بازیگری با قابلیت های دراماتیک

در جشنواره بیست و ششم فیلم فجر وقتی کاندید دریافت جایزه بهترین فیلمنامه برای "استشهادی برای خدا" و نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل برای این فیلم شد و در نهایت جایزه بازیگری را …

در جشنواره بیست و ششم فیلم فجر وقتی کاندید دریافت جایزه بهترین فیلمنامه برای "استشهادی برای خدا" و نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل برای این فیلم شد و در نهایت جایزه بازیگری را از آن خود کرد تقریبا کسی او را نمی شناخت و شاید تصور اینکه در یک پروسه زمانی کوتاه تبدیل به یکی از مطرح ترین بازیگران سینمای ایران شود قدری دور از ذهن بود.

به واقع محسن تنابنده بیش از آنکه بازیگر خوبی باشد سناریست متبحری است و از این جهت شاید بتوان گفت شباهت هایی نیز به پیمان قاسمخانی دارد با این تفاوت که تخصص قاسمخانی فیلمنامه است و هرازچندگاهی و بنا به ضرورت گریزی نیز به بازیگری زده است اما تنابنده این دو حیطه مجزا را به موازات دنبال می کند; سیر حرفه ای این بازیگر از آغاز تا به امروز کاملا صعودی بوده است به بیان دیگر تنابنده هم در عرصه نقش آفرینی و هم در حیطه نگارش سناریو به مرور به کشف و شهودی تازه دست می یابد; از این وجه نگارش سناریوی آثاری چون " چند می گیری گریه کنی" " استشهادی برای خدا" " پیامک از دیار باقی" " هفت دقیقه تا پاییز" " چار دیواری" " سن پطرزبورگ" و " پایتخت" در دو عرصه سینما و تلویزیون و در دو ژانر درام اجتماعی و طنز مبین این سیر تطور است، اما این بازیگر نوظهور در کارنامه کاری خود به ندرت در اثری واحد در هر دو فیلم تخصصی بازی و نگارش موفق ظاهر شده است; بدین معنا که در برخی از آثار وجه بازیگری او متبلور می شود و در برخی دیگر این قلم تنابنده است که خودنمایی می کند و شاید بتوان گفت " هفت دقیقه تا پاییز" تنها اثری است که قابلیت های دراماتیک محسن تنابنده را در هر دو حیطه به رخ می کشد.

حال، تنابنده در این مسیر تکاملی به "پایتخت" رسیده است; شاخص ترین مجموعه نوروز ۹۰ که حاکی از پختگی مضاعف سیروس مقدم در عرصه تکنیک و اجرا است. "پایتخت" یک اثر جاده ای است و سابقه ذهنی تماشاگر از این گونه تصویری، داستانی تک خطی و ملال آور است اما طرح متفاوت محسن تنابنده و قلم مشترک او و خشایار الوند جنس تکان دهنده ای از طنز تلخ را به بیننده ارائه می دهد که حتی فرصت تنفس را نیز از او می گیرد و تنابنده چنان کاراکتر قدرتمندی از نقی معمولی ترسیم می کند که جای هیچ نقدی از جانب اهالی نقد و نظر باقی نمی گذارد (مگر از جنس مغرضانه اش).

تنابنده با " پایتخت" ثابت می کند که عنصر کنش در درام را به خوبی می شناسد; درامی که قرار است بر بستری از طنز روایت شود و کار آسانی نیست. از وجهی این بازیگر، به دلیل اشراف کامل بر فیلمنامه، شخصیتی به شدت ساده اما با مطایبات بی نظیر از نقی معمولی خلق می کند و این نشانگر اوج توانایی تنابنده است و کلام آخر اینکه محسن تنابنده اگر از مسیر هوشمندانه ای که برگزیده منحرف نشود قطعا افق درخشانی حتی در عرصه جهانی پیش رو خواهد داشت.

نویسنده : سهیلا قوسی