سلست - Celest

سال تولید : ۱۹۸۱
کشور تولیدکننده : آلمان‌غربی
محصول : الئنور آدلون
کارگردان : پرسی آدلون، برمبنای کتاب آقای پروست نوشته سلست آلبار
فیلمنامه‌نویس : پرسی آدلون، برمبنای کتاب آقای پروست نوشته سلست آلبار
فیلمبردار : یورگن مارتین، (با همکاری) هورست بکر، هلمو سالیگر و هرمان راملو.
آهنگساز(موسیقی متن) : سزار فرانک.
هنرپیشگان : افا ماتز، یورگن آرنت، نوربرت وارتا، وولف اوبا، یوزف مانوت و هورست راسپه.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۷ دقیقه.


در سال‌های آخر زندگی «مارل پروست» (از 1914 تا 1922)، مستخدمه او، «سلست آلبا» (ماتز) داوطلبانه از نویسنده بیمار و بستری، پرستاری می‌کند. برنامه روزانه پُر وسواس «پروست» (آرنت) به‌طور منظم اجرا می‌شود؛ او حتی اجازه می‌دهد، که «سلست» و شوهر راننده‌اش، «اودیلون» (وارتا) یادداشت‌های او را به شکل آکاردئون شده به هم بچسبانند تا بتواند نکته‌هائی را اضافه یا تصحیح کند. وقتی «پروست» دچار حمله‌های ناشی از سل می‌شود، «سلست» برایش دارو می‌آورد، اما با وخیم‌تر شدن حالش، از «سلست» قول می‌گیرد تا هرگز اجازه ندهد پزشکان به او چیزی تزریق کنند. آرام‌آرام با بحرانی‌تر شدن وضعیت «پروست»، او رفتار غریب‌تری نشان می‌دهد و «سلست» بیش از پیش مورد آزمون وفاداری و تحمل قرار می‌گیرد. عاقبت با نزدیکتر شدن مرگ، «پروست» تقاضا می‌کند تا اعضای یک کوارتت زهی نزدش بیایند و قطعه‌ای از «سزار فرانک» را اجرا کنند. چند روز بعد، با شدت گرفتن حملات «پروست»، «سلست» از پزشکی می‌خواهد تا داروئی به بیمار تزریق کند، اما در نهایت با بهت شاهد مرگ «پروستِ» بزرگ می‌شود...
* فیلمی بی‌ادعا ولی دقیق و موثق درباره سال‌های آخر زندگی نویسنده‌ای که جایگاه اسطوره‌ای‌اش در ادبیات مدرن باعث شده تا گه‌گاه شخصیتش پیچیده و درک‌ناپذیر جلوه کند. مبنای اثر، کتاب خاطرات سلست است که در سال 1974 منتشر شد و در آن پروست را انسانی مهربان و نازپرورده نشان می‌داد و دیدگاه زندگی نامه‌ای‌اش بسیار صمیمانه‌تر و آموزنده‌تر از مطالعات آکادمیک / زندگی‌نامه‌ای مرسوم بود. آدلون برای ایجاد فضائی متناسب با آثار پروست از مایه‌های رنگی گوناگون و چشم‌اندازها استفاده می‌کند، رویکردی که یادآور آثار مختلف نقاشان امپرسیونیست، از ادگار دگا گرفته تا کلود مونه است. فیلم در لحظه‌هائی به‌طرز افراطی متفکرانه می‌شود و نمی‌تواند به شیوه‌ای مشابه آثار پروست برسد، ولی ماتز ضمن بازی قدرتمندانه‌اش، شخصیت استواری از سلست ارائه می‌دهد و فیلم را از ملال و یکنواختی می‌رهاند.