عوامل استرس زا در آموزش بالینی دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری مامایی آمل

● سابقه و هدف:
آموزش بالینی بخش اساسی و مهم آموزش پرستاری است که هر گونه مشکل در آن، کارایی و بازده آموزش پرستاری را تحت الشعاع قرار می دهد. استرس یکی از این مشکلات است که سبب افت تحصیلی و بروز رفتارهای نامطلوب و اختلالات جسمی در دانشجویان پرستاری می گردد. هدف از مطالعه حاضر شناخت عوامل استرس زا در آموزش بالینی دانشجویان رشته پرستاری دانشکده پرستاری مامایی حضرت زینب (س)‌ آمل می باشد.
● مواد و روشها:
مطالعه به صورت مقطعی بر روی ۱۲۰ نفر از دانشجویان ترمهای سوم الی هشتم این دانشکده انجام شد. نمونه گیری بصورت سرشماری بوده و اطلاعات از طریق پرسشنامه مشتمل بر ۲۹ سوال بسته، جمع آوی گردید.
● یافته ها:
بیشترین میزان استرس در دامنه ۴-۱، میانگین امتیازات و انحراف معیار استرس داربودن عواملی چون تذکر مربی در حضور پرسنل و پزشکان (۳.۷±۰.۶۵)، تذکر در حضور دانشجویان (۳.۴۱±۰.۸۶)، عدم مراقبت کافی از جانب پزشک (۳.۴۱±۰.۷۴) و درمان ناکافی و نیمه کاره بیماران به علت فقر و تنگدستی (۳.۳۹±۰.۸۲) بوده است. دانشجویان برقراری ارتباط با مربی را استرس آورتر از برقراری ارتباط با سایرین دانستند (=۲.۸۷±۱ میانگین). بین دوره شبانه و روزانه، وضعیت تاهل و محل سکونت، با عوامل استرس زا ارتباط معنی داری وجود نداشت اما این اختلاف در بین ترم های مختلف در برخی از موارد معنی دار بوده است.
● بحث و نتیجه گیری:
برای تسهیل یادگیری دانشجویان پرستاری و دستیابی به اهداف آموزشی این رشته لازم است تا شرایط استرس زا در محیط های آموزش بالینی تعدیل گردد و روشهای مقابله با استرس های موجود به دانشجویان آموزش داده شود.

رقیه نظری
زهرا بهشتی
فاطمه حاجی حسینی
سوسن ساعت ساز
افسانه ارزانی
علی بیژنی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی