از بین رفتن انرژی نور

آیا قرمزگرایی به دلیل از دست رفتن انرژی نور حاصل شده است امروزه بسیاری بر این باورند که اثر قرمزگرایی مشاهده شده در نور کهکشان های دوردست، اثبات واقعی این نکته است که جهان …

آیا قرمزگرایی به دلیل از دست رفتن انرژی نور حاصل شده است امروزه بسیاری بر این باورند که اثر قرمزگرایی مشاهده شده در نور کهکشان های دوردست، اثبات واقعی این نکته است که جهان منبسط می شود. اما در روزهای اول کشف این اثر برخی اخترشناسان به این فکر افتادند آیا می توان تفسیر دیگری برای این پدیده ارائه کرد فریتز زویکی اخترشناس موسسه فناوری کالیفرنیا در سال ۱۹۲۹ حدس زد که شاید نور حاصل از کهکشان های دوردست پس از طی کردن مسافت های دراز، صرفا انرژی خود را از دست داده باشد. این «نورهای خسته» باید طول موج بیشتر داشته و در نتیجه اثر قرمزگرایی از خود نشان دهند. بسیاری از اخترشناسان به نظریه خستگی نور چندان توجهی ندارند. آنها استدلال می کنند که اگر نور انرژی از دست بدهد، اجرامی که دورتر باشند، تارتر و مبهم تر به نظر می رسند، زیرا فوتون هایشان از مسیر خارج می شود. طی سال ها روش های پیچیده ای برای مقابله با این نقد ارائه شده است و در نتیجه فرضیه خستگی نور به حیات خود ادامه داد. اما طی چند سال گذشته دو شاهد قطعی از دو منبع مختلف علیه آن ارائه شده است. اول آنکه رصد ابرنواخترهای دوردست نشان داد هر چه که این انفجارهای عظیم دورتر باشند، خاموش شدنشان نیز بیشتر طول می کشد. این پدیده دقیقا همان چیزی است که از قرمزگرایی حاصل از انبساط فضا زمان ایجاد شده از انبساط کیهان انتظار داریم، نه از فرضیه خستگی نور. مشاهده گرمای به جای مانده از انفجار بزرگ هم در توافق کامل با پیشگویی های تفسیر قرمزگرایی مبتنی بر انبساط است.