اندیشه‌ای باید کرد و تأملی ...

نیایش در همان حال که مطالبه کردن چیزی است، به‌دست آوردن مطلوبی نیز هست، در یک بعد دیگر نیایش، نشان داده است که انسان هر چه بخواهد می‌گیرد و هر دری را که بزند، به رویش گشوده می‌شود …

نیایش در همان حال که مطالبه کردن چیزی است، به‌دست آوردن مطلوبی نیز هست، در یک بعد دیگر نیایش، نشان داده است که انسان هر چه بخواهد می‌گیرد و هر دری را که بزند، به رویش گشوده می‌شود نیایش تنها وسیله‌ای برای کسب نیازمندی‌های ما نیست بلکه خود تجلی یک عشق نیز به‌شمار می‌رود. آنهائی که تنها راه شناخت را تفکر منطقی و عقلی می‌دانند و آنهائی که رمز حیات و معنای هستی و روح کائنات را به همان شکل می‌خواهند تحیلل کنند فهم رمز وجود خداوند برایشان بسیار دشوار است، اما کسانی‌که معنای دوست داشتن و عشق و ایثار و خلوص را خوب می‌فهمند، خدا را نیز به آسانی می‌شناسند، اما چگونه؟ به آن آسانی که بوی یک گل را استشمام می‌کنیم، می‌توانیم حضور خداوند را نیز احساس کنیم و دریابیم که همه‌جا پر از او است.

نیایش کردن تجلی عشق ورزیدن و احساس کردن و دوست داشتن است بنابراین راهی برای شناختی است و راهی برای ایمان آوردن، در واقع، دعا یا نیایش تجلی عشق و نیاز روح آدمی است هر انسان به میزان برخورداری‌هائی که در زندگی دارد، انسان نیست، بلکه درست به اندازه نیازهائی که در خویش احساس می‌کند، انسان است. سطح تعالی و درجه کمال هر انسانی را با درجه تعالی و کمال نیازهائی که دارد و کمبودهائی که در خود احساس می‌کند، دقیقاً می‌توان اندازه‌گیری کرد. یعنی هر کسی به میزانی انسان‌تر است که نیازهای کاملتر و متعالی‌تری دارد.

آدم‌های کوچک نیازهای اندک دارند، و انسان‌های بزرگ نیازهای بزرگ، اینجا است معنی این حقیقت که ”آنان که غنی‌ترند، محتاج‌ترند“ارزش علی (ع) در بی‌نیازتر بودنش از دیگران نیست، بلکه در احساس کردن نیازهای بلندتر و متعالی‌تر او است نسبت به دیگران؛ و همچنین در احساس نیازمندتر بودن و احساس کمبود بیشتر کردن او در هستی است، که دیگران چنین احساسی را ندارند.

در علم هم چنین است. هر کسی نه تنها به میزان معلوماتی که دارد عالم است بلکه به میزان مجهولاتی که در عالم احساس می‌کند نیز عالم است.

اما نیایش چیست؟ نیایش اصولاً کششی روح است به‌سوی کانون غیرمادی جهان و در واقع پرواز روح است به‌سوی خداوند و یا حالت پرستش عاشقانه‌ای است نسبت به آن مبدائی که معجزه حیات از او است و در واقع کوشش انسان است برای ارتباط با آن وجود لایزال، پس رو به نیایش درگاهش می‌آوریم و می‌گوئیم.

ای خداوند!

تو که ”بنی آدم را کرامت بخشیده‌ای“.

تو که ”امانت خاص خویش را بر دوش بنی‌آدم نهاده‌ای“.

تو که همه پیامبرانت را بری تعلیم کتاب و تحقق عدالت مبعوث کرده‌ای.

تو که عزت را از آن خود می‌خوانی و از آن پیامبران خود و از آن انسان‌هائی که ایمان دارند“.

همه ما آگاهی و دانائی و عزت را از تو می‌خواهیم.

ببخش که سخت محتاجیم و دردناکانه‌تر از همه وقت قربانی اسارت و جهل و ذلتیم.

برگرفته از: ”نیایش“ دکتر علی شریعتی.