تشدید مبارزه طبقه کارگر آلمان برای عدالت اجتماعی, صلح و محیط زیست

حزب سوسیال دموکرات دیگر یک حزب عدالت اجتماعی نیست تصمیم آن برای افزایش سن بازنشستگی به ۶٧ سال و طرح پیشنهادی آن برای کاهش مالیات کنسرن ها نشان می دهد که اکثریت بزرگ آن حزب در طرف دیگر سنگرها قرار گرفته است

حزب سوسیال دموکرات دیگر یک حزب عدالت اجتماعی نیست. تصمیم آن برای افزایش سن بازنشستگی به ۶٧ سال و طرح پیشنهادی آن برای کاهش مالیات کنسرن‌ها نشان می‌دهد که اکثریت بزرگ آن حزب در طرف دیگر سنگرها قرار گرفته است. حزب جدید خلاء سیاسی را پر خواهد کرد و برای منافع آنهایی مبارزه خواهد کرد که برای دستمزد و حقوق خود کار می‌کنند، برای شهروندان از نظر اجتماعی ناتوان، برای سالمندان. نام حزب جدید «چپ» (Die Linke) خواهد بود.»

توماس هندل، یکی از رهبران «گزینه انتخاباتی برای کار و تأمین اجتماعی»

□□□

«حزب سوسیالیسم دمکراتیک»(PDS) و حزب «گزینه انتخاباتی برای کار و تأمین اجتماعی»(WASG) در انتخابات سراسری ٢٠٠۵ دست به یک ائتلاف انتخاباتی زدند و توانستند ٨ درصد آرا، یعنی بیش از ۵٠ کرسی «بوندستاگ» را به دست آوردند. نمایندگان این دو حزب از آن موقع به بعد در پارلمان با هم کار کرده و مشترکاً با برنامه دو حزب حاکم برای استقرار هواپیماهای جنگنده آلمان در افغانستان، کاهش مزایای بازنشستگی، افزایش هزینه خدمات درمانی و شهریه دانشگاه‌ها و مدارس عالی، کمک ناچیز به بیکاران و معافیت‌های مالیاتی عظیم برای شرکت‌های ثروتمند مخالفت نمودند.

حزب «گزینه انتخاباتی برای کار و تأمین اجتماعی» کم‌تر از سه سال پیش از طرف برخی سندیکالیست‌ها، اعضای ناراضی و سرخورده حزب سوسیال دمکرات، گروه‌های مخالف جهانی‌سازی و چند گروه تروتسکیست تأسیس شد. این حزب از نظر تعداد نسبتاً کوچک است و حدود ١٠ هزار نفر عضو دارد که عمدتاً در غرب آلمان متمرکز هستند. «حزب سوسیالیسم دمکراتیک» که موقتاً «حزب سوسیالیسم دمکراتیک چپ» خوانده می‌شد، بیش از ۶٠ هزار عضو دارد. این حزب در غرب آلمان ضعیف است، اما در اکثر مناطق «جمهوری دمکراتیک آلمان» سابق، ٢٠ تا ٢۵ درصد آرا را به دست می‌آورد.

با این‌که رهبران این دو حزب به دلایل مختلف و منجمله ملاحظات انتخاباتی و تضمین حداقل ۵ درصد آراء برای راه یافتن به «بوندستاگ» مدتی بود که امر وحدت و تشکیل یک حزب واحد را بررسی می‌کردند، اما روند وحدت آن با مشکلات و موانعی روبرو بود.

اکثر اعضای «گزینه انتخاباتی برای کار و تأمین اجتماعی» و هم‌چنین یک اقلیت خشمگین «حزب سوسیالیسم دمکراتیک چپ» با ائتلاف‌های پراگماتیک با سوسیال دمکرات‌ها- در سطح ملی و در سطوح محلی- مخالف بودند. به عنوان مثال، پنج سال پیش در برلین، «حزب سوسیالیسم دمکراتیک چپ» با حزب سوسیال دمکرات برای اداره شهر ائتلاف کرد. مخالفان آن ائتلاف می‌گویند چپ مجبور به سازش و دادن امتیازات بسیار زیادی شد، و مجبور شد در تصمیم‌گیری علیه زحمتکشان شرکت نموده و در نتیجه بخشی از آرای انتخاباتی خود را از دست داد.

هواداران چنین ائتلاف‌هایی می‌گویند آن‌ها هر وقت فرصت دست بدهد مؤظفند مسؤولیت اجرایی به عهده بگیرند، زیرا فقط از این طریق است که می‌توانند با گزینه بدتر مقابله کرده و به نتایجی دست یابند. اختلاف نظر در این مورد به مانعی بر سر راه وحدت دو حزب تبدیل شد. گروه کوچکی از اعضای «گزینه انتخاباتی برای کار و تأمین اجتماعی» از شرکت در چنان ائتلاف‌هایی خودداری نمودند، در آخرین انتخابات شهری در برلین با «حزب سوسیالیسم دمکراتیک چپ» مخالفت نموده و با تحریم وحدت دو حزب، در شهر برلین حزب خودشان را که تحت کنترل گروه‌های تروتسکیست است، تأسیس کردند.

دومین موضوع مورد اختلاف این بود که آیا حزب جدید باید با هر نوع حضور نیروهای نظامی آلمان در خارج از مرزهای آن کشور- منجمله مأموریت‌های صلح سازمان ملل- مخالفت نماید؟ بسیاری در جناح چپ «حزب سوسیالیسم دمکراتیک» و تقریباً تمام اعضای «گزینه انتخاباتی برای کار و تأمین اجتماعی» می‌گویند «بدون استثنا». آن‌ها مخالف حضور نظامی آلمان در خارج از مرزهای آن هستند و می‌گویند مأموریت‌های سازمان ملل در واقع به سود صلح نیست، آن‌ها می‌گویند همانطور که قانون اساسی آلمان غربی گفته است، سربازان آلمانی باید برای اهداف صرفاً دفاعی در خاک کشور خود باقی بمانند.

یک موضوع مورد اختلاف دیگر خصوصی‌سازی تأسیسات عمومی مانند شبکه آبرسانی، راه‌آهن یا مسکن است. «گزینه اتنخاباتی برای کار و تأمین اجتماعی» می‌گوید «نه به خصوصی‌سازی». برخی در «حزب سوسیالیسم دمکراتیک چپ» به استثناهایی در این مورد معتقدند، در سطوح محلی، برخی از سیاستمداران این حزب در گذشته به خصوصی‌سازی رأی دادند، به عنوان مثال، در «درسدن» آن‌ها به تصمیمی رأی دادند که تنها راه مقابله با کسری بودجه را خصوصی‌سازی واحدهای مسکونی همگانی می‌دانست.

یک اختلاف دیگر را در نگرش این دو حزب به تاریخ و گذشته می‌توان دید. برخی از اعضای «حزب سوسیالیسم دمکراتیک» از نفی همه چیز در تاریخ جمهوری دمکراتیک آلمان امتناع ورزیده و معتقدند که تلاش صادقانه‌ای برای ساختمان سوسیالیسم در آلمان شرقی صورت گرفت. آن‌ها معتقدند شکست آن فقط ناشی از اشتباهات و نبود نهادهای دمکراتیک نبود، بلکه ناشی از فشار دشمنان غربی آن هم بود. آن‌ها می‌گویند دست‌آوردها و اشتباهات آن تجربه باید به طور عینی بررسی و تحلیل شود. اما اکثر رهبران «حزب سوسیالیسم دمکراتیک چپ» ترجیح می‌دهند هر آنچه را که به گذشته مربوط می‌شود، طرد کنند و اساساً با نظر رسمی دولت موافقند یا به آن گردن می‌نهند، نظری که جمهوری دمکراتیک آلمان را یک حکومت استالینیستی می‌داند و آن را کاملاً محکوم می‌کند، و اغلب جمهوری دمکراتیک آلمان را هم‌سطح فاشیسم قرار می‌دهد. حزب «گزینه انتخاباتی برای کار و تأمین اجتماعی» عمدتاً از اهالی آلمان غربی تشکیل می‌شود که تجربه چندانی از عملکرد داخلی جمهوری دمکراتیک آلمان نداشته و اغلب به گرایش رسمی ‌و غالب تمایل دارند.

از آغاز مشکلات و اختلافات جدی بسیاری- بیش‌تر در داخل هر حزب تا بین دو حزب- وجود داشت. اما آن‌ها طی دو کنفرانس دو روزه‌ای که به طور هم‌زمان در مارس ٢٠٠٧ در شهر «دورتموند» برگزار شد، برای آن‌که اختلافات موجود مانع وحدت آن‌ها نشود، توافق کردند تصمیم‌گیری پیرامون بعضی موضوعات را به آینده موکول نمایند. در آوریل و مه ٢٠٠٧ طی دو همه‌پرسی درونی، اعضای دو حزب تصمیم رهبری دو حزب برای وحدت را تأیید کردند، و در ١۶ ژوئن ٢٠٠٧ طی مراسمی با شرکت ۷۵۰ نمایندۀ دو حزب، تشکیل حزب جدیدی به نام «چپ» اعلام شد.

«لوتار بیسکی» رهبر «حزب سوسیالیسم دمکراتیک چپ» که در جمهوری دمکراتیک آلمان مدیر دانشکده فیلم بود، و «اُسکار لافونتن» سیاستمدار رزمنده آلمان غربی که زمانی حزب سوسیال دمکرات آلمان را رهبری می‌کرد، اما بعداز گردش به راست آن حزب از آن خارج شد، به رهبری مشترک حزب جدید انتخاب شدند.

همان‌طور که گفته شد در درون هر یک از دو حزب و بین آن دو اختلاف‌نظرهای بسیاری وجود دارد، اما آن‌ها برای مبارزه مشترک در جهت ارتقای عدالت اجتماعی، صلح و حفظ محیط زیست تصمیم به وحدت گرفتند. «کاتارینا شوابدیسن» (Katharina Schwabedissen) یکی از رهبران «گزینه انتخاباتی برای کار و تأمین اجتماعی» در اولین کنگره وحدت که در مارس ۲۰۰۷ برگزار شد گفت: «مخالفان ما اینجا در میان ما نیستند. آن‌ها در اتاق بغلی هم نیستند. بین ما اختلاف وجود دارد ولی ما با هم خصومت نداریم. اگر چپ موفق نشود، مخالفان ما از خوشحالی در پوست خود نخواهند گنجید، اما اگر این کنگره پیام روشنی بفرستد آن‌ها به خود خواهند لرزید: سرمایه‌داری پایان تاریخ نیست!»

● مبارزه برای عدالت اجتماعی:

توماس هندل یکی از رهبران «گزینه انتخاباتی برای کار و تأمین اجتماعی» در این مورد گفت: «حزب سوسیال دمکرات دیگر یک حزب عدالت اجتماعی نیست. تصمیم آن برای افزایش سن بازنشستگی به ۶۷ سال و طرح پیشنهادی آن برای کاهش مالیات کنسرن‌ها نشان می‌دهد که اکثریت بزرگ آن حزب در طرف دیگر سنگرها قرار گرفته است. حزب جدید خلاء سیاسی را پر خواهد کرد و برای منافع آن‌هایی مبارزه خواهد کرد که برای دستمزد و حقوق خود کار می‌کنند، برای شهروندان از نظر اجتماعی ناتوان، برای سالمندان.»

زمانی که تشکیل حزب جدید اعلام شد موجی از اعتصابات سراسر آلمان را فرا گرفته بود- اعتصاب کارگران مخابرات، کارگران ساختمانی، معلمان و کارگران فولاد. لافونتن هم‌زمان با اعلام همبستگی کنفرانس با کارگران اعتصابی گفت: «ما به اشکال جدید مبارزه احتیاج داریم- ما احتیاج داریم فرانسوی بیاموزیم. چپ از اعتصاب سراسری، از اعتصاب سیاسی حمایت می‌کند.» در آلمان اعتصاب به خاطر دلایل سیاسی ممنوع است، حزب جدید قول داده است که به طور مشترک با اتحادیه‌های کارگری علیه این قانون مبارزه کند.

● مبارزه برای صلح و علیه جنگ:

لافونتن وفاداری حزب جدید به یکی دیگر از سنن انقلابی طبقه کارگر آلمان، یعنی مبارزه علیه جنگ را چنین توصیف کرد: «کارل لیبکنشت یک مقاومت کننده بود. او، هنگامی که در جریان جنگ جهانی اول در رایشتاگ آلمان به بودجه جنگی رأی مخالف داد، سنت مقاومت در برابر جنگ را در جنبش طبقه کارگر بنا نهاد.» در پایان کنفرانس ۱۶ ژوئن، نمایندگان شرکت کننده قاطعانه تصمیم گرفتند به طور مشترک با جنبش صلح برای خروج نیروهای آلمانی از افغانستان اقدام نمایند.

● مبارزه برای حفظ محیط زیست:

تغییرات اقلیمی- جوی موضوع دیگری بود که در کنفرانس وحدت مورد بررسی قرار گرفت. در بین اکثر نمایندگان اتفاق نظر وجود داشت که مشکل محیط زیست از خود نظام سرمایه‌داری جدا نیست. همانطور که لافونتن گفت: «نظامی که فقط بر افزایش سود متمرکز است، نمی‌تواند مشکلات زیست بومی را حل کند. فرمول "بوم زیستی از طریق اقتصاد بازار" دروغین است. خیر، مسأله محیط زیست به مسأله نظام ختم می‌شود. Die Linke این را می‌داند، دیگران نمی‌دانند.»

ع. سهند

عدالت