از

	از آب خُرد ماهى خُرد خيزد٭
		نظير: آب خُرد ماهى خُرد
			٭ اقتباسى است از مصراع دوم اين بيت نظامى:
			نهنگ آن بِهْ که با دريا ستيزد	کز آب خُرد ماهى خُرد خيزد (نظامى)
	از آب گل‌آلود مى‌خواهد ماهى بگيرد
		رک: آب را گل‌آلوده مى‌کند ماهى بگيرد
	از آتشت گرم نشديم، دودش کورمان کرد٭
		نظير:
		اگر از آتشت گرمى نبينم	چرا از دود محنت کور گردم (باباطاهر)
		- از کبابش نخورده از دودش کور شده‌ايم
		- ز آتشت نشدم گرم و مُردم از دودت (صيرفى قمى)
			٭ تمثّل:
			نگشتم ز آتشت گرم اى دل‌افروز	به دودت کور مى‌گردم شب و روز (نظامى)
	از آتش خاکستر به‌عمل مى‌آيد
	از آسمان به زمين مى‌بارد نه از زمين به آسمان٭
		توانگران به نيازمندان چيزى عطا مى‌کنند نه نيازمندان به توانگران
		نظير: هر کجا ديديم آب از جو به دريا مى‌رود (از جامع‌التمثيل)
			٭ يا: از آسمان به زمين مى‌بارد يا از زمين به آسمان؟
	از آسمان چه رسيد که زمين برنداشت
	از آسمان کلاه ببارد يکيش سرِ ما نمى‌افتد!
		رک: الهى بخت برگردد از اين طالع که من دارم
	از آسمان کلاه مى‌بارد اما بر سر آن که سر فرود آرد (خواجه عبدالله انصارى)
		رک: ز تو حرکت از خدا برکت
	از آسمان هر چه بيايد زمين برمى‌‌دارد
		نظير: از آسمان هر چه بارد زمين برداشت کند
	از آسيا که بيرون مى‌روى تو را با سنگ و پاسنگ چه‌کار؟
	از آسيا من مى‌آيم تو مى‌گوئى پستا نيست؟
		رک: من از آسيا مى‌آيم تو مى‌گوئى پستا نيست؟
	از آشيان غُراب طاووس نپرد
		رک: از مردم بد اصل نخيزد هنر نيک
	از آن پيش بس کن که گويند بس!٭
			٭ تحريفى است از مصراع دوم اين بيت سعدى:
			بينديش و آنگه برآور نفس	وز آن پيش بس کن که گويند بس (سعدى)
	از آنجا مانده و از اينجا رانده
		نظير:
		بين دو پلاس بر زمين است
		- هم از شورباى قم مانده هم از هليم کاشان
		- چوب دو سر طلاست
		- ما را نه از آن خمير نه از اين فطير
		- آن بشد از دست و اين به‌دست نيامد.
	از آنچه هست مقدّر نه کم شود نه زياد (عبيد زاکانى)
		رک: آنچه نصيب است نه کم مى‌دهند...
	از آن روزى که عالم را نهادند	به هر کس هر چه لايق بود دادند
		نظير:
		آنکه هفت اقليم عالم را نهاد	هر کسى را هر چه لايق بود داد (سعدى)
		- خلايق هر چه لايق از آن سرش بزن که شاه فنر است
	از آن غمى که گذشته است بر تو باد مکن٭
		نظير:
		از رفته مينديش و ز آينده مپرس (خيام)
		- ز آمده شادمان نيايد بود	وز گذشته نکرد بايد ياد (رودکى)
		- چه بايد رفته را اندوه خوردن	همان نابوده را تيمار بردن (اويس ورامين)
			٭ ...........................	وز آن بدى که نيامد به‌سوى تومسگان (قطران)
	از آن کوچه نرو، مير بلوک جو کاشته! (عامیانه)
		نظير:
		موش موشک آهسته برو، آهسته بيا که گربه شاخت نزند
		- دستتان را بگذاريد روى دلتان که احمدک خيار کاشته
	از آن گناه که نفعى رسد به غير چه باک (حافظ)
	از آن نترس که‌ هاى و هوى دارد	از آن بترس که سر به تو دارد
		رک: سگ لاينده گيرنده نباشد
	از ابر سيه بارد آب سپيد٭
		رک: در نوميدى بسى اميد است
			٭ مفتيس از مصراع دوم، اين بيت نظامى:
			به‌هنگام سختى مشو نااميد	کز ابر سيه بارد آب سپيد
	از ابله جز کار ابلهانه برنخيزد
	از اثر پى به مؤثّر برند
		نظير: از دود پى به آتش برند
	از ازل تا به ابد فرصت درويشان است٭
			٭ از کران تا به کران لشکر ظلم است ولى	............................ (حافظ)
	از اژدهاى هفت سر مترس و از مردم نمّام بترس (از قابوس‌نامه)
		نظير: سخن‌چين شريک شيطان و دشمن انسان است.
	از اسب افتاده‌ايم، از اصل نيفتاده‌ايم.
		نظير:
		اگر پيراهنم درديده اصلم نپريده
		- اطلس کهنه مى‌شود اما پاتابه نمى‌شود
		- اطلس اگر خوار شد پاپيچ چاروادار نشد
		- ديبا کهن شود ولى پاتاوه نشود (جوامع‌الحکايات)
		- گلاب ريزد اما بوى از وى نريزد (جوامع‌الحکايات)
		- مشک ريزد و بويش نريزد
		- روغن صاف گنده نمى‌شود
		- اگر چند خوارى کند روزگار
		- شهان و بزرگان نباشند خوار (اسدى)
		- گوهر اگر در خلاب افتد همچنان نفيس است (و غبار اگر بر فلک رود همچنان خسيس) (سعدى)
	از اسب دو، از صاحبش جو!
		نظير:
		اسب دونده جو خودش را زياد مى‌کند
		- خر خفته جو نمى‌خورد
	از اسب فرود آمده و بر خر نشسته است٭
		رک: سگ داده و سگ‌توله گرفته است
			٭ يا: از اسب فرود آمد و بر خر نشست (از جامع‌التمثيل)
	از اسکندر پرسيدند که پدر را دوست‌تر دارى يا استاد را؟ گفت استاد را (اخلاق ناصرى)
		نظير:
		اسکندر را گفتند: چرا معلّم خود را زياده از حدّ تعظيم مى‌کني؟ گفت: به سبب آنکه پدر مرا از آسمان به زمين آورده و معلم مرا از زمين به آسمان برده است
		- قدر معلم از پدر بيشتر است.
	از اصل نيک هيچ عجب نيست فرع نيک٭
		نظير:
		چنان بوَد پدرى کش چنين بوَد فرزند
		- آن‌ چنان مادر اين چنين دختر
			٭ ................................	باشد پسر چنين چو پدر باشد آنچنان (سوزنى)
	از اونْ ماستِ کَل عباس چشام٭ ديد دلم خواست! (عامیانه)
		نظير: چشم مى‌بيند دل مى‌خواهد
			٭ چشام: چشم‌هايم
	از ايران جز آزاده هرگز نخاست (اسدى)
	از ايرانيان جز وفا کس نديد (اسدى)
	از اين امامزاده کسى معجز نديده است
		نظير:
		از اين ديگ چوبى کسى حلوا نخورده است
		- از اين شِلّه گرد برنمى‌خيزد
		- اگر خبر داشت اسمش را مى‌گذاشتند خيرالله!
	از اينجا رانده و از آن مانده ميان دو خر پياده مانده (طوطى‌نامه)
		رک: از آنجا مانده و از اينجا رانده
	از اين حسن تا آن حسن صد گز رسن!
		نظير:
		از سليمان تا سليمان فرق‌هاست (مولوى)
		- زين عصا تا آن عصا فرقى است بسيار
		- شاخهٔ طوبى کجا و شاخهٔ هيزم کجا
		- چراغ مرده کجا شمع آفتاب يکجا (حافظ)
		- سيمرغ ديگر است و سى مرغ ديگر
		- کى بوَد نغمه داود چو آواز دراى (شرف شفروه)
		- شکّر مازندران و شکّر هندوستان	هر دو شيرينند اما اين کجا و آن کجا
		- دانهٔ فلفل سياه و خال مهرويان سياه	هر دو جانسوزند اما اين کجا و آن کجا
		- ميان ماه من با ماه گردون	تفاوت از زمين تا آسمان است
		- چشمهٔ حيوان کجا لعلِ لب جانان کجا	هر دو جان بخشند اما اين کجا و آن کجا(طهماسبى)
		- کرم شب‌تاب کجا گوهر شب‌تاب کجا (يوسف جويبارى)
		- فرق باشد ميان شمس و قمر
	از اين دُم بريده هر چه بگى بر مباد! (عامیانه)
		رک: يکى از يکى پرسيد: خرس تخم مى‌گذارد يا بچه مى‌زايد؟ گفت: از اين دُم بريده هر چه بگوئى برمى‌آيد