زنگ پایان بازی کجاست؟

یکی از مسائلی که جهان توسعه یافته از آن رنج می‌برد، کاهش سطح معنا در محیط اجتماعی می‌باشد.
چنانچه با چند تن از روانشناسان و مشاوران آن‌ها گپی بزنید، به شما خواهند گفت این کاهش …

یکی از مسائلی که جهان توسعه یافته از آن رنج می‌برد، کاهش سطح معنا در محیط اجتماعی می‌باشد.

چنانچه با چند تن از روانشناسان و مشاوران آن‌ها گپی بزنید، به شما خواهند گفت این کاهش معنا به کاهش روابط عاطفی نیز منجر گردیده و گهگاهی عامل خودکشی‌های جوانان و حتی میانسالان نشات گرفته از قطع یک رابطه عاطفی بوده و این ماجرا فرد را چنان دچار ورشکستگی روحی نموده که فرد توان دوباره زیستن را ندارد.

حال از سوی دیگر وقتی مفهوم توسعه را شکافته شده بررسی می‌کنیم، به این موضوع بر می‌خوریم که یکی از شاخص‌های آن رفاه و دیگری امنیت است، اما گویا این شاخص‌ها که غرب زحمتی عظیم در کمی‌کردن آن‌ها کشیده است، در حوزه خانواده و روابط عاطفی شکل ارزشی خود را به گونه‌ای موثر پیدا ننموده است.

به همین علت شهروندان جهان غرب (و احتمالاً شهروندان آینده نزدیک کشورهای در حال توسعه) برای ارزیابی همدیگر شصت خود را روی چهار انگشت دیگر می‌کشند و کاری را مفید می‌شمارند که بتواند همزمان با این سایش انگشتان، چهره را نیز کاملاً بشاش و ذوق زده نماید.

بنابراین زمان در عرصه غرب دستگاه تبدیل بزرگ انسان به ارزش افزوده می‌باشد و سعی بلیغ بر آن است که بهره‌وری مدام افزایش پیدا کند.

در این گذر فرد چنان اسیر این بازی و فرآیند آن می‌گردد که زنگ پایان بازی توسط ماجرای بازنشستگی به صدا در می‌آید و آن گاه قطره‌ای رابطه را به میلیون‌ها دلار قابل معامله می‌داند.