میلاد امام علی ع خجسته باد

●نشانه خدا
امروز وقتی است كه باید به بزم عدالت برویم. علیع روشنی عدالت در زمانه ای است كه هنوز زمانش آغاز نشده بود. تكه ای از زمان در برهه ای كه توقع عدالت از حاكمان و مسئولیت پذیرفتن ایشان نبود. اینكه می گفت همه ما یك به یك مسئولیم سخن ناشنیده ای است كه به مذاق مردم زمانه اش نیز خوش نمی آمد. علیع هنوز غافلگیركننده است. دشمنان مسلح را تحمل كردن فقط به این دلیل كه شمشیرهایشان در نیام است، امروز هم از عجایب است.
با این همه جذبه، جذابیت امیرالمومنین از جنس صمیمیت است. شوخ بودنش و روحیه طنازش كه ابهت حكمرانی را به سخره می گیرد و با دل خونین لب خندان می آورد. تنهایی علی و فریادش در خلاء چاه، عمق انزوای انسانیت است، هیچ چیز این دنیا به آن آرمانی كه خلیفه مسلمین می خواهد شبیه نیست. نه دشمنانش از جوانمردی بویی برده اند و نه دوستانش از پایمردی. حتی صمیمی ترین ها نمی توانند روح علیع را دریابند. شب هنگام با كمیل در اطراف كوفه راه می سپرد و یكباره به كمیل می گوید كه برو تو هم نخواهی دانست من چه می گویم. سخت است برای چنین مردی سخن گفتن با مردمی كه در خم اول كوچه فهم مانده اند.امروز یادمان دیدار با علی است. كسی كه اگر حكمران نمی شد باز هم علی بود و هیچ اش نیاز به این گیوه پاره امارت نبود. سیاستمداری كه دروغ نگفت حتی به مصلحت. از علیع می آموزیم اما آموختن چاره نیست باید با علی آمیخت. زندگی به سیره او نیازمند دل باختن و یك دله شدن با حقیقت است. سخت ترین نوع زندگی كه ناگزیر بهترین شیوه است، مانند درختی كه سرشار از حیات است در كویری مرگ آور و تنها یك درخت نمادی از مقاومت آخرین سنگرهای خوبی، بزرگترین نشانه خدا.

منبع : روزنامه شرق