و فرانسه برای اجرای كنسرت شد. به این ترتیب همكاری وی با مركز حفظ و اشاعه موسیقی آغاز شد و از سال ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۷ كه آخرین سال فعالیت حرفه‌ای او بود، به مدت پنچ سال ادامه داشت. در این دوران در محضر استاد دوامی نیز با سبك اجرای تصنیف‌های قدیمی و آواز سنتی آشنایی پیدا كرد.
مجموعه فعالیت‌هایی كه در این دوران انجام شد عبارتند از شركت در سه جشن هنر شیراز، اجرای چند برنامه در تلویزیون، دانشگاه تهران، باغ فردوس، تئاتر شهر و اجرای كنسرت‌‌های متعدد در خارج از كشور.
در اواسط سال ۱۳۵۷ جهت شركت در فستیوال موسیقی آسیا به دعوت بنیاد ژاپن به كشور ژاپن سفر كرد كه شرح مفصل آن در آواهای موسیقیایی آسیایی منتشر شده است.
بعد از انقلاب، در سال‌های ۵۷ و ۵۸ و به هم ریختن وضعیت موسیقی ایران فعالیت موسیقی وی به ناچار متوقف شد. در سال ۷۰ مركز حفظ و اشاعه موسیقی سنتی مجددا از او دعوت كرد كه در آن مركز به خانم‌ها آواز ایرانی تعلیم بدهد. با توجه به این كه خانم‌ها در هیچ كجا اجازه ابراز وجود در زمینه موسیقی و بخصوص در رشته آواز نداشتند، به نظر می‌رسید قدم مثبتی برداشته شده است. بنابراین، همكاری با آن مركز را بیفایده ندانست و دعوت را پذیرفت.
پریسا سه یا چهار سال با آن مركز، كه فضایش با فضای قبلی بسیار متفاوت بود همكاری كرد و شاگردان زیادی در این مدت با موسیقی دستگاهی ایران آشنا شدند. به هر حال همكاری وی با مركز ادامه داشت، تا زمانی كه برای اولین بار در سال ۱۹۹۵ میلادی با گروهی عازم سفر خارج از كشور شدند و كنسرت‌هایی در اكثر كشورهای اروپایی اجرا كردند، كه بسیار مورد استقبال هموطنان عزیز مقیم خارج از كشور قرار گرفت.
همكاری او با مركز، پس از بازگشتش به ایران قطع شد و از آن پس به تعلیم خصوصی بانوان در منزل خودش ادامه داد. از آن تاریخ (۱۹۹۵) تاكنون، سفرهای خارج از كشور وی برای شركت در فستیوال‌های مختلف بین‌المللی و اجرای موسیقی سنتی ایرانی برای علاقه‌مندان خارج از كشور آغاز شد و ادامه یافت.

منبع : هنر و موسیقی