راه‌هاي پيشگيري از اعتياد در كودكان

ایسنا: سازمان جهاني بهداشت، پيشگيري را در سه سطح، اين گونه تعريف كرده ‌است، يشگيري نوع اول: اطمينان حاصل كردن از عدم بروز يك بيماري، فرآيند يا مشكل، پيشگيري نوع دوم : شناسايي يا تغيير و اصلاح يك بيماري، فرآيند، يا مشكل در كوتاه‌ترين مدت بعد از بروز آن و پيشگيري نوع سوم نيز متوقف كردن يا كند كردن جريان پيشرفت يك بيماري، فرايند يا مشكل و پيامدهاي آن است.

به گزارش خبرنگار «اجتماعي» ايسنا، در پيشگيري از اعتياد بين كودكان و نوجوانان، برنامه ‌اي پيشگيري بايد عوامل محافظت‌كننده را افزايش و عوامل خطرساز را كاهش دهند و تمام انواع سوء‌مصرف مواد را تحت پوشش قرار دهد، همچنين اين پيشگيري‌ها بايد متناسب با بافت بومي و مواد رايج در يك محله يا شهر صورت بگيرد.

يكي ديگر از اصول برنامه‌هاي پيشگيري عوامل خطرآفرين در مخاطبين خاص، سن، نژاد، جنسيت است كه بايد مورد ‌توجه خاص قرار بگيرد. اين برنامه‌ها بايد مبتني بر تقويت روابط خانوادگي و مهارت‌هاي فرزندپروري باشند؛ به اين معنا كه نظارت و مراقبت والدين، اطلاع رساني و آموزش والدين، مداخله‌هاي مقطعي و كوتاه مدت در خانواده انجام شود.

شناسايي عوامل خطرساز اوليه كودكي و نوجواني مثل رفتارهاي پرخاشگرانه، مهارت‌هاي اجتماعي ضعيف و مشكلات تحصيلي از اصول ديگر اين پيشگيري است و برنامه‌هاي پيشگيري براي مدارس ابتدايي بايد با هدف ارتقا يادگيري‌هاي تحصيلي و اجتماعي ـ هيجاني را به منظور نشان دادن عوامل خطرآفرين مثل پرخاشگري، شكست تحصيلي و ترك تحصيل باشد.

به گزارش ايسنا و به نقل از مجله ايران پاك، آموزش بايد متمركز بر مهارت‌هاي خود كنترلي، آگاهي هيجاني، ارتباطات، حل مسئله اجتماعي و حمايت تحصيلي به خصوص در مهارت خواندن باشد.

همچنين برنامه‌هاي پيشگيري براي دانش آموزان مدارس راهنمايي و دبيرستان نيز با قواعد مربوط به آن يعني بايد بر اساس ارتقا صلاحيت‌هاي تحصيلي و اجتماعي و همچنين افزايش مهارت‌ها، عادت به مطالعه و حمايت تحصيلي، ارتباطات، روابط با همسالان، خودكار آمدي و جرات ورزي، مهارت‌هاي مقاومت در برابر مواد، تقويت نگرش‌هاي ضد مواد و تقويت تعهد شخصي در برابر سوء مصرف مواد باشد.

گفتني است، برنامه‌هاي پيشگيري در جمعيت عمومي بايد در نقاط انتقالي كليدي جهت يافته باشند، مثل گذار از ابتدايي به مقطع راهنمايي كه مي‌تواند اثرات سودمندي را حتي در خانواده‌هاي پرخطر و كودكان پر خطر ايجاد كند. در اينجا فقط جمعيت در معرض خطر، هدف نيست و از اين رو كاهش برچسب زني و افزايش روابط در مدرسه و جامعه را در بر دارد.

همچنين برنامه‌هاي پيشگيري جامعه‌مدار كه دو برنامه يا بيشتر از دو برنامه را تركيب مي‌كنند، برنامه‌هاي اثربخش‌تري هستند. مثل تلفيق برنامه‌هاي خانواده‌مدار و مدرسه‌مدار كه مي‌تواند نسبت به يك برنامه به تنهايي اثربخش‌تربوده و در زمينه‌هاي متعدد براي مردم مثل مدارس،‌ انجمن‌ها، سازمان‌هاي مذهبي و رسانه‌اي قابل دسترس باشد.