آویختن نقاشی به دیوار هم حاصل سفرهای فرنگی ناصرالدین شاه است

نقاشان و نگارگران ایرانی وقتی به دستور پادشاهان مامور خلق آثار هنری می شدند، هنر خود را بر صفحات كاغذ در كتابچه ها یا مرقع ها پیاده می كردند تا وقتی پادشاه یا دیگر اشراف از روزمرگی ها آزرده شدند به تورق و تماشای آن نشینند. به این ترتیب در گذشته های نه چندان دور نصب تابلو به دیوار سرسرها و اتاق ها رایج نبود.
آیدین آغداشلو، پژوهشگر هنر، عمر سنت آویزان كردن نقاشی به دیوار را حدود 150 سال می داند. او در این باره می گوید:« اولین بار ناصرالدین شاه بود كه نصب نقاشی به دیوار ها باب شد. هرچند پیش از این نیز بسیاری از نقاشان ایرانی به تقلید از غرب تابلوهایی از پادشاهان و رجال كشوری و لشگری می كشیدند، اما باب شدن این قضیه و رواج یافتن آن در جامعه به دوران سلطنت ناصرالدین شاه برمی گردد. در این دوره كمال الملك با موافقت پادشاه به اروپا رفت و با مطالعه و بررسی آثار هنرمندان بزرگ دنیا، دست به خلق تابلوهایی زد كه بسیاری از گالری داران و هنر دوستان خارجی طالب خرید آنها بودند. » آغداشلو درباره نقاشی دوره كمال الملك می گوید: « در این دوره كمال الملك به راستی مهم ترین نقاش مملكت بود. مكتب خاصی ویژه خود پیدا كرده بود، شاگرد و مقلد داشت و اگر انصاف بورزیم نقاش قابلی هم بود. اما این حالت غلبه برانگیز و یكه تازی در نقاشی ایرانی پس از مرگ كمال الملك و آغاز دوره جدیدی در دوره هنر ایران به هم خورد و آن زمانی بود كه اولین گروه نقاشان ایرانی كه در اروپا تحصیل كرده بودند، به ایران بازگشتند. اینان نقاشی را به معنای دقیق كلمه لمس و با آن زندگی می كردند. به این ترتیب بود كه نقاشی ایرانی از حالت قبلی و سنتی خود خارج شد و به مرحله ای گام نهاد كه نتایج آن در دهه 40 تبلور یافت.»

منبع : خبرگزاری ایلنا