راه امید - Il Cammino Della Speranza

سال تولید : ۱۹۵۰
کشور تولیدکننده : ایتالیا
محصول : لوکس فیلم
کارگردان : پی‌یترو جرمی
فیلمنامه‌نویس : فدریکو فلینی، تولیو پینلی و جرمی، برمبنای رمانی نوشته نینو دی ماریا.
فیلمبردار : لئونیدا باربونی
آهنگساز(موسیقی متن) : کارلو روستیکلی.
هنرپیشگان : راف والونه، النا وارتسی، سارو اورتسی، فرانکو ناوارا، لیلیانا لاتانتسی، میره‌لا چوتی و کاملا تروواتو.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۱۰۷ دقیقه.


معادن سولوزی در سیسیل بسته شده‌اند و اعتصاب کارگران نتیجه‌ای نمی‌دهد. تا این‌که بیگانه شیادی با وعده به‌دست آوردن کار بهتر، عده‌ای از کارگردان را با دریافت مبالغی به سوی مرز می‌برد تا به‌طور غیرقانونی به فرانسه بروند. به‌زودی بیگانه با پول‌ها می‌گریزد و کارگردان ناچار می‌شوند خود از مرز بگذرند...
٭ در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم فقیر جنوب ایتالیا برای رهائی از شرایط محنت‌بارشان چه باید می‌کردند؟ به مافیا می‌پیوستند؟ به آمریکا مهاجرت می‌کردند؟ شورش می‌کردند؟ یا به شمال ایتالیا (شهرهای بزرگ مرفه یا فرانسه) می‌کوچیدند؟ همه این راه‌حل‌ەا را که ریشه در واقعیت‌ها داشت فیلم‌سازان نئورآلیستی مطرح کردند. و بررسی بعضی نصیب‌ جرمی شد. جرمی، راه امید را به‌عنوان دومین فیلم سیسیلی خود، پس از به‌نام قانون (۱۹۴۹)، ساخت. او در این فیلم آثار استادش جان فورد (به‌خصوص خوشه‌های خشم و بعضی از فیلم‌های وسترنش) را نمونه قرار داد، اما به ترتیبی که بعدها ژان‌پی‌یر ملویل فیلم‌های گنگستری آمریکائی را به قواره اروپائی در آورد. سفر گروهی بی‌نوا در چشم‌اندازهای متنوع ایتالیا، اعتصاب‌شکن می‌شوند و... بارقه امید در رابطه مرد و زنی واخورده (مانند "رینگو" و "دالاس" در دلیجان فورد، ۱۹۳۹) همه ایتالیائی و در عین حال یادآور آمریکای فورد هستند. جرمی در راه امید (شاید بهترین فیلمش) به شیوه‌ای شایسته، سیسیل و مردمانش را در تاریخ سینما ثبت کرد.