زندگی به سبک گوجه فرنگی های گلخانه ای

با پسرم سریال «دونگی» را تماشا می کردیم, قسمتی که دونگی و پسرش برای اولین بار وارد قصر شدند و پسر من از این موضوع که مشکلات تمام می شود و آن پسرک می تواند کنار پدرش عالیجناب و مادرش دونگی زندگی کند, بسیار خوشحال بود اما بعد از چند دقیقه, اخم هایش در هم رفت که چه​قدر پادشاه و خانواده اش انسان های بدبختی هستند

با پسرم سریال «دونگی» را تماشا می‌کردیم، قسمتی که دونگی و پسرش برای اولین‌بار وارد قصر شدند و پسر من از این موضوع که مشکلات تمام می‌شود و آن پسرک می‌تواند کنار پدرش (عالیجناب) و مادرش (دونگی) زندگی کند، بسیار خوشحال بود. اما بعد از چند دقیقه، اخم‌هایش در هم رفت که چه​قدر پادشاه و خانواده‌اش انسان‌های بدبختی هستند.

وقتی پرسیدم چرا؟ به من گفت: آخر هرکدام از آنها مجبورند در قصرهای جداگانه زندگی کنند و تنها غذا بخورند. این که نمی‌شود خانواده! وقتی به خنده به او گفتم در عوض هرکدام از بچه‌ها یک قصر برای خودشان دارند و می‌توانند هر کاری دوست دارند انجام دهند، پسرم نگاهم کرد و با کلامی کودکانه و پر از صداقت گفت: اما بچه‌ها کنار مامان و باباشون شادن. دوست دارن اونا براشون قصه بگن تا بخوابن. همه با هم غذا بخورن. همه با هم باشن!

حرف‌های پسر من، خواسته همه فرزندان ماست، اما خواسته‌ای که ممکن است نگویند و به دلیل رفتار غلط ما خودشان نیز بعد از مدتی به این کنار هم نبودن و دور بودن از هم عادت کنند.

در زندگی آپارتمان‌نشینی هر‌چند از قصرهای جداگانه خبری نیست و این روزها خیلی از خانواده‌ها در مسافت‌های کم زندگی می‌کنند، اما انگار بزرگ و کوچکی خانه خیلی مهم نیست. افراد در خیلی از این آپارتمان‌های کوچک از خانواده‌هایی که در خانه باغ‌های قدیم زندگی می‌کردند، از هم دورترند. گویی هرکدام از اعضای خانواده یک عمارت نامرئی برای خود دارد. کمی به خانواده‌ خود دقت کنید!

در بعضی مواقع یک خانواده چهار نفره در کنار هم هستند، اما هر کدام از آنها در دنیای خودشان سیر می‌کنند. مادر وقتی از کار خانه فارغ شد، با تلفن حرف می‌زند یا مجذوب سریال‌های تلویزیون می‌شود. پدر بخشی از مناسبات کاری‌اش را به خانه می‌آورد و صدای زنگ تلفن همراهش هم که این روزها موزیک متن بسیاری از شب‌نشینی‌ها شده است. فرزندان به تناسب سن‌شان از پلی‌استیشن تا پرسه‌زدن در شبکه‌های اجتماعی آنقدر مشغولشان می‌کند که گاهی متوجه آمدن پدر به خانه نمی‌شوند.

زندگی‌هایمان رنگ و لعاب تکنولوژی گرفته و مثل گوجه‌فرنگی‌های گلخانه‌ای مزه‌ خود را از دست داده است.خانه‌هایمان خوابگاهی شده که کمتر صدای گفت‌وگو، قهقهه و حتی دعوای معمول خواهر و برادرها از آن بلند می‌شود.

این سبک زندگی ما را از هم دور می‌کند. مشکلات شخصی‌مان را افزایش می‌دهد و باعث می‌شود بعد از مدتی با خانواده‌ خود غریبه شویم. زیاد شدن آمار طلاق، فرزندانی که به انواع مشکلات رفتاری مبتلا هستند، افزایش بیماری‌های روانی و عدم رضایت فردی بخشی از نتایج عمارت‌های جداگانه زیر یک سقف است.

البته ناگفته نماند که حریم شخصی لازم است، اما داشتن هویت فردی و حفظ حریم شخصی در کنار با هم بودن و یکدل و همراه شدن است که یک خانواده‌ موفق را می‌سازد؛ خانواده‌ای که اعضای آن برای یکدیگر وقت دارند، با هم گفت‌وگو می‌کنند و از حال هم با خبرند.

شما به عنوان والدین می‌توانید با رفتار درست‌تان الگوی مناسبی برای فرزندتان باشید. وقتی آنها ببینند که شما در درجه‌ اول به یکدیگر و سپس به آنها توجه می‌کنید و اولویت اولتان خانواده‌تان است، از شما می‌آموزند تا محبت و توجه‌شان را در چاردیواری خانه هزینه کنند. یک فضای گرم و صمیمی می‌تواند جاذبه‌ هر فضای مجازی را از بین ببرد اما این مهم در یک شب به دست نمی‌آید.

باید صبر داشته باشید؛ تغییرات رفتاری زمانبر است، اما نتیجه‌اش بسیار شیرین خواهد بود.

ندا داوودی