هوک - HOOK

سال تولید : ۱۹۹۱
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : کاتلین کندی، فرانک مارشال و جرالد ر.مولن
کارگردان : استیون اسپیلبرگ
فیلمنامه‌نویس : جیم و. هارت و مالیا اسکاچ مارمو، بر مبنای داستانی نوشتهٔ نیک کاسل و هارت از نمایش‌نامهٔ جیمز م.باری
فیلمبردار : دین کیوندی
آهنگساز(موسیقی متن) : جان ویلیامز
هنرپیشگان : داستین هافمن، رابین ویلیامز، جولیا رابرتس، باب هاسکینز، مگی اسمیت، کارولاین گودل، چارلی کورسمو و فیل کالینز
نوع فیلم : رنگی، ۱۴۴ دقیقه


ـ ̎پیتر بنینگ̎ (ویلیامز)، وکیل متنفذ و موفق، زن و دو فرزندش را برای تعطیلات کریمس به دیدن ̎مادر بزرگ وندی̎ (اسمیت) به لندن می‌برد. او که غرق در مشغله‌های حرفه‌ای، از توجه و نزدیکی کافی به بچه‌هایش بازمانده، یک شب از مراسم جشنی به خانهٔ ̎وندی̎ باز می‌̎ردد و در می‌یابد که بچه‌ها ناپدید شده‌اند. در یادداشتی به امضاء ̎کاپیتان جیمز هوک̎ از او دعوت می‌شود تا برای بازپس گیری آنان به ̎نورلند̎ برود. ̎وندی̎ بیهوده می‌‌کوشد او را متقاعد کند که ̎پیتر بنینگ̎ همان ̎پیتر پن̎، کودک ابدی است که به دنیای افسانه‌ای خود پشت کرده و آدمی بزرگ شده، تا اینکه ̎تینکر بل̎ (رابرتس) پری کوچک می‌آید و ̎پیتر̎ را با خود به ̎نورلند̎ می‌برد. او غافل از هویت واقعی‌اش، قادر به مصاف با ̎هوک̎ (هافمن) نیست و دار و دسته قبلی‌اش ـ ̎پسران گم شده̎ را هم نمی‌شناسد. اما سرانجام با اصابت تصادفی توپی به سرش، گذشته را به یاد می‌آورد، اینکه چطور او با ̎وندی̎ و برادرانش در ̎نورلند̎ بازی می‌کرد، چطور دلباختهٔ ̎وندی̎ شد و پیر شدن تدریجی او را دور از نورلند نظاره کرد و سرانجام برابر ناامیدی ̎تینکربل̎، با نوهٔ ̎وندی̎، ̎مویرا ̎ (گودل) ازدواج کرد. او اینک می‌تواند دوباره مثل ̎پیتر پن̎ به پرواز در آید، اعتماد بچه‌هایش را جلب کند و به کمک پسران گم‌شده، ̎هوک̎ خبیث را شکست دهد.
ـ قلمروی حقیقی اسپیلبرگ، بچهٔ نابغهٔ سابق هالیوود: برزخ میان کودکی و بزرگسالی، دشواری‌های کودکان در سازگاری با مصلحت‌اندیشی، بزرگسالان و آزادی‌ها و تخیلاتی که باید از کف وانهاده شوند. با بهترین محمل ممکن، بازنگری افسانهٔ ̎پیتر پن̎ برای کشف کودک نهفته در پس ظاهر یک تکنو کرات امروزی و ترکیب بی‌محابای واقعیت و فانتزی. هوک به این ترتیب نوعی احیای کاربردی افسانه‌های پریان در عصر آمار و ارقام است. طراحی صحنهٔ پر خرج و چشم‌گیر نورلند (کار نورمن گاروود) فضای بی‌نظیری خلق می‌کند و اگرچه گاه سر زندگی و انرژی کودکانه جایش را به آشفتگی و گمگشتگی شخصیت‌ها در دل دکور و لباس می‌دهد، فیلم عمدتاً اهمیت پرسش اساسی‌اش را حفظ می‌کند. ویلیامز طبعاً برای نقش کودک بزرگسال، ایده‌آل است و یکی از بهترین و خیال‌انگیزترین موسیقی‌های ویلیامز روی فیلم به گوش می‌رسد.