پیشگیری از هپاتیت B

۱) از تماس با خون آلوده خودداری شود.
۲) از لوازم شخصی مانند ریش‌تراش، تیغ، ناخن‌گیر، حوله و . . . به‌طور مشترك استفاده نكنید.
۳) از حجامت، خال‌كوبی، سوراخ‌كردن گوش و طب سوزنی با روش‌های غیربهداشتی خودداری كنید.
۴) با واكسیناسیون به‌موقع از ابتلای كودك خود به هپاتیت جلوگیری نمایید.
۵) در صورتی‌كه در خانواده شما فرد مبتلا به هپاتیت وجود دارد حتما افراد خانواده را واكسینه نمایید.
۶) مبتلایان به هپاتیت B برای درمان و كنترل بیماری خود به پزشك متخصص مراجعه نمایند.
۷) خانم‌هایی كه در زمان ازدواج واكسن هپاتیت B را نزده‌اند و قصد دارند باردار شوند، از پزشك خود درخواست نمایند تا وجود آلودگی با ویروس هپاتیت را در آنها بررسی نمایند و در صورت آلوده بودن مادر، با تزریق واكسن و ایمونوگلوبولین اختصاصی از سرایت این ویروس به نوزاد پیشگیری كنند.
● آیا برای هپاتیت B واكسن وجود دارد؟
از سال ١٣٧٢ طبق دستورالعمل كشوری كلیه نوزادان به دنیا آمده واكسن هپاتیت B را دریافت می كنند، بنابر این نیازی به واكسیناسیون مجدد این كودكان نیست. افرادی كه واكسیناسیون هپاتیت دریافت نكرده اند و در گروههای پرخطر(افرادی كه تماس جنسی خطر ساز دارند، كاركنان مراكز بهداشتی-درمانی، دریافت كنندگان خون وفرآورده های آن، همودیالیزی ها، فرزندان بدنیا آمده از مادران مبتلا و خانواده فرد مبتلا به هپاتیتB مزمن) قرار دارند به انجام واكسیناسیون توصیه می شوند.
واكسن هپاتیت در سه نوبت به فواصل ۰-۱ و ۶ ماه انجام می شود. در اكثریت افراد پس از دریافت واكسن، پاسخ ایمنی مناسب ایجاد می شود. درگروههای پرخطر توصیه به سنجش تیتر آنتی بادی یك تا دو ماه پس از آخرین نوبت واكسن می شود تا وضعیت ایمنی فرد مورد سنجش قرار گیرد. در صورتی كه تیتر HBS Ag بدنبال واكسیناسیون افزایش نیافته باشد حتماَ با پزشك در خصوص تكرار واكسیناسیون باید مشورت شود. واكسن هپاتیت B یكی از مؤثرترین و ایمن ترین واكسن ها می باشد بنابر این انجام آن به كلیه افرادی كه در معرض خطر ابتلا به هپاتیت B قرار دارند، توصیه می شود. علاوه برآن، ایمونوگلوبولین هپاتیت B نیز وجود دارد كه در موارد خاصی (از قبیل فرو رفتن سوزن آلوده به بدن و فرزندان متولد شده از مادران مبتلا به هپاتیت B) كاربرد دارد.
● درمان
هیچگونه درمان شناخته شده ای برای هپاتیت در مرحله حاد آن وجود ندارد و تنها محدودیت نسبی فعالیت بدنی، رژیم غذایی منتاسب با ذائقه و تحمل بیمار توصیه می شود. درموارد مزمن بیماری با نظر پزشك معالج ممكن است از داروهای متعددی از جمله اینترفرون استفاده شود. باید توجه داشت كه همه انواع هپاتیت نیاز به درمان ندارد و مواردلازم برای درمان با نظر پزشك متخصص تعیین می شوند.
● روشهای تشخیص آزمایشگاهی
▪ شناسایی ویروس هپاتیت به روش الایزا با كمك آنتی بادی های ضد ویروسی HCV.
مثبت بودن این تست نشان می دهد كه شاید فرد به هپاتیت C× آلوده باشد ولی بین عفونت حاد یا مزمن افتراق نمی دهد. بعد از مثبت شدن الایزا انجام تست های تأییدی لازم است.
منفی شدن الایزا یعنی یا فرد آلوده نیست، یا× در اوایل سیر بیماری بوده و هنوز آنتی بادی ایجاد نشده است.
ـ توجه:
اگر فرد دارای سابقه تماس با HCV باشد یا دارای خطر بالای ابتلا به HCV باشد ولی آزمایش او منفی باشد باید شش ماه بعد آزمایش تكرار شود.
▪ ریبا :
آزمون تكمیلی است كه در كلیه افرادی كه آزمایش الایزا مثبت دارند، باید انجام شود. این تست نسبت به الایزا اختصاصی تر می باشد.
▪ PCR :
حساسترین آزمایش های تشخیص هپاتیت C می باشند. اساس آنها شناسایی RNA ویروس می باشد. این تست ها ٢-١ هفته پس از تماس و هفته ها قبل از افزایش آنزیم های كبدی و آنتی بادی ضد ویروس قابل بررسی می باشد.
▪ بیوپسی كبد :
نمونه گیری از كبد در موارد اثبات تشخیص هپاتیت C ، رد سایر علل هپاتیت، تعیین شدت بیماری كبد و تعیین نتیجه درمان و پیش آگهی بیماری كاربرد دارد.