زندگی مثلا سالم به شیوه قرن ۲۰

در اوایل قرن بیستم انسان مدرن درگیر بیماری های میکروبی، ویروسی شیوع یابنده بود و لذا با فرض دشمن انگاشتن طبیعت (به عنوان منبع بیماری های خطرناک) با تکنولوژی و فلسفه تغییر طبیعت …

در اوایل قرن بیستم انسان مدرن درگیر بیماری های میکروبی، ویروسی شیوع یابنده بود و لذا با فرض دشمن انگاشتن طبیعت (به عنوان منبع بیماری های خطرناک) با تکنولوژی و فلسفه تغییر طبیعت و نه فقط تفسیر آن، به جنگ پایان ناپذیری با محیط زیست دست زد.

در این جنگ بی رحمانه، هر موجود پرنده ای با تیر نگون بختی بر زمین می افتاد، هر ماری که یارای خزیدن داشت دستور نابودی خود را صادر می کرد، هر حیوانی که می دوید محکوم به توقف ابدی بود و هر گلی که زیبائیش نشانه ای از خلقت زیبای خداوندی بود با دست انسان های مدرن به سرعت چیده می شد و...

موتور محرکه این سلطه نابرابر برای این بود که بشر مدرن، بیماری را معضلی از بیرون می دید که طبیعت باعث و بانی آن بود.

تا اینکه در اواسط قرن بیستم با تسلط و کنترل نسبی بر شیوع بیماریهای مسری، توسط واکسن و داروهایی که اتفاقاً از خود موجودات طبیعت کشف کرد (مثل پنی سیلین)، با خیالی آسوده به سوی موادی روی آورد که هم چون سد و لایه ای بر دور هرچه خوراکی مورد استفاده بشر بود، کشیده شود تا برای همیشه از شر هر موجود مضر که از طبیعت به سوی انسان مدرن می آید، خلاصی یابد که بعدها به نام علم بسته بندی مواد معروف شد.پایه و اساس این علم روی مواد نفتی و مشتقات مربوطه پایه ریزی شد.

امروزه وارد هر فروشگاه یا سوپرمارکت در کشورهای در حال توسعه که می شوید محصولات خوراکی و غیرخوراکی، عمدتاً با بسته بندی های نفتی همچون نایلون، پلاستیک، لاستیک اتیلن، پلی اتیلن، پروپیلن و... محاصره و بسته بندی شده اند تا مبادا از طبیعت یا هوا میکروبی به این مواد رسوخ پیدا کند تا انسان مدرن دچار دل درد یا استفراغ و... نشود و به زعم خویش غذای سالم تناول کند.

غافل از اینکه مولکول های نفتی ناشی از این بسته بندی در تبادلات ریز میکروسکوپی با خود موادغذایی بزرگترین ضربه را به سلامتی انسان مدرن می زند و انواع سرطان ها، سکته، استرس ها، اضطراب ها، بی قراری، میگرن ها، انواع بیماری های ذهنی- روانی و هزاران بیماری غیرواگیر و غیرمیکروبی را باعث می شوند. به عنوان نمونه ماده خوراکی دوغ که حالت اسیدی دارد، به تدریج مولکول های نفتی بسته بندی اطراف خود را تجزیه کرده و به همراه خود وارد بدن انسان کرده که همراه خون به سلول ها وارد می شود. چون این مولکول نفتی برخلاف ویروس ها و میکروب ها از صدها متر زیرزمین بیرون آمده است، توسط سلول ها به عنوان ماده غیرقابل شناسایی و غیرقابل متابولیزه ارزیابی شده و آنزیمی برای خنثی کردن آن تولید نمی شود و نهایتاً ممکن است به صورت ماده ای مزاحم بر هسته سلول وارد و باعث جهشهای ژنی متعدد شود که نهایتاً به صورت انواع بیماری های لاعلاج سکته، سرطان و... نمود عینی بخود بگیرد.

ضرب المثلی قدیمی می گوید: «آمدیم ابرویش را درست کنیم زدیم چشمش را کور کردیم».

حالا بماند که انسان مدرن با استخراج مواد نفتی از زیرزمین چه ضربه سنگینی به خود طبیعت وارد کرده است و به دلیل نگرش مادی گرایانه و سودمحورانه، خود و طبیعت را به ورطه نابودی می کشاند. چرا که دارو و درمان همین بیماری های درون زاد و نو پدید جوامع بشری را باید از موجودات گیاهی یا حیوانی طبیعت استخراج کند که با مرگ هر موجود زنده یا غیرزنده در طبیعت خودبه خود ذخیره دارویی انسان ها از دسترسشان خارج می شود.

ای کاش همچون نیاکانمان نحوه رفتار و تعامل با طبیعت را به تأسی از قرآن کریم می آموختیم.

قرآن کریم می فرماید: «هرچه در آسمان و زمین هست برای انسان ها آفریدیم،... تا شکرگذار باشید... و طغیان نکنید.»

ای کاش به دور از نگاه سودمحورانه همچون آبا و اجدادمان با طبیعت رفتار می کردیم و در مسیر طغیان و نافرمانی از امر الهی پیش نمی رفتیم که بد مسیری است و از عقوبت الهی گریزی نیست.

موسی شجاع قره باغ- بوکان