خط سلامت: شیوه‌های اجباری تغذیه در کودکان می‌تواند به پرخوری احساسی در آنها منجر شود، به‌ویژه در سنین پیش‌دبستانی.

استرس می‌تواند منجر به خوردن احساسی شود، در این شرایط افراد از غذا به عنوان مکانیسم مقابله استفاده می‌کنند. کمبود وقت و انرژی برای فعالیت بدنی مشکل را تشدید کرده و به افزایش وزن و خطر چاقی کمک می‌کند.

خط سلامت: دانشمندان گروه خاصی از سلول‌های مغزی را شناسایی کرده‌اند که به نظر می‌رسد در پرخوری نقش مهمی داشته باشند.

پیشگیری از خوردن عاطفی در درجه نخست شامل کاهش استرس، استفاده از روش های سازنده برای درک و مدیریت احساسات و نگاه به غذا به هدف سیر شدن، به جای راهی برای حل مشکلات است. در حقیقت غذا خوردن برای زندگی و نه زندگی کردن برای غذا، مدنظر قرار گیرد.

غذا خوردن احساسی (emotional eating) در واقع تمایل افراد به خوردن غذا حتی در صورت نبود احساس گرسنگی جسمی، برای پاسخ به احساسات استرس زا و دشوار است.

پرخوری عصبی یابولیمیا نروسا همان غذا خوردن احساسی است که افراد در شرایط پرتنش و بحرانی، غذا را به عنوان مکانیسم مقابله برای کمک به داشتن احساس بهتر در نظر می‌گیرند.

غذا خوردن هنگام احساس برخی از احساسات می تواند جای خلأ عاطفی را بگیرد و یک حس کاذب پری ایجاد کند. موضوع اصلی نگرانی احساس ناتوانی در خوردن احساسی نیست، احساس ناتوانی در برابر احساسات است.