آینه های فردا
یكی از مواردی كه این روزها بیشتر به چشم می آید، تكدی سالمندان است؛ سالمندانی كه در بعضی موارد آنقدر مرتب و تمیز هستند كه اگر كمی با عجله بخواهیم در مورد آنها قضاوت كنیم، خواهیم گفت: این بنده خدا، وضعش از همه ما بهتره! اما در اینگونه موارد باید به زوایای گوناگون ماجرا توجه كرد و به قول معروف آن روی سكه را هم دید. آیا مرتب بودن این افراد به دلیل آبرودار بودن آنها در محل سكونتشان نیست؟ به رغم همه گزارش هایی كه در مورد مرضی بودن بعضی از این رفتارها می خوانیم، در بسیاری از موارد هم تنها دلیل این كار كه به زعم ما در بردارنده نوعی بی آبرویی است، تنها و تنها آبرومندی می تواند باشد. حسابش را بكنید یك نفر سالمند كه به طور متوسط ممكن است چهار فرزند متاهل داشته باشد، روز جمعه برای پذیرایی از خانواده های فرزندانش چه هزینه هنگفتی را باید متحمل شود . حساب پسر و دختر را هم كه جدا كنیم، عروس وداماد و نوه ها را نمی توان نادیده گرفت.نكته ای كه باعث می شود ماجرا حساس تر شود این است كه اكثر این سالمندان در شرایطی هستند كه نشستن در پیاده روهای تهران مشكلات جسمی و روانی عدیده تری را به آنها تحمیل خواهد كرد.در مسیر حركت هر روزه من ( كه زیاد هم طولانی نیست) به سمت محل كار، تعداد قابل توجهی از سالمندان در حال التماس به این و آن دیده می شوند كه این تصاویر علاوه بر همه مشكلاتی كه برای متكدیان در پی دارد، باعث بروز برخی نگرانی ها و ناراحتی های عاطفی بین رهگذران هم می شود. اگر بیننده در شرایط اقتصادی- اجتماعی چندان دلخواهی نباشد، هر چقدر هم كه جوان و پرانرژی باشد، به فكر روزهای پیری خود خواهد افتاد و چنین زمینه هایی خواه ناخواه سبب ایجاد نوعی خمودگی و افسردگی اجتماعی می شود.سئوالی كه هر روز با دیدن مجددسالمندان متكدی در محل های خاص به ذهن من متبادر می شود این است كه آیا ارگان های مسئول از یاد برده اند كه باید در جهت جمع آوری این افراد، تحقیق در مورد وضعیت آنان و كمك به آنها اقدام كنند؟ برنامه ریزی و اجرای طرح هایی مانند طرح شهید رجایی در راستای ایجاد امكانات اقتصادی و رفاهی حداقل برای سالمندان می تواند در كنار طرح های فرهنگی دیگری مثل طرح منزلت باعث شود كه تصاویر آزارنده كمتری از مشكلات آنان مشاهده كنیم.سالمندان آینه فرداهای ما هستند و خوب نیست كه این آینه های ارزشمند زیر گرد و غبار حاشیه پیاده روها فراموش شوند. باران رحمتی باید.
