عادت های اعصاب خرد کن کوچولوها و کلک‌ های مادرانه

شهرزاد: یک عادت بد کودکانه می‌تواند اعصاب هر مادری را خرد و خاکشیر کند. عادت ناپسند زدن بچه‌های دیگر، عادت کشیدن موها، خودزنی، قشقرق راه انداختن و خود را روی زمین پرت کردن، نفس را حبس کردن و کبود شدن، دست توی بینی کردن و حتی گفتن حرف‌های زشت می‌تواند والدین هر بچه‌ای را در میان جمع شرمنده کند. به خصوص اگر آن عادت منجر به آسیب دیدن دیگران شود (مثلا زدن بچه‌های دیگر) ممکن است موجب دور شدن آن خانواده از بقیه هم بشود. واقعیت این است که بچه‌ها تا 5 و 6 سالگی، اصلا متوجه این موضوع نمی‌شوند که کارشان یک کار «بد» است. آن‌ها فقط آزمایش می‌کنند، مشاهده می‌کنند و درس می‌گیرند. آزمایش بچه‌ها این است: من یک بچه دیگر را زدم، مامان به من توجه کرد (هرچند این توجه منفی باشد) و همه من را نگاه کردند. این آزمایش به کودک می‌فهماند که می‌تواند با این کار توجه مامان را به خودش جلب کند. بنابراین کلکی که باید بزنید، این است که توجه نکنید!

اگر عادت ناپسند کودک مشکلی برای بقیه ایجاد نمی‌کند (مثلا خودزنی، قشقرق یا دست توی بینی کردن) به کل او را نادیده بگیرید و بروید. به دیگران هم بسپارید که نه دعوایش کنند و نه به او بخندند. (این قسمت کار از همه سخت‌تر است!) اگر عادت او چیزی مثل زدن بچه‌های دیگر است، به سرعت اما بدون سر و صدا و آخ و وای و دعوا او را از بچه دیگر جدا کنید و فوری یک چیز پرت و پلا بگویید! مثلا «وای! اون جوجوئه رو ببین دم پنجره!» یا «بریم ببینیم مامان‌بزرگ چی داره می‌خوره!» اگر او گریه می‌کند یا داد می‌زند، هیچ توجهی نشان ندهید و با تمام قوا سعی کنید کل ماجرا را نادیده بگیرید. بعد از این که کودک ساکت شد، از کودک کتک خورده و مادرش در حضور کودک خودتان معذرت‌خواهی کنید. کودک خودتان را وادار به معذرت‌خواهی نکنید، اما اگر این کار را کرد، تشویقش کنید.