مراقبه یا مدیتیشن، روشی است که طی آن می‌توان با اجرای برخی تمرینها به حالت مطلوب و دلخواه روحی رسید. مراقبه محافظت از قلب در مقابل کارهای پست است و در مراقبه باید معتقد باشی که خدا بر همه چیز قادر است. دو مورد از بهترین تکنیک‌های مراقبه عبارتند از مراقبه گشوده که فرد طی آن ذهن خود را برای دریافت هر تجربه جدیدی پاک و تخلیه می‌کند و روش دیگر مراقبه متمرکز که مزایای آن از راه توجه شدید به یک شی‌ء، کلام یا فکر به دست می‌آید. می‌توانیم در روش مراقبه متمرکز با تمرکز بر راه رفتن و تنفس همزمان با آن به آرامش ذهنی و روحی برسیم. راه رفتن با مراقبه عبارتست از انجام مراقبه ضمن راه رفتن. شما آهسته و بدون انقباض عضلات راه می‌روید و لبخند می‌زنید هنگامی که این گونه راه بروید در اعماق وجود خود احساس آرامش می‌کنید. رنج و اضطراب از شما دور می‌شود. هر کسی می‌تواند این کار را انجام دهد. تنها به اندکی زمان و کمی درک نیاز است و قلب شما از آرامش و شادی لبریز می‌شود. از بودا پرسیدند: تو و شاگردانت چه می‌کنید؟ او گفت: می‌نشینیم، راه می‌رویم و غذا می‌خوریم. سؤال کننده دوباره گفت: اما همه می‌نشینند، غذا می‌خورند و راه می‌روند. بودا در پاسخ به او گفت: وقتی ما می‌نشینیم می‌دانیم که نشسته‌ایم، وقتی راه می‌رویم می‌دانیم که راه می‌رویم و هنگامی که غذا می‌خوریم می‌دانیم که غذا می‌خوریم. همهٔ ما در بسیاری از اوقات در گذشته‌ها گم می‌شویم یا آینده‌ها را با خود می‌برد. وقتی که ذهن ما هشیار می‌شود و قوهٔ درک ما از آنچه در حال اتفاق می‌افتد، آگاه می‌شود ظرفیت‌پذیری آرامش و شادی خود را افزایش داده‌ایم. آرامش را لمس کنید اگر گمان کنید که آرامش و سعادت در جایی دیگر است و به دنبال آن بدوید، هرگز به آن نخواهید رسید. تنها آن زمان که توانستید لمس کنید آرامش و سعادت در اینجا و در لحظه حال وجود دارد، می‌توانید آرام بگیرید. در زندگی روزانه با وقت بسیار کم باید کارهای زیادی انجام داد. همیشه در حال دویدن هستید، بایستید! لحظه حال را لمس کنید. چقدر آرامش در آغوش شماست. اگر کمی عمیق باشید تمام استرس و اضطرابی که مردم هنگام راه رفتن بر روی زمین نقش می‌کنند را می‌بینید. گام‌های سنگین و سرشار از اندوه و ترس را بر روی زمین می‌گذارند و غافلند از این که این جهان راه‌های بسیار زیبایی دارد. راههایی که در دو طرف خود درختان سر به آسمان ساییده دارد. جاده‌هایی که بوی گل‌های بهشتی را در خود دارد اما اگر با دلی سنگین و گرفته در این راه‌ها قدم بگذاریم، نمی‌توانیم قدر این زیبایی‌ها را بدانیم. هرگاه تلاش کردی که از دلشوره‌های فردا و اضطراب‌ها خلاص شوی، فقط لبخند بزن. این تبسم آرامش و شادی درونی را تغذیه می‌کند. تبسم در حین تمرین راه رفتن با مراقبه قدمهایت را آرام و راحت می‌کند و احساس آرامش عمیقی به تو می‌بخشد. هر تبسم تمامی وجودت را شاداب می‌کند.
