گیاه پزشكی آئینی جادو و پزشكی

گیاه پزشكی بومی آمریكائی جادوگرانه بود - محور آن فعالیت‏های جادوگرانه یا طبیب بود. از راه كاربرد طبل‏ها و جغجغه‏ها و دود كردن مخلوطی از تنباكو یا پیوت، جادوگر وارد حالت خلسه …

گیاه پزشكی بومی آمریكائی جادوگرانه بود - محور آن فعالیت‏های جادوگرانه یا طبیب بود. از راه كاربرد طبل‏ها و جغجغه‏ها و دود كردن مخلوطی از تنباكو یا پیوت، جادوگر وارد حالت خلسه مانندی می‏شود كه به قدرت "پرواز روحی" می‏داد و او می‏توانست روح فرد بیمار را بیابد و آن را نجات دهد و درمان كند. امروزه جادوگران در آمریكای جنوبی هنوز هم از عصاره‏های گرفته شده از یك نوع پیچك خاص - كه در كلمبیا یا گه و در پرو و اكوادور آیاهواسكا نام دارد - به این شیوه استفاده می‏كنند، درست همان‌طور كه جادوگران سیبریائی زمانی می‏توانستند با خوردن نوعی قارچ سمی «مسافرت» كنند یا ساحره‏های اروپائی با كمك گیاه مرگبار تاجریزی، تاتوره خاردار یا مهرگیاه «پرواز» می‏كردند.

آمریكائیان بومی از چرخ جادوئی استفاده آئینی می‏كردند و توتم‏های حیوانی را به چهار جهت اصلی منسوب می‏كردند. آنها این توتم‏ها را با تیپ‏های مختلف شخصیتی، انرژی‏های معنوی، بیماری‏ها و گیاه پزشكی هم مرتبط می‏كردند. مثلا، كایوت نماد جنوب و انرژی‏های رشد و دلسوزی بود. در حالی كه عقاب و قدرت‏های حكمت و روشنگری نمادهای شرق بودند.