موسیقی جزایر کارائیب

جزایر کارائیب که به هند شرقی نیز شهرت دارد، شامل آنتیلهای بزرگ‌تر (کوبا، جمهوری دومینیکن، هائیتی، جامائیکا و پوئرتوریکو و آنتیلهای کوچک‌تر (مارتینیک و گوادلوپ)، آنتیلهای …

جزایر کارائیب که به هند شرقی نیز شهرت دارد، شامل آنتیلهای بزرگ‌تر (کوبا، جمهوری دومینیکن، هائیتی، جامائیکا و پوئرتوریکو و آنتیلهای کوچک‌تر (مارتینیک و گوادلوپ)، آنتیلهای هلند و آروبا، ترینیداد۸ و توباگو هستند.

موسیقی فولکلور و موسیقی پاپ کارائیب، ترکیبی از موسیقی آفریقای غربی و اروپا (عمدتاً اسپانیا) است. آفریقاییهای غرب که به عنوان برده به جزایر آنتیل آورده شدند، توسط سازهای کوبه‌ای، از جمله طبل، موسیقی کارائیب را ساختند. آنها عناصر سبکی موسیقایی منحصر به فرد خود را نیز به همراه آوردند. از جمله ریتمهای ویژه تمپو (خطوط زمانی) که توسط چوبها یا زنگهایی که به هم می‌خوردند، نواخته می‌شدند و نیز ریتمهای چند لایه و مقطع و ترانه‌هایی که به صورت پرسش و پاسخ اجرا می‌شدند. اروپاییها با خودشان گیتار و شکلهای رقص اسپانیایی و استفاده از هارمونی به شیوه‌ اروپای غربی را آوردند.

سبکهای موسیقی کارائیبیها از جزیره‌ای به جزیره دیگر فرق می‌کند. در کوبا، محبوب‌ترین سبک موسیقی، سون نامیده می‌شود که نوعی سبک محلی ترانه‌خوانی برای اجرای رقص است. این موسیقی شامل موسیقی رقص مامبو و چند سبک دیگر است. اغلب سونهای کوبایی به تغییر سریع ریتم موسیقی و به شکل بداهه‌خوانی یک خواننده و پاسخ دادن گروه نوازنده و خواننده به او، ختم می‌شود. از دیگر رقصهای محبوب آفریقایی ـ کوبایی، می‌توان به رقص رومبا اشاره کرد که در سالهای ۱۹۳۰، به عنوان رقص مجلسی آمریکایی محبوبیت پیدا کرد.

مرنگوی دومینیکنی به ویژه در پوئرتوریکو، هائیتی و ونزوئلا محبوبیت دارد. در گروههایی که موسیقی رقص مرنگو را می‌نوازند، از آکاردئون، طبل و نوعی ساز به نام ماریمبا استفاده می‌شود.

رگ‌گای جامائیکایی که توسط گروهی به نام باب مارلی و ویلرز به شهرت رسید، توسط سبکهایی به نام اسکا و راک استیدی دنبال شد.

سبکهای موسیقی در پوئرتوریکو شامل بومباست و به صورت پرسش و پاسخ‌ و با همراهی طبل اجرا می‌شوند. همچنین پلناکه نوعی ترانه‌خوانی همراه با داستان‌گویی و شبیه به نوعی موسیقی در مکزیک است.

کالیپسو عمدتاً در ترینیداد و توباگو پیشرفت کرد و نوعی سبک ترانه‌خوانی مردمی است که غالباً در آن هجو و انتقاد اجتماعی کمدی به کار می‌رود.

سبک تامبوبامبو هم در این منطقه رواج دارد که کمتر شناخته شده است و با سازی مرکب از لوله‌هایی از بامبو اجرا می‌شود. ترینیداد و توباگو را مهد طبل فلزی می‌دانند.

سازهای موسیقایی کارائیب

طبلهای کونگا:

نوعی طبل کوبایی به شکل بشکه که با یک دست و به صورت دوتایی یا چهارتایی نواخته می‌شود.

طبلهای بونگو:

مجموعه‌ای از دو طبل یک طرفه که بین زانوها گذاشته شده و با دست نواخته می‌شود.

نقاره: مجموعه‌ای از طبلهای یک طرفه فلزی که با چوب نواخته می‌شوند.

طبلهای فلزی:

با چوبهایی که انتهای آنها پلاستیکی است نواخته می‌شوند و معمولاً در گروههایی که سازهای فراوانی دارند، به کار گرفته می‌شوند.

کلاوز:

چوبهایی ساخته شده از چوب سخت کوبایی که غالباً برای نگه‌‌داشتن ریتم نواخته می‌شوند.

ماراکاس:

جغجغه‌هایی که به صورت جفت در سرتاسر آمریکای لاتین نواخته می‌شوند.

گوئیرو:

نوعی کدوی خالی که با چوب نواخته می‌شود.

تامبو بامبو:

لوله‌های توخالی بامبو که به هم یا به زمین نواخته می‌شوند.

تای پل:

سازی کوچک در پوئرتوریکو، با چهار یا پنج سیم

امروزه در جزایر کارائیب از سازهایی چون ویولون، باس الکتریک، باس آکوستیک، ترومپت، ترومبون، ساکسوفون و گیتار اسپانیایی شش سیمی هم استفاده می‌شود.