جیمی هالیوود - JIMMY HOLLYWOOD

سال تولید : ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : مارک جانسن و باری لوینسن
کارگردان : لوینسن
فیلمنامه‌نویس : لوینسن
فیلمبردار : پیتر سووا
آهنگساز(موسیقی متن) : رابی رابرتسن
هنرپیشگان : جو پشی، کریستیان اسلیتر، ویکتوریا آبریل، هریسن فورد، رابرت لا ساردو، ارل بیلینگر و استرلینگ فاریس جونیر
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۹ دقیقه


ـ ̎جیمی آلتو̎ (پشی)، که خودش را ̎جیمی هالیوود̎ می‌نامد، یکی از آن عشق فیلم‌هاست که در هالیوود نمونه‌اش فراوان یافت می‌شود، آنانی که می‌خواهند به هر قیمتی شده بازیگر شوند. فیلم‌ها را می‌شناسد و تمام سنگ‌فرش‌های هالیوود را از بر می‌داند. او دوستی به نام ̎ویلیام̎ (اسلیتر) دارد که یک ولگرد خیابانی است و با ̎لورین̎ ( آبریل) که آرایشگر است، زندگی می‌کند. وقتی دزدان شیشه اتوموبیلش را می‌شکنند و وسایلش را به سرقت می‌برند، تصمیم می‌گیرد با دوربین ویدئوئی به کمین بنشیند و از سرقت دزدان فیلمبرداری کند و فیلم را به تلویزیون بفرستد ـ او نام ̎گروه نجات̎ را برای خود انتخاب می‌کند. تلویزیون فیلم را پخش می‌کند. او کم‌کم بازی را جدی می‌گیرد و هر روز فیلم تازه‌ای که ̎ویلیام ̎ فیلمبرداری کرده است به تلویزیون می‌فرستد و کم‌کم شهرت پیدا می‌کند و نام ̎جریکو̎ را بر روی خود می‌گذارد. پلیس نیز قضیه را جدی می‌گیرد. روزی یک قاچاقچی مواد مخدر را دستگیر و در منزل پنهان می‌کند. جدی شدن قضیه، ̎لورین̎ را به وحشت می‌اندازد. ̎جیمی̎ در فیلم تازه‌اش پلیس را مورد انتقاد قرار می‌دهد. پلیس به دنبال او می‌افتد. در سینمای تعطیل‌شده‌ای پنهان می‌شود و سینما به محاصرهٔ پلیس و هزاران مردمی که می‌خواهند او را تشویق کنند در می‌آید. او تصمیم می‌گیرد شبیه ̎جیمز کاگنی̎ در فیلم ̎دشمن مردم̎، تپانچه‌هایش را بکشد و از سینما بیرون بیاید تا با شلیک هزاران گلوله کشته شود. اما وقتی از سینما بیرون می‌آید و همهٔ گلوله‌هایش را شلیک می‌کند، پلیس حتی یک گلوله هم به سمت او شلیک نمی‌کند. ̎لورین̎ که می‌دانسته تپانچه‌ها گلولهٔ مشقی دارند، فکر او را به پلیس لو داده بود. در انتها و پس از پایان دورهٔ زندان، او را می‌بینیم که ̎هریسن فورد̎ را برای بازی در همین نقش رهبری می‌کند.
ـ جیمی هالیوود، با فکری بسیار جذاب، اصلاً بر مبنای عشق به سینما و بازیگری و دربارهٔ هالیوود و سینما و ویژگی‌های آن، نوشتهٔ خود لوینسن، فیلمی است بر مبنای یک شخصیت (و با دو شخصیت یا لااقل یک شخصیت زاید)، بسیار ارزان و کم‌هزینه، با فضائی که از ملودرام به تلخی و سیاهی می‌زند و بر مبنای پرداخت یک شخصیت نمونه‌ای فیلمی است ناموفق که عدم موفقیتش اصلاً از مرحلهٔ فیلمنامهٔ شروع می‌شود. از عدم قدرت ساختن فضای زندگی هالیوود (و به خصوص بلوار هالیوود) تا زندگی خصوصی ̎جیمی آلتو̎ رابطهٔ ̎جیمی̎ و دوستش، ̎ویلیام̎ (با اسلیتر در نقش نعش) که اصلاً حضورش بی‌توجیه و غیر ضروری است، و عدم توانائی بازسازی رابطهٔ زن و مرد، فقدان زمینه‌چینی کافی برای حادثه‌های غیر متعارف، مثلاً در فصل فیلمبرداری از دزدان و... در نهایت پایان سیاه و تلخ آن. این کاستی و فقدان صلابت و قدرت در چارچوب فیلمنامه به اجرا هم سرایت می‌کند. فضای فیلم خالی، رابطه‌ها سرد و درنیامده و حادثه‌ها اندکی ساختگی و شخصیت‌پردازی ناپخته می‌ماند. حرکت‌های دوربین توی چشم می‌زنند و ضرباهنگ غیر یک دستش، جیمی هالیوود را ناموفق‌تر جلوه می‌دهد. بنابراین شوخی انتهای فیلم ـ که می‌کوشد همهٔ فیلم را به یک فانتزی یا خیال ̎جیمی̎ بدل کند ـ راه نجاتی نیست و فیلم را پا در هواتر و گم‌تر می‌کند.