بازی کودکان،همبازیش شویم

 شهرزاد: نوزادان به هنر تنها بازي كردن كاملا تسلط دارند. اگر والدين به اين توانايي نوزادان، هيچ توجهي نشان ندهند، كودكان اين مهارت خود را در طول زمان از دست مي‌دهند. پدرها و مادرها فكر مي‌كنند همين كه كودك چشم‌هاي خود را باز كرد، بايد تمام وقت خود را به او اختصاص دهند و همواره در كنارش باشند.

بسياري از والدين از اين‌كه فرزند يك ساله‌شان بدون اين‌كه كاري انجام دهد روي زمين بنشيند، احساس ناراحتي مي‌كنند. اين موقع‌ها، پدرها و مادرها با خود مي‌گويند: «حالا وظيفه من است كه سرگرمش كنم.» آن‌ها مي‌خواهند به نداي درون خود پاسخ دهند، در حالي كه با اين كار، مزاحم فرزندشان مي‌شوند و كودك را از كشف كردن باز مي‌دارند. تنها گذاشتن فرزندان باعث بالا رفتن احساس خودكفايي در آن‌ها مي‌شود. زيرا آن‌ها به دور از توجه بزرگ‌ترها، از استقلال خود لذت مي‌برند. كودكان سه تا چهار ساله مي‌توانند به تنهايي بازي كنند. درباره اين‌كه چه‌طور مي‌توانيد بچه‌ها را به تنها بازي كردن عادت دهيد، شش راه حل به شما پيشنهاد مي‌كنيم.

* اجازه دهيد كه فرزندتان راحت باشد

تنها گذاشتن فرزندتان به اين معني نيست كه از امكاناتي كه مي‌توانستيد در اختيارش قرار دهيد، صرف نظر كرده‌ايد. اين موضوع براي كودكان بزرگ‌تر بسيار بااهميت‌تر است، اما براي خردسالان نيز از اهميت به سزايي برخوردار است. بيش‌تر شيرخواران بعد از اين‌كه از خواب بيدار مي‌شوند، خيلي آرام در تختخواب خود به بازي با دست‌هايشان مشغول مي‌شوند. اين لحظه‌هايي كه كودك تنهاست، شروع بسيار خوبي براي بازي كردن به صورت مستقل است.

مي‌توانيد با آويزان كردن يك جغجغه رنگارنگ يا يك آينه كوچك يا زنگوله‌هاي كوچك يا حيوانات عروسكي بالاي تخت يا سر كودك، جايي كه در مقابل چشمانش باشد، زمان‌هايي را كه كودك در بازي غرق مي‌شود، افزايش دهيد.

* فضاي هيجان‌انگيزي فراهم كنيد

كودكان براي دويدن، به محيطي امن و جذاب نياز دارند. فرزند خود را روي يك زيرانداز بگذاريد و اسباب‌بازي‌هايش را در كنارش بريزيد. تعدادي بالشتك براي بالا رفتن و اشيايي كه با آن‌ها بتواند چيزي بسازد يا آن‌ها را روي يكديگر قرار دهد، در اختيارش بگذاريد.

بگذاريد كودكتان به تنهايي با اسباب‌بازي‌هايش بازي كند. بعد از اين‌كه بازي كردن كودك تمام شد، همه اسباب‌بازي‌ها را جمع كنيد. با اين كار، كودك به بازي كردن تشويق مي‌شود و دفعه بعد، با علاقه بيش‌تري بازي خواهد كرد.

* زمان‌هاي تنها بازي‌كردن را به كودكان آموزش دهيد

بهترين راه اين است كه براي بازي كردن، يك دوره منظم زماني را در نظر بگيريد. فاصله‌هاي زماني منظم، مثلا يك يا دو بار در روز، بسيار مناسب است. تلاش كنيد كه فضايي آرام و بدون هيچ صداي مزاحمي را براي كودكتان فراهم كنيد.

اگر كودكتان در اين شرايط بازي نكرد، در ابتدا، شما هم كنار فرزندتان بنشينيد و پس از چند دقيقه، او را تنها بگذاريد و به كارهاي خود مشغول شويد. حواستان باشد اگر هنگام بازي كردن، همه‌جا را زير و رو كرد و به هم ريخت، عصباني و ناراحت نشويد.

* از اتاق بيرون برويد

يكي ديگر از راهكارهاي عادت دادن كودك به تنها بازي كردن اين است كه فرزندتان را در اتاق تنها بگذاريد، اما حواستان به او باشد. كودك چهار ماهه يا بزرگ‌تر را مي‌توانيد تنها بگذاريد. زمان‌هايي را براي تنها گذاشتن كودك و ترك اتاق انتخاب كنيد كه كودك در آن لحظه، كاملا سرگرم بازي است. هر بار و مرحله به مرحله، غيبت خود را طولاني‌تر كنيد.

اگر فرزند شما دوست ندارد كه تنها بماند، او را تنها نگذاريد. هنگامي كه مثلا در آشپزخانه يا حمام هستيد و كنارش نيستيد، حتما با او حرف بزنيد. او با شنيدن صداي شما، آرام مي‌شود.

* در بازي او دخالت نكنيد

توپ غلت مي‌خورد و دور مي‌شود. موقعيتي پيش مي‌آيد كه فرزندتان به كمك شما نيازمند دارد. با وجود اين، براي آوردن توپ عجله نكنيد. چند لحظه صبر كنيد؛ شايد كودك شما بتواند مشكلش را حل كند.

* توقع بيش از اندازه، ممنوع!

همه بچه‌ها مي‌توانند تنها بازي كردن را بياموزند، اما مدت زمان ياد گرفتن اين مهارت، در آن‌ها متفاوت است. معمولا در كودكان زير يك سال، پنج تا 10 دقيقه و در كودكان يك تا سه سال، 15 تا 30 دقيقه طول مي‌كشد تا خود را سرگرم كنند؛ اما نكته مهم اين است كه آن‌ها به بازي كردن ادامه دهند.