شناخت خدا در لمس ساقه های گندم

خدای بزرگی داریم که پر شاپرک‌ها را به آن زیبایی نقاشی می‌کند؛ شقایق‌ها را به آن زیبایی می‌آفریند؛ اندام سنجاقک‌ها را به آن زیبایی طراحی می‌کند و وقتی بهار می‌شود، با یک دعوت‌نامه، …

خدای بزرگی داریم که پر شاپرک‌ها را به آن زیبایی نقاشی می‌کند؛ شقایق‌ها را به آن زیبایی می‌آفریند؛ اندام سنجاقک‌ها را به آن زیبایی طراحی می‌کند و وقتی بهار می‌شود، با یک دعوت‌نامه، زمین و زمان را به زیبایی فرامی‌خواند...

زندگی زیباست و زیبایی چیزی پنهان و دور از دسترس انسان‌ها نیست چون خداوند دنیا را بر پایه زیبایی خلق کرده. به همین دلیل به نظر من اگر کسی به دنبال زیبایی می‌رود، نباید او را سرزنش کرد و متعجب شد. زیبایی‌طلبی در ذات انسان‌هاست. خیلی‌ها خدا را با همین زیبایی‌ها می‌شناسند. در جایی از قول امیرالمومنین(ع) خواندم که: «من خدا را در لمس ساقه‌های گندم شناختم.» تا اسم زیبایی آمد، نباید برچسب‌های رنگارنگ به آن بزنیم و در مورد آن موضع‌گیری کنیم. نباید با تشر و تهدید زیبایی را از خود دور کنیم. به همان اندازه که زیبایی از زندگی انسان دور می‌شود، خلائی در زندگی ایجاد می‌شود. البته در مورد زیبایی‌های ظاهری، همیشه این سوال وجود دارد که چرا ما بالاترین آمار جراحی‌های زیبایی مثل بینی یا جراحی‌هایی برای تناسب اندام را در دنیا داریم؟ نظر شخصی من این است که باید بپذیریم که در یک مقطع زمانی ۸ ساله، جنگ بسیار پیچیده‌ای داشتیم و دورانی پس از آن‌که مردم سعی کردند نام آن را بگذارند «سازندگی». بعد از آنکه جنگ خاتمه پیدا کرد و کم و کاستی‌ها از میان رفت، نسلی آمد که به معنای واقعی به دنبال زندگی بود و احساس می‌کرد که می‌توان زندگی را با طعم متفاوتی چشید. شاید به همین دلیل بسیاری به سمت زیبایی‌های ظاهری رفتند. در این خصوص من کارشناس نیستم که بگویم خوب کاری کردیم یا نه، ولی به نظر می‌آید در کشوری با بیش از ۷۰ میلیون جمعیت و ۲۰ و چند میلیون جوان باید این حق لذت بردن از زندگی را برای آنها به رسمیت بشناسیم؛ به خصوص در این دنیایی که همه چیز در معرض دید قرار دارد. ای کاش رسانه‌های ما هم فرصت‌هایی را ایجاد می‌کردند که بتوانیم در این حوزه بیشتر صحبت کنیم. اگر حجم زیادی از زیبایی‌ها مد می‌شود، به نظر می‌رسد دردی وجود دارد که نیاز به مسکن دارد.

این زیبایی‌ها شاید درمان یک درد است. گاهی وقتی جوان‌ها فرصتی ندارند که استعدادها، توانمندیها و هنرشان و احتمالا شخصیتشان را در جامعه بروز دهند، به این زیبایی‌ها روی می‌آورند. چند درصد از این رفتار خوب است اما به نظر من درصدی از آن هم می‌تواند خطرناک باشد. اگر فضایی را ایجاد کنیم که افراد، متناسب با دستورات الهی، وظایفشان را بتوانند انجام دهند و به بلوغ شخصیتی برسند، شاید از این وضعیت به وضعیت بهتری برسیم.

محمدرضا حسینیان

مجری سیما و مدیرمسوول مجله زندگی ایده‌آل