آنها که باید بازی می کردند

در مقوله ناكامی تیم ملی ایران در جام ملت های آسیا علل مختلفی می توان ردیف كرد. از تدارك نامناسب گرفته تا هوای گرم و شرجی، افت برخی ستاره ها و ... ولی بعید می دانیم كسی باشد كه سهم عمده این باخت را متوجه سرمربی تیم ملی نداند.
البته اشكالات امیر قلعه نویی هم در درجات مختلف تقسیم بندی می شود چون به هر شكل او سرمربی و مسؤول فنی اول تیم ملی بود و در هر موردی اعم از مثبت و منفی مسؤولیت مستقیم داشته است.
می توان به او در مورد عدم شناخت شیوه و سیستم اصلی بازی تیم ملی ایراد گرفت، می توان سرمربی را به خاطر ناآشنایی با حریفان مورد نكوهش قرار داد، می توان به امیر قلعه نویی این ایراد را گرفت كه به جز بازی با تیم ضعیف و دست و پا بسته مالزی در هیچ مسابقه ای نتوانست درنیمه اول خود را برحریفان تحمیل كند ولی به جرأت می توان مدعی شد كه مهمترین ایراد سرمربی تیم ملی رودربایستی هایی بود كه با ستاره های تیم ملی داشت و همین امر قدرت انتخاب یك سیستم واحد را از او گرفته بود.
حسن رودباریان، سیدجلال حسینی، رحمان رضایی، آندرانیك تیموریان، جواد نكونام، علی كریمی و وحید هاشمیان نفراتی بودند كه همواره در تركیب ۱۱ نفره تیم ملی فیكس بودند و از علاقه امیر قلعه نویی به استفاده از رسول خطیبی و غلامرضا عنایتی به هر شكل ممكن هم هیچ كس بی اطلاع نیست.
رسول خطیبی پس از ۲ نیمه بازی فاجعه بار مقابل ازبكستان و مالزی با هیچ منطقی به جز تفكرات عجیب امیر قلعه نویی نمی توانست ۱۲۰ دقیقه تمام بدون فایده در تركیب تیم ملی قرار بگیرد و مسؤولیت زدن یكی از ۵ ضربه اصلی تیم را هم قبول كند. گویا امیر قلعه نویی می خواست به هر نحو ممكن ثابت كند كه رسول خطیبی شایسته پوشیدن پیراهن شماره ۱۰ تیم ملی است ولی در عمل ثابت شد كه سرمربی تیم ملی با پوشاندن این پیراهن برتن خطیبی چه خبط بزرگی را مرتكب شده است.
قلعه نویی در مورد عنایتی هم نه با این بازیكن بلكه با اهالی فوتبال ایرانی رودربایستی داشت چرا كه وقتی زمان حضور برانكو در تیم ملی، قلعه نویی هدایت استقلال را بر عهده داشت مدام از عنایتی كه بهترین گلزن باشگاهش بود دفاع می كرد و او را شایسته حضور ثابت در تیم ملی می دانست و حالا به رغم تمام بازیهای ضعیف عنایتی نمی توانست از او چشمپوشی كند چرا كه در آن صورت مجبور بود بابت صحبت های قبلی خود كلی خجالت بكشد.
البته رودربایستی های سرمربی تیم ملی فقط به همین ۲ مورد معطوف نمی شد. حضور همزمان آندرانیك تیموریان و جواد نكونام در جام جهانی و مقابل تیم های قدرتمند خوب جواب داده بود ولی برابر حریفان نه چندان قدرتمند آسیایی نیازی به حضور همزمان ۲ هافبك تدافعی نداشتیم و می توانستیم با استفاده از یكی از آنها و حضور یك هافبك طراح یا نفوذی چیدمان ایده آل تری درمیدان داشته باشیم.
و بالاخره رودربایستی اصلی سرمربی تیم ملی در مورد شیوه بازی تیم ملی بود. امیر قلعه نویی ذاتاً علاقه به سیستم ۲-۵-۳ یا مشتقات آن با مثلث دفاعی مثل ۳-۴-۳ یا ۲-۱-۴-۳ دارد و با استمرار در همین شیوه ظاهراً منسوخ شده موفق شد استقلال را به قهرمانی لیگ پنجم برساند.
به طور مشخص قلعه نویی در بازیهای حساس تیم ملی حتماً به شیوه مورد علاقه اش رجوع می كرد ولی در حالی كه بازی تداركاتی مناسبی نداشت، ۳بازی مرحله گروهی را هم با انتخاب شیوه های ۳-۳-۴ و ۲-۴-۴ و ۲-۲-۲-۴ هدر داد تا تیم ملی به یك باره پس از چندماه در یك مسابقه حساس و حذفی به ۲-۵-۳ برگردد و بدون هماهنگی مطلوب نمایش مناسبی هم از خود ارائه نكند.
هر چند كه امیر قلعه نویی معتقد است یكی از بهترین بازیهای تاریخ فوتبال ایران مقابل كره جنوبی در همین جام ملت ها انجام شده ولی همه می دانیم كه احتمالاً سرمربی تیم ملی می خواسته با این بذله گویی از تلخی حذف و ناكامی بكاهد چون بعید است قلعه نویی موقع پیروزیهای ۲-۶ و ۳-۴ در سال های ۹۶ و ۲۰۰۴ برابر كره جنوبی خواب بوده باشد.

آرش رستم نمدی

منبع : روزنامه ایران ورزشی