مسابقاتی که ارزش دیدن ندارد

در حال حاضر فشار روزافزونی از سوی سیاستمداران و کمپانی‌های تلویزیونی در جهت توقف و ممنوعیت مسابقات واقعی رزمی وجود دارد. بسیاری از دولتمردان و مسئولان تولید برنامه‌های تلویزیونی عقیده دارند که این رقابت‌ها، خشونت را تبلیغ می‌کنند و بنابراین باید از برنامه‌های تلویزیون حذف شوند. وقتی برادرم رویس (Royce)، در مسابقات قهرمانی (UFC) مبارزه می‌کرد، بهترین تکنیک‌های مبارزات رزمی را اجرا می‌کرد و اکثر حرکاتش استادانه و بدون نقص بودند. اما اکنون، اکثر رقابت‌های جهانی احساسی هستند. بیشتر فایترها، از مهارت‌های هنرهای رزمی، اطلاع چندانی ندارند و سعی می‌کنند در مبارزات خود بیشتر از قدرت و یا جثه بزرگ خود بهره ببرند.
این عمل یعنی استفاده بیش از اندازه از زور و قدرت، چیزی‌که باعث می‌شود تا مبارزان خشن و وحشی به‌نظر بیایند و در عین‌حال نیروی بیشتری از فایترها تلف می‌شود. برای بقای این هنر رزمی باید تلاش شود تا قوانین و مقررات جدیدی وضع و اجراء گردد. وجود پزشکان بیشتر و همچنین دخالت افزون‌تر داوران در جریان مسابقات می‌تواند روح تازه‌ای به این هنرها بدمد. همچنین باید ضربات سر از جریان رقابت‌ها حذف گردد زیرا تجربه نشان داده که این ضربات می‌توانند تا چه اندازه خطرناک و کشنده باشند. اگر مسابقات هنرهای رزمی زیباتر و ملایم‌تر برگزار کردند مسلماً مردم نیز با علاقه و توجه بیشتری آنها را دنبال خواهند کرد. من اطمینان دارم که با کمی تغییر و تحول در مبارزات واقعی، این مسابقات می‌توانند به بزرگ‌ترین و بهترین سرگرمی در صنعت رقابت‌های رزمی تبدیل شوند. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات که بر سر راه پیشرفت و ترقی این رشته ورزشی وجود دارد دستمزد کمی است که به فایترها پرداخت می‌شود.
به‌نظر می‌رسد که ترتیب‌دهندگان این رقابت‌ها توجه و علاقه چندانی به میزان مهارت‌ها و تکنیک‌هائی که فایترها از خود نشان می‌دهند ندارند. در حقیقت به‌نظر من، برگزارکنندگان رقابت‌ها باید توجه و تمرکز بیشتری به نحوه عملکرد فایترها داشته باشند.
شما در میدان مسابقات، کشتی‌گیران درشت هیکل و نیرومندی را می‌بینید که با حرکات خود می‌توانند تماشاگران را مجذوب کنند اما نمی‌دانند چگونه باید برنده شوند! برای پیروزی در یک رقابت رزمی، فایتر باید حریف خود را کنترل کرده و او را تحت ضربات خود بگیرد. که این عمل صرفاً با قفل کردن یا در چنگال گرفتن او و یا بستن او میسر نمی‌شود. در رقابت‌های رزمی واقعی، می‌توان گفت که قلب در برابر قلب، قدرت در برابر قدرت و خشونت در برابر خشونت است. فایترای قابل و واقعی، نمی‌توانند زیاد روی زمین کار کنند و کشتی‌گیرها هم نمی‌توانند حریفان خود را با شیوه‌های ملایم و ماهرانه مغلوب نمایند بنابراین مبارزات زیبائی خود را از دست می‌دهند. فایترها باید برای رقابت‌های رزمی واقعی، آمادگی بیشتری کسب کنند.
اگر فایترها بتوانند مهارت‌های بیشتری را برای مغلوب کردن حریفان خود بر روی زمین یاد بگیرند آنگاه این رقابت‌ها از جذابیت بیشتری برخوردار خواهد شد.
اما در غیر این‌صورت حتی اگر یک مبارز ماهر در رشته کیک بوکسینگ که از مهارت‌های حرکت به روی زمین چندان بهره‌ای ندارند با فایتری که خیلی خوب می‌تواند تکنیک‌های زمینی را اجرا نماید ولی مهارت‌های پرشی را به‌درستی فرا نگرفته است مبارزه کنند، جذابیتی نخواهد داشت. بنابراین برای همه فایترها، لزوم فراگیری کلیه فنون زمینی و هوائی مشخص است. یک فایتر نمی‌تواند تنها به روی یکی از فنون هوائی یا زمینی تمرکز کرده و آن‌گاه توقع داشته باشد که بتواند در یک رقابت واقعی و سنگین پیروز از زمین بیرون بیاید. برای داشتن یک پیش‌زمینه قوی و موفق، مبارز باید در حمله، دفاع، کنترل حریف، پرتاب ضربات مشت و لگد و دیگر فنون ترکیبی از خود مهارت کافی نشان دهد و این میسر نمی‌شود مرگ با صرف زمان و کسب مهارت‌های کافی در طول سال‌های تمرین و آموزش.
در اینجا می‌خواهم در مورد مسابقات رزمی در آمریکای شمالی صحبت کنم. تصور کنید در این مسابقات، به فایترها پول خوبی پرداخت می‌شود، فایترها از مهارت و تکنیک کافی برخوردار هستند و نحوه برگزاری رقابت‌ها سالم و منظم است؛ آیا می‌توان قیاسی بین این رقابت‌ها و مسابقاتی که در آمریکای جنوبی برگزار می‌شود قائل شد؟ رقابت‌هائی که در آن تنها به خونریزی هر چه بیشتر فکر می‌شود و فایترها به یکدیگر احترام نمی‌گذارند. در این‌گونه رقابت‌ها، اصلاً آن جنبه واقعی و هدف اصلی از انجام رقابت‌های رزمی دیده نمی‌شود. در این مسابقات یک مجموعه از کشتی‌گیران حرفه‌ای با یکدیگر گلاویز می‌شوند که من به شخصه، هیچ علاقه‌ای به دیدن رقابت‌هائی که بین آنها برگزار می‌شود ندارم!

منبع : مجله‌رزم‌آور