لوله کشی در مجاری هوایی

ونتیلاتور بیهوشی دستگاهی برای تنفس دهی مکانیکی

● انواع ونتیلاتورهای مکانیکی

▪ ونتیلاتور قابل‌حمل:

این ونتیلاتور، کوچک و در عین حال بسیار قوی است و به‌صورت پنوماتیکی (با پمپ هوا) یا از طریق منبع برق نیرو می‌گیرد.

▪ ونتیلاتورICU:

این ونتیلاتورها بزرگ‌تر بوده و به‌‌طور معمول به‌طور پیوسته به برق AC متصل هستند و یا دارای باتری برای سهولت در حمل و نقل‌های داخلی و همچنین یک پشتیبان در مواقع نقص منبع است. همچنین بسیاری از آنها دارای تجهیزات گرافیکی به منظور فراهم‌ساختن فیدبک دیداری از هر تنفس هستند.

▪ ونتیلاتور NICU:

زیرمجموعه‌های مخصوصی از ونتیلاتورهای ICU هستند که برای تحویل‌دادن حجم و فشارهای بسیار دقیق و کوچک مورد نیاز برای تنفس‌دهی به نوزادان زودرس طراحی شده‌اند.

▪ ونتیلاتورهای PAP:

این ونتیلاتورها مخصوص تنفس غیرتهاجمی‌طراحی شده و ونتیلاتورهای قابل‌استفاده در خانه را به منظور درمان تنگی‌نفس در خواب شامل می‌شوند.

● چگونگی اتصال به ونتیلاتور

چند وسیله و دستگاه مکانیکی به منظور حفاظت در برابر کلاپس مسیر هوایی، نشتی هوا و تنفس‌دهی وجود دارد:

▪ ماسک صورت:

در هنگام احیا و نیز تحت بیهوشی، استفاده از ماسک صورت در اغلب موارد برای جلوگیری از نشت هوا کافی است. مسیر هوایی بیماران بیهوش، از طریق باز نگه داشتن فک یا به‌وسیله استفاده از بازکننده‌های بینی و دهان برقرار خواهد ماند. به این ترتیب، یک راه هوایی از طریق بینی یا دهان به ریه‌ها فراهم می‌شود. از آثار جزیی استفاده از ماسک، ایجاد زخم در بخش برآمده بینی برای بعضی از بیماران است. ماسک صورت همچنین برای تنفس‌دهی غیرتهاجمی‌در بیماران هوشیار استفاده می‌شود .

▪ ماسک حنجره‌ای:

این ماسک موجب کاهش درد و سرفه در اثر واکنش به لوله تراشه می‌شود. با این وجود، بر عکس لوله‌های داخل گلو، در برابر تنفس‌‌دهی و نفس‌کشیدن خود به خودی بیمار، محکم نیستند.

▪ لوله‌گذاری نای:

این روش اغلب برای تنفس‌دهی مکانیکی در طول ساعت‌ها یا هفته‌های متوالی انجام می‌شود. لوله از طریق بینی (لوله بینی- نایی) یا دهان (لوله دهانی- نایی) به داخل نای فرستاده می‌شود. در بیشتر نمونه‌ها، لوله‌‌ها با کاف‌هایی برای محافظت در برابر نشتی و تنفس‌دهی استفاده می‌شوند. لوله‌گذاری با کاف، بهترین محافظ در برابر تنفس است. لوله‌‌های داخل گلو اغلب سبب درد و سرفه می‌شوند. بنابراین به جز در مواقعی که بیمار بیهوش است، باید با تزریق داروی مسکن همراه باشد تا تحمل آن امکان‌‌پذیر شود. از دیگر اشکالات این لوله آسیب به مخاط بینی یا دهان و یا تنگی مجرای زیر زبانی است.

▪ مسیر هوایی مسدودکننده مری:

در مواقع ضروری، اگر کادر درمانی مجاز به لوله‌گذاری نباشند، از این تکنیک استفاده می‌کنند. این لوله‌ای است که بعد از اپی‌گلوت، وارد مری می‌شود. نوک آن برای مسدود کردن مری برجسته است و هوا و اکسیژن از طریق سوراخ‌هایی که در کنار لوله است، تحویل داده می‌شود.

▪ حلق:

در بیمارانی که نیاز فوری به هوا داشته باشند، استفاده می‌شود. اگر در این افراد، لوله‌گذاری از راه گلو ناموفق باشد، مسیر هوایی با داخل کردن یک لوله از طریق جراحی گشوده می‌شود. این روش شبیه تراکئوستومی‌است اما کریکوتیروتومی ‌برای مواقع فوری پیش‌بینی شده ‌است.

▪ تراکئوستومی:

هنگامی‌که بیماران به تنفس‌دهی مکانیکی برای چند هفته نیاز داشته‌ باشند، تراکئوستومی‌شاید بهترین راه مناسب باشد که از طریق جراحی، راه عبور در نای ایجاد می‌شود. لوله‌های تراکئوستومی‌ به خوبی قابل‌تحمل بوده و نیازی به استفاده از داروهای مسکن نیست. این لوله‌ها طی درمان بیماران مبتلا به بیماری تنفسی شدید و مزمن یا در هر بیماری که قطع تنفس‌دهی مکانیکی برای او مشکل ایجاد می‌کند یا بیمارانی که بافت عضلانی اندکی دارند، استفاده می‌شود.

● لارنگوسکوپ

کلمه ‏Laryngoscope‏، از دو جزء ‏Larynx + Scope‏ تشکیل شده است. این وسیله برای مشاهده حنجره، تارهای صوتی و مجرای میان آنها استفاده می‌شود. به طور کلی، دو نوع لارنگوسکوپ وجود دارد؛ نوع سخت و نوع قابل انعطاف.

▪ لارنگوسکوپ سخت

این نوع، برای مشاهده مستقیم مجرای صوتی استفاده می‌شود. دستگاه متشکل است از یک دسته بلند (که چند باتری در آن قرار می‌گیرد) و تیغه‌ای که در نوک آن منبع نوری کوچکی تعبیه شده است. تیغه‌ها بر دو نوع‌اند.

ـ تیغه ‏Macintosh‏ که حالتی خمیده دارد

ـ تیغه ‏Miller‏ که مستقیم است.

تیغه‏‎ Macintosh‎ آسان‌تر کار گذاشته می‌شود، در حالی‌که تیغه ‏Miller‏ دید بهتری از تارهای صوتی در اختیار پزشک قرار می‌دهد. تیغه ‏Miller‏ اغلب در کودکان استفاده می‌شود. از لارنگوسکوپ به‌‌طور معمول در هنگام لوله‌‌گذاری در داخل گلو استفاده می‌شود. این فرآیند غالبا بسیار دردناک و ناراحت‌کننده است و به همین دلیل در بیماری که هوشیار باشد، انجام نمی‌شود. یکی از مشکلاتی که ممکن است در اثر کارگذاری نادرست لارنگوسکوپ رخ بدهد، وارد‌آمدن آسیب به دندان‌های بالایی بیمار است. لارنگوسکوپ به وسیله ‏Manuel Garcia‏ اختراع شد که پروفسور موسیقی و مدرس آواز بود!

▪ لارنگوسکوپ قابل‌انعطاف

این نوع از لارنگوسکوپ برای معاینه‌های داخل مطب استفاده می‌شود. طی معاینه، بیمار کاملا به‌هوش است، بنابراین می‌توان تارهای صوتی را حین صحبت کردن مشاهده کرد. این دستگاه ممکن است به ابزارهایی کوچک برای نمونه برداری از بافت‌های مشکوک مجهز باشند.