تغییرات هورمونی در بارداری، عملکرد اصلی پرولاکتین

پرولاکتین هورمونی است که از بخش قدامی غده هیپوفیز آزاد می شود. میزان پرولاکتین در پلاسمای خون شما در جریان بارداری طبیعی افزایش قابل توجهی پیدا می کند. غلظت سرمی پرولاکتین در مقایسه با زنان غیر باردار معمولا 10 برابر بیشتر می شود. بعد از زایمان غلظت پلاسمای پرولاکتین کاهش می یابد و در اوایل شیردهی در پاسخ به مکیدن نوزاد از پستان ترشح پرولاکتین به طور ضربانی فوران می کند.
تغییرات پرولاکتین
پرولاکتین با غلظت زیاد در مایع آمنیوتیک وجود دارد. تا هفته های 20 تا 26 بارداری این مقدار تا 10000 نانوگرم در میلی لیتر می رسد اما پس از آن این میزان کاهش می یابد و پس از هفته 34 بارداری به حداقل می رسد. علت این افزایش چشمگیر در مرحله قبل از زایمان هنوز مشخص نیست. البته تحریک استروژنی یکی از عواملی است که موجب آزاد شدن پرولاکتین می شود.
تاثیرات پرولاکتین
عملکرد اصلی پرولاکتین حصول اطمینان از توانایی شیردهی شما است. در اوایل بارداری پرولاکتین سبب آغاز ساخت DNA و تقسیم سلولی و ساخت سلول های آلوئول (سلولی که مسئول تولید شیر است) می شود. زنان مبتلا به کمبود پرولاکتین پس از دو بارداری فاقد توانایی شیردهی می باشند بنابراین وجود پرولاکتین برای شیردهی ضروری است اما برای دستیابی به بارداری ضرورت ندارد. پرولاکتین موجود در مایع آمنیوتیک انتقال آب را از جنین به بخش مادری مختل می کند و در نتیجه، موجب کاهش آب بدن می شود.