اس

	اساس هر دو عالم جز سخن نيست
	اسباب‌خانه به صاحب‌خانه مى‌رود
		نظير:
		در خانه به کدخداى مانَد همه‌چيز
		- صفاى هر چمن از روى باغبان پيداست
		- خانه به خداوند مانَد (سَمَک عيّار)
	اسبِ امانتى را بايد يک لنگى سوار شد. در حفظ امانت بايد کوشيد
	اسب پيشکشى را به دندانش نگاه نمى‌کنند
		نظير: مفت را چه جاى گفت باشد؟
	اسبِ تازى اگر ضعيف بود	همچنان از طويله‌اى خرِبهْ (سعدى)
		رک: نه هر که به قامت مهتر به قيمت بهتر
	اسبِ تازى در طويله گر ببندى پيش خر	رنگشان همگون نگردد طبعشان همگون شود
		(ميرزا حبيب‌ روحى)
		نظير: اسب و خر را که پهلوى هم ببندند اگر هم‌خو نشوند هم‌بو مى‌شوند
		رک: آلو چو به آلو نگرد رنگ برآرد
	اسب تازى دو تک روَد به شتاب	شتر آهسته مى‌رود شب و روز (سعدى)
		نظير: يواش‌تر برو زودتر مى‌رسى
	اسب‌ِ تازى شده مجروح به زير پالان	طوق زرّين همه بر گردن خر مى‌بينيم
		(منسوب به حافظ)
		نظير:
		شير را از مور صد زخم است
		- پيل را از پشه صد رنج است
		- خوشگل‌ها در دالان بدگل‌ها گريه مى‌کنند
	اسبِ ترکمنى است، هم از تو بره مى‌خورد هم از آخور!
		نظير:
		هم از تور مى‌گيرد هم از قلاب
		- چاروادار قمى است دو سره بار مى‌کند
		- هم مزد مى‌گيرد هم از انبان سهم مى‌برد
		- تا دو ضربه مى‌زند
		- خرش را دو سره کرايه مى‌دهد
	اسبِ جوبى اگر کاه و جو نمى‌خورد راه هم نمى‌رود!
	اسبِ چوبين راه نرود (از مجموعهٔ مختصر امثال طبع هند)
		رک: در تنور چوبين نان نمى‌توان پخت
	اسبِ حضرت عباس هم جو مى‌خواهد
		نوکر و مستخدم مزد و مواجب مى‌خواهند
	اسبِ خوب از طويله بيرون نمى‌رود، دختر خوب از قبيله
	اسب خوش‌رو نيز گاهى سکندرى مى‌خورد
	اسبِ دونده جو خودش را زياد مى‌کند
		رک: از تو حرکت، از خدا برکت
	اسب را گم کرده پيِ نعلش مى‌گردد
		رک: خر را گم کرده پى افسارش مى‌گردد.
	اسبِ راه آن است کو نه فربه نه لاغر است (امير عليشير)
		رک: ميانه گزين در همه کارها
	اسب را يک عمر کاه و جو مى‌دهند که يک روز به‌کار بيايد
	اسبِ عاريتى کم‌خوراک و تندرو است مردم نه تنها در حفظ اشياء عاريتى نمى‌کوشند بلکه سعى دارند که حد اعلاء استفاده را از آنها ببرند.
	اسبْ فربه شود، شود سرکش٭
		رک: سگ که سير شد سرکش مى‌شود
			٭جسم فربه مکن به لقمه خوش	................ (سنائى)
	اسب که لنگ شد اول صاحبش مى‌فهمد
	اسبِ مشيرالدوله، مشيرالدولهٔ اسب‌ها است
		رک: مگسى را که تو پرواز دهى شاهين است
	اسبِ من هم آنقدر ماديان نبود!
		رک: مال من هم آنقدر نر نبود!
	اسبِ نجيب را يک تازيانه بس است
		نظير: آن کس که اهل بشارت است اشارت داند
	اسب ندارد آخور مى‌بندد!
		نظير:
		شلوار ندارد بند شلوارش مى‌بندد!
		- درى که ندارى دربان چه کني؟ (از جامع‌التمثيل)
	اسب نقاره‌چى است، گوشش پُر است
		رک: يک گوشش در است، يک گوشش دروازه
	اسب و استر با هم مى‌جنگند مورچه زير پا مى‌رود
		رک: سب و استر که به‌هم افتادند خر در ميانه پايمال مى‌شود
	اسب و استر به‌هم لگد نزنند
		نظير:
		سگ سگ را ندرَد
		- چاقو دستهٔ خودش را نمى‌برّد
		- کولى کولى را مى‌بيند چوبش را زمين مى‌اندازد
		- دزد دزد را که مى‌بيند چماقش را مى‌دزدد
	اسب و استر که به‌هم افتادند خر در ميانه پايمال مى‌شود
		نظير:
		اسب و استر با هم مى‌جنگند مورچه زير پا مى‌رود
		- گاو با گاو جنگ مى‌کند گوساله از ميان مى‌رود
		- بُز با بُز مى‌جنگد پاى ميش مى‌شکند
		- اگر سنگ به شيشه بخورد واى به شيشه و اگر شيشه به سنگ بخورد باز هم واى به شيشه
		- در نظام طبيعت ضعيف پامال است
	اسب و جامه را نيکو دار تا جامه و اسب تو را نيکو دارند (قابوس‌نامه)
	اسب و چاکر چو نان و جو ندهى	نرود اسب و چاکرت برود (لاادرى)
	اسب و خر را که پهلوى هم ببندند اگر هم‌خو نشوند هم‌بو مى‌شوند
		رک: با بدان سر مکن که بد گردى
	اسب و زن و شمشير وفادار که ديد٭
		از عقايد قدم است و امروز ديگر کسى نمى‌تواند چنين تفکرى داشته باشد
		نظير:
		در جهان از زن وفادارى که ديد؟ (جامى)
		- ابله شده‌اى وفا از زن مى‌طلبي؟ (باباافضل)
		- مبادا کس که از زن مهر جويد	که در شوره بيابان گل نرويد (اسعد گرگانى)
		- به پاى زن مرو زن بى‌وفايه	وفاى زن بمانند حنايَه
			(از ترانه‌هاى روستائى خراسان)
		- مردى را پاى دار مى‌بردند زنش گفت: سرِ راه يک شليتهٔ گُلى براى من بخر!
			٭ابله شده‌اى وفا زن مى‌طلبي؟	..................... (باباافضل)
			عوفى نيز در جوامع‌الحکايات بيت زير را از نظامى نقل کرده است:
			نشايد يافت اندر هيچ بر زن	وفا در اسب و در شمشير و در زن
	اسب‌هاى طويلهٔ سلطان را نعل مى‌کردند سرگين گردان هم پايش را بلند کرد
		رک: پياز هم خودش را داخل ميوه‌ها کرده است