۱۶ اوت سال ۱۹۵۳ ـ روزی که شاه به صورت فرار از کشور خارج شد

شاه و ثریا از شمال کشور به بغداد و از آنجا به رم رفتند . این عکس در رم از آن دو برداشته شده بود
سرهنگ نصیری فرمانده واحد گارد سلطنتی نامه شاه مبنی بر عزل دکتر محمد مصدق از نخست وزیری …

شاه و ثریا از شمال کشور به بغداد و از آنجا به رم رفتند . این عکس در رم از آن دو برداشته شده بود

سرهنگ نصیری فرمانده واحد گارد سلطنتی نامه شاه مبنی بر عزل دکتر محمد مصدق از نخست وزیری ایران را ۳ روز پس از امضاء شدن، در ساعت ۲ بامداد ۱۶ اوت سال ۱۹۵۳ (۲۵ مرداد سال ۱۳۳۲ خورشیدی) به خانه او واقع در خیابان کاخ (خیابان فلسطین جنوبی) رسانید که توسط ماموران محافظ خانه دستگیر و بازداشت شد و چند ساعت بعد، شاه پس از اطلاع از ماجرا، با همسر خود ثریا از طریق فرودگاه کلاردشت با هواپیمای اختصاصی که خاتمی افسر نیروی هوایی (بعدا شوهر فاطمه، خواهر شاه) خلبانی آن را برعهده داشت به صورت فرار از کشور خارج شد و به بغداد رفت، زیرا که واحد گارد او خلع سلاح، و دستور احضار سرلشکر بازنشسته فضل الله زاهدی (که شاه با نقض قانون اساسی به او حکم نخست وزیری داده بود) و جمع دیگری داده شده بود و کار جمع آوری عکسهای شاه از ادارات دولتی هم آغاز گردیده بود. مطابق قانون اساسی، مجلس باید نخست وزیر تعیین می کرد، نه شاه. بنابر این عمل شاه غیرقانونی اعلام و کودتا تلقی شده بود.

دکتر فاطمی وزیر امور خارجه وقت خروج بدون اطلاع شاه از کشور را «فرار» او اعلام و به ملت گزارش کرد که این عمل شاه به منزله استعفای او است. دکتر فاطمی سپس به نمایندگی های ایران در کشورهای دیگر دستور داد که سراغ شاه نروند زیرا که وی یک فراری است و سمتی ندارد.

در پی اعلام خروج شاه از کشور، مردم به خیابانها ریختند و مجسمه های او و رضا شاه را پایین آوردند. گروهی از مردم نیز در گوشه و کنار از جمله میدان بهارستان تشکیل اجتماع داده و خواستار برقراری نظام جمهوری و لغو سلطنت شدند. در همین روز کاخ های سلطنتی مهر و موم شد و برنامه دعا به جان شاه در پادگانها لغو گردید.

در بهمن ماه سال۱۳۵۷ (۲۵ وشش ماه پس از براندازی ۲۸ مرداد و سه روز پس از پیروزی انقلاب) در بازجوئی از سپهبد نصیری، مواردی از سئوالات مربوط به نقش او در

براندازی دکتر مصدق بود.

نظام سابق در ماههای آخر عمر خود، با هدف آرام کردن مردم جمعی از مقامات

پیشین از جمله نصیری را بازداشت کرده بود که پس از پیروزی انقلاب، بیشترشان در همان بازداشتگاه (پادگان جمشیدیه) به دست انقلابیون افتادند و بسیاری از آنان اعدام شدند.