تنها راه چاره آمریکا

در حالی که بوش و همراهانش در اردوگاه نو محافظه کاران ایالات متحده آمریکا همچنان به راهبردهای نادرست خود در عراق ادامه می دهند,بسیاری از دموکراتها و جمهوریخواهان سنتی از”خروج از عراق”به عنوان تنها راه فرار از باتلاق عراق سخن می گویند

در حالی که بوش و همراهانش در اردوگاه نو‌محافظه کاران ایالات متحده آمریکا همچنان به راهبردهای نادرست خود در عراق ادامه می دهند،بسیاری از دموکراتها و جمهوریخواهان سنتی از”خروج از عراق”به عنوان تنها راه فرار از باتلاق عراق سخن می گویند.البته با وجود افرادی مانند دیک چنی در کنار بوش،به سختی می توا ن پیش بینی کرد که این خروج تا آخر سال ۲۰۰۸ میلادی صورت گیرد.همین مسئله سبب افزایش نگرانی ها و تردیهای کبوترها و برخی از بازها شده است.

بدیهی است که ادامه حضور نیروهای آمریکایی در عراق مترادف با وسعت دامنه شکست کاخ سفید در بغداد است.از این رو دولتهای بعدی آمریکا اعم از جمهوریخواهان و دموکراتها با عواقب و تبعات به مراتب سخت تری رو برو خواهند شد.

هم اکنون بسیاری از تئوریسین‌های آمریکایی معتقدند که “خروج از عراق”تنها راه حل پیش روی نومحافظه کاران محسوب می شود.مطابق آخرین نظرسنجی‌ها، ملت آمریکا نیز خواستار خروج هرچه سریعتر نیروهای خود از عراق هستند.استیصال آمریکا در عراق به مرحله ای رسیده است که دیگر نمی توان با استناد به تفکرات کهنه و مضحکانه نومحافظه کاران آن را توجیه نمود.دیگر تیم دونفره بوش-چنی همانند دوران انتخابات سال ۲۰۰۴ در مقابل تیم ناکارآمد کری-ادواردز قرار نگرفته اند!بلکه امروز واقعیات آمریکا و عراق هستند که کاخ سفید را به زانو در آورده اند.

روزنامه اسپانیایی “ال‌پاییس” در یکی از تازه ترین شماره های خود با “مستاصل” توصیف کردن آمریکا می نویسد:«اقدام جدید آمریکا و انگلیس برای تصویب قطعنامه‌ای در شورای امنیت سازمان ملل برای ارزش نهادن دوباره به نقش سازمان ملل، اقدامی دور از واقعیت‌های جاری است.بوش که از روند بی‌جهت اوضاع عراق، روحیه شهروندانش و شورش تدریجی کنگره کلافه شده است، در جستجوی راه برون رفت از وضعیتی است که دهها هزار سرباز آمریکا یی‌نیز نمی‌توانند اقدام چندانی برای پیشگیری از یک جنگ داخلی کامل در عراق انجام دهند.

آمریکا که در روز نخست تهاجم به عراق، سازمان ملل را کنار زده بود، اکنون بخاطر منافع خود و شکست در عراق به تقویت نقش این سازمان در آن کشور علاقه‌مند شده است، اما این فقط یک سراب خواهد بود چون سازمان ملل چیزی بیش از یک سازمان ضعیف و ناتوان در جهنم عراق نیست.خشونت بی‌سابقه روزانه در این کشور عرب مورد تهاجم قرار گرفته با هزاران کشته در هر ماه، اجازه هر گونه شیرین زبانی را از بغداد و شخص بوش، رئیس‌جمهوری آمریکا در مورد بهبود فرضی اوضاع گرفته است.

اقداماتی که از بهبود اوضاع خبر دهد، بسیار اندک است، بویژه پس از آنکه آمریکایی‌ها به تازگی کشف کردند که بیش از یکصد هزار قبضه سلاح تهاجمی وهشتادهزار تپانچه‌ای که واشنگتن به نیروهای امنیتی عراق در سالهای ۲۰۰۴و۲۰۰۵میلادی واگذار کرده بود، ناپدید شده است.

آنچه دموکراتها و جمهوریخواهان ایالات متحده آمریکا بر سر آن اختلاف دارتد،نحوه خروج کاخ سفید از عراق است.اگرنه در کلیت این مسئله میان دوحزب اصلی آمریکا نوعی تفاهم نانوشته وجود دارد.جنگ عراق ،با توجه به اینکه در ابتدای هزاره سوم و در منطقه حساس و استراتژیک خاورمیانه رخ داده است،دامنه شکستی به مراتب گسترده تر از جنگ ویتنام دارد.هم اکنون کاخ سفید مدیر برنامه های خود در عراق نیست و همانند تخته ای سرگردان در میان امواج دریا غوطه ور شده است.

بوش و چنی دیگر در مرحله ای قرار ندارند تا بتوانند جنگ عراق را مدیریت نموده و با افزایش نیروها یا مهمات در بغداد و تقویت سلفیها و نیروهای القاعده از وسعت دامنه بحران عراق بکاهند.هم اکنون آمریکا درمقابل یک راه حل وتنها یک راه حل قرار گرفته است که چاره ای جز تن دادن به آن ندارد.«خروج از عراق»ممسئله ای نیست که بتوان از آن به عنوان یک انتخاب یا استراتژی نام برد،بلکه اوضاع کنونی عراق آن را به یک الزام تبدیل نموده است.

در نهایت اینکه خروج از عراق باید بزودی صورت گیرد.در غیر این صورت دامنه شکست آمریکا در عراق به اندازه ای وسیع خواهدشد که کنترل آن از دست جمهوریخواهان و حتی دموکراتها خارج خواهد شد.البته در صورتی که بوش وچنی در همین لحظه نیز تصمیم به خروج از عراق بگیرند،با تبعات و عواقبی به شدت وحشتناک و وسیع رو برو خواهند شد.تبعاتی که گریبانگیر جمهوریخواهان جنگ طلب، دموکراتها ی پرادعا و ملت آمریکا خواهد شد.

مهدی مروتی